Πριν επικεντρωθώ στο κύριο σημείο της ομιλίας μου, θα ήθελα μία παρατήρηση για όσα ακούστηκαν από την Αντιπολίτευση όλη την ημέρα σήμερα, σε ένα θέμα εκτός νομοσχεδίου, αλλά είναι κάτι το οποίο έρχεται και επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο και επιτέλους, θα πρέπει κάποτε να το κατανοήσουν στην Αντιπολίτευση, το μεγάλο λάθος που κάνουν, κατηγορώντας την Κυβέρνηση για αυτήν την περίφημη βίαιη απολιγνιτοποίηση. Πρέπει να το καταλάβετε, στα άκρα του πολιτικού φάσματος και στην Αριστερά και στην πολύ Δεξιά, ότι αυτό που ονομάζετε «βίαιη απολιγνιτοποίηση» ξεκίνησε ήδη από το 2010. Και το μεγαλύτερο μέρος της έγινε την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019, που έπεσε η παραγωγή λιγνίτη στη χώρα μας κατά 75%.
Για να είμαστε δίκαιοι σε όλους τους προηγούμενους, η απολιγνιτοποίηση δεν ήταν πολιτική απόφαση από ένα σημείο και μετά. Είναι οικονομική απόφαση. Είναι η απόφαση, την οποία επιβάλλει η αγορά, διότι ο λιγνίτης κατέστη ασύμφορος. Η ΔΕΗ δαπανούσε εκατοντάδες εκατομμύρια το χρόνο για να παράγει ρεύμα από λιγνιτικά εργοστάσια. Και όταν επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ να τα πουλήσει, τα λιγνιτικά, δεν βρέθηκε ούτε ένας επενδυτής. Κανένας! Ακόμα και σήμερα δεν θα βρισκόταν κανένας επενδυτής, διότι όλοι γνωρίζουν ότι μπορεί τώρα ο λιγνίτης να είναι σε σχέση με το φυσικό αέριο πιο συμφέρων, αλλά σε ένα χρόνο, δύο χρόνια -αυτές οι επενδύσεις είναι πολύ μεγάλες, χρειάζονται δεκαετίες για να αποσβεστούν- δεν θα συνεχίσει να συμβαίνει αυτό και άρα, μεσομακροπρόθεσμα, ο λιγνίτης δεν μπορεί να είναι η λύση.
Σταματήστε, λοιπόν, να λαϊκίζετε σε βάρος της πίεσης που δέχεται η κοινωνία της Δυτικής Μακεδονίας και να λέτε αυτά τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα, όταν τα δεδομένα είναι εντελώς αντίθετα από αυτά που ισχυρίζεστε. Αν για κάτι μπορούσε κανείς να κατηγορήσει τους παλαιότερους είναι για την απόφασή του 2013 επί Κυβέρνησης Σαμαρά για την «Πτολεμαΐδα 5», η οποία σήμερα αποδεικνύεται εξαιρετικά συμφέρουσα και χρήσιμη και θα αρχίσει να λειτουργεί σε μερικές εβδομάδες στηρίζοντας το σύστημα. Όμως, δεν είναι λύση μακροπρόθεσμα. Πότε θα το καταλάβετε; Η ΔΕΗ δεν μπορεί να παράγει επί ζημία, σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου και να χρειάζεται διαρκή στήριξη.
Τώρα, η αιτία για την οποία πήρα τον λόγο σήμερα, κύριε Πρόεδρε, είναι για να αναφερθώ σε ένα μείζον θέμα το οποίο χάνεται μέσα στα πολλά που έρχεται να ρυθμίσει το νομοσχέδιο και έχει να κάνει με τον σιδηρόδρομο, την αξία του και τον κρίσιμο ρόλο που έχει να παίξει.
Συζητάμε πάρα πολλές φορές για τη σημασία της Ελλάδας να αναδειχθεί ως διαμετακομιστικό κέντρο και κέντρο Logistics. Οι προβλέψεις των οικονομολόγων λένε ότι η χώρα μας μπορεί σε αυτόν τον τομέα να παράγει μέχρι και το 5% του ΑΕΠ της. Έχουμε μία χρυσή ευκαιρία που μας δίνει η γεωγραφία. Έχουν γίνει πάρα πολλά στα λιμάνια μας με την εμβληματική προφανώς επένδυση στον Πειραιά, την οποία εσείς πολεμήσετε, αλλά και τώρα με αυτό που θέλουμε να κάνουμε στα λιμάνια του Βορρά, στην Αλεξανδρούπολη, στην Καβάλα, στη Θεσσαλονίκη και αλλού.
Όμως, δεν μπορούν να υπάρχουν λιμάνια -αυτό είναι το μόνο βέβαιο- χωρίς εμπορευματικό σιδηρόδρομο. Και η αλήθεια είναι ότι εδώ η χώρα μας υστερεί διαχρονικά με παθογένειες δεκαετιών. Υπάρχει πρόβλημα στα σιδηροδρομικά έργα, κάτι που έχει παραδεχθεί κατ’ επανάληψη η Κυβέρνηση και ο αρμόδιος Υπουργός κ. Καραμανλής, ο οποίος πολύ σωστά έχει προσπαθήσει να θεραπεύσει και μέσα από τις ρυθμίσεις τις οποίες εισάγει με αυτό το νομοσχέδιο, διότι πρόκειται για ένα κρίσιμο εθνικό στοίχημα. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε με αυτή την παθογένεια.
Από όλα τα δημόσια έργα, από όλα τα έργα υποδομής, τα σιδηροδρομικά παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες με διάφορα υπερβάσεις και σε κόστος και σε χρόνο. Για απλά έργα χρειαζόμαστε πάνω από δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε χρόνια, κάτι που οφείλεται στον κατακερματισμό τους. Διότι έχουμε χωριστά τη μελέτη, χωριστά τα έργα υποδομής, χωριστά τα έργα επιδομής και χωριστά τα έργα τηλεδιαχείρισης του δικτύου, με αποτέλεσμα να παίρνουν δεκαπέντε, είκοσι και είκοσι πέντε χρόνια και ήμουν μικρός και γέρασα από τότε που μιλάμε για την ηλεκτροδότηση και τη διπλή γραμμή του Αθήνα-Θεσσαλονίκη.
Τα έργα πρέπει να τρέξουν γρήγορα και ο μόνος τρόπος για να τρέξουν γρήγορα -παρά τις αντιδράσεις ιδιωτικών συμφερόντων που αξιοποιούν τον κατακερματισμό προς ίδιον όφελος- είναι να τρέξουν ολοκληρωμένα με το σύστημα «με το κλειδί στο χέρι», ένα σύστημα που έχει δοκιμαστεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στα μεγάλα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, στην Πάτρα, στα Γιάννενα, στο Ηράκλειο, αλλά προφανώς και σε άλλα μεγάλα δημόσια έργα έκτοτε, όπου ο εργολάβος θα έχει την ευθύνη και της μελέτης και της κατασκευής, ώστε να μπορούμε να τα ολοκληρώνουμε μέσα στα επόμενα τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, το πολύ επτά χρόνια και να φύγουμε από αυτό το τεράστιο πρόβλημα που μας κρατάει πίσω.
Εάν η χώρα μας χάσει την ευκαιρία, η οποία δεν θα περιμένει, άλλοι θα γίνουν κόμβοι και άλλοι θα εκμεταλλευτούν τη διεθνή συγκυρία, όπως, για παράδειγμα, η Ιταλία. Είναι, λοιπόν, πάρα πολύ κρίσιμο και ένα μεγάλο εθνικό στοίχημα να τρέξει γρήγορα τον σιδηρόδρομο η χώρα μας, κυρίως τον εμπορευματικό σιδηρόδρομο ιδίως στον Βορρά, όπου έχουμε τις πολύ μεγάλες αυτές ευκαιρίες που μας δίνει η συγκυρία, η θέση μας, οι γεωστρατηγικές εξελίξεις, το γεγονός ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει το αγκυροβόλι όλης της Ανατολικής Ευρώπης στη Δύση και στην παγκόσμια οικονομία, σε χώρες όπως η Βουλγαρία, όπως η Ρουμανία και τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Και είναι ένα στοίχημα στο οποίο έχουμε τη στήριξη των εταίρων μας, κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε πλήρως.
Νομίζω ότι το νομοσχέδιο αυτό και στο σημείο αυτό, όπως και σε πολλά άλλα, για τις αστικές συγκοινωνίες των μεγάλων πόλεων και ούτω καθεξής κινείται απολύτως στη σωστή κατεύθυνση. Λυπάμαι που η συζήτηση στην Ολομέλεια πήγε πολλές φορές σήμερα αλλού και εκτός θέματος. Είναι μια χρόνια παθογένεια του δημόσιου διαλόγου να είμαστε εκτός θέματος. Ελπίζω ότι κάποτε θα βρεθούμε εντός θέματος και η Εθνική Αντιπροσωπεία με στοιχεία και όχι με «παρόλες» χωρίς βάση θα συζητήσει πραγματικά για τα μεγάλα που έχουμε μπροστά μας.
Εγώ θέλω να συγχαρώ το Υπουργείο Υποδομών με επικεφαλής τον Κώστα Καραμανλή για το σπουδαίο έργο που έχει κάνει την τελευταία τριετία ξεκινώντας από μηδενική στην ουσία βάση, χωρίς υπογεγραμμένες συμβάσεις, χωρίς προγραμματισμό να ανατάξει τον κρίσιμο χώρο των υποδομών και των δημοσίων έργων και σήμερα η Ελλάδα να είναι ένα εργοτάξιο, είτε αυτό λέγεται «Πάτρα-Πύργος», είτε λέγεται «Ε-65», είτε λέγεται «ΒΟΑΚ», είτε λέγεται «το πολύπαθο Μετρό της Θεσσαλονίκης» είτε τόσα πολλά άλλα. Να τους συγχαρώ, επίσης, για τη σπουδαία δουλειά που κάνουν εκεί και να συνεχίσουν έτσι.
Κατόπιν τούτου, προφανώς και εγώ μαζί με την υπόλοιπη Πλειοψηφία θα υπερψηφίσω με χαρά και ενθουσιασμό αυτό το νομοσχέδιο.
Σας ευχαριστώ.