Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη φορά που άκουσα ένα τραγούδι του Γιάννη Πουλόπουλο, τη μακρινή δεκαετία του 1970. Το τραγουδούσε μια πανέμορφη νεαρή (Ελληνο-ιταλίδα) ένα αυγουστιάτικο βράδυ, σε μια αμμουδιά στο Παληό της Καβάλας, γύρω από μια φωτιά, όπου μαζεύονταν οι έφηβοι της περιοχής για να κάνουν παρέα. Κάποια στιγμή, κάποιος έφερε και μια κιθάρα και, σε λίγο, το “νέο κύμα” μας είχε όλους συνεπάρη. Θυμάμαι με νοσταλγία την αθωότητα εκείνων των χρόνων αλλά και την υπόσχεση της πρώτης νιότης. Για μας, όχι του 60 αλλά του 70 και του 80 οι εκδρομείς, ο Πουλόπουλος ήταν αυτό ακριβώς, αθωότητα και υπόσχεση…
Βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθήνας