Η άλλοτε πλούσια Βενεζουέλα είναι μια κατεστραμμένη σήμερα χώρα, εξαιτίας της πολιτικής του «Προέδρου» της, Νικόλα Μαδούρο. Τρία εκατομμύρια κάτοικοι έχουν καταφύγει στο εξωτερικό για να σωθούν από την ανθρωπιστική κρίση που τη μαστίζει και τις ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρισμό, πόσιμο νερό αλλά και στοιχειώδη ασφάλεια. Ο ιδιωτικός τομέας έχει διαλυθεί, ο δημόσιος υπολειτουργεί, η παραγωγή πετρελαίου καταποντιστεί εξαιτίας της έλλειψης επενδύσεων και οι μόνοι που τα καταφέρνουν είναι οι κερδοσκόποι, με άκρες στη διεφθαρμένη κυβέρνηση, που κερδίζουν από τις διαφορές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.
Η βαθιά κρίση έχει προκαλέσει τη λαϊκή αντίδραση. Από χθες εξελίσσεται ένα νέο επεισόδιο στο δράμα, με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να καλεί σε εξέγερση τον στρατό για την ανατροπή του καθεστώτος και τον Μαδούρο να διατηρεί τον έλεγχο. Η περίπτωση της Βενεζουέλας είναι μια κλασική σύγκρουση μεταξύ λαού και ενός στρατού, που μαζί με τα σώματα ασφαλείας, προστατεύει ένα καθεστώς με περιορισμένη και διαρκώς συρρικνούμενη λαϊκή απήχηση. Ανάμεσα σε αυτούς που διαφωνούν με την ανάγνωση αυτή στο εξωτερικό είναι η Ρωσία του Πούτιν, η Τουρκία του Ερντογάν και ο Σύριζα.
Φαίνεται πως παρά την κρίση, ο Μαδούρο διατηρεί τον έλεγχο του στρατού χάρη στις κατασκοπευτικές υπηρεσίες που του παρέχουν οι χιλιάδες Κουβανοί σύμβουλοι, που εξουδετερώνουν, στη γέννησή της, κάθε συνωμοσία εναντίον του. Επιπλέον, η Ρωσία φαίνεται πως θέλει να στηρίξει το καθεστώς μέχρι τέλους. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι μειώνονται οι πιθανότητες μιας διαπραγμάτευσης που θα οδηγούσε σε αναίμακτη έξοδο του Μαδούρο και μια κάποια λύση και αυξάνεται η πιθανότητα μιας μεγάλης αιματοχυσίας.
Το δράμα της Βενεζουέλας έχει καταστεί παγκόσμια είδηση γύρω από την οποία δίνεται μια πολιτική και επικοινωνιακή μάχη με ευρύτερες διαστάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να ισορροπήσει μεταξύ των ιδεοληψιών του κομματικού Σύριζα και της ευρωπαϊκής συναίνεσης για την καταδίκη του Μαδούρο. Κρύβει την αμηχανία της με ευχολόγια περί ειρηνικής εκτόνωσης της κρίσης και εκλογών, αποφεύγοντας να καταδικάσει το γεγονός ότι ο Μαδούρο καταπάτησε κάθε έννοια ελεύθερων και αδιάβλητων εκλογών και πως όλοι ξέρουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα ηττηθεί κατά κράτος. Οι δε λαλίστατοι περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διεθνώς στην Κουμουνδούρου αποκαλύπτουν την υποκρισία τους, όταν δυσκολεύονται να καταδικάσουν ένα απεχθές καθεστώς, μόνο και μόνο γιατί παριστάνει το αριστερό και το εχθρεύονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση.