Μέχρι τώρα κάναμε περικοπές. Τώρα προχωρούμε σε μια ουσιαστική αλλαγή που δίνει προοπτική στους νέους και στην ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως “μωρή παρθένα” επιμένει να κοροϊδεύει. Παριστάνει τον ανεύθυνο και αρνείται να δει το πρόβλημα. Είναι δύναμη του χθες και της καθήλωσης. Η Ελλάδα ακολουθεί τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές και εισάγει έναν νέο μηχανισμό επικουρικής ασφάλισης που εξασφαλίζει τις συντάξεις και επενδύει την αποταμίευση στην ανάπτυξη.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής στο πλαίσιο της συζήτησης του Σ/Ν: “Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά: εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος προκαθορισμένων εισφορών στην επικουρική ασφάλιση, ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης και συναφείς διατάξεις”:
Είναι πολλές οι παθογένειες που έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες και τη μετέτρεψαν από παράδειγμα προς μίμηση στην ανάπτυξη την χρυσή τριακονταετία της οικονομικής ανάπτυξης, της πρώτης τριακονταετίας μετεμφυλιακά 1950-1980, σε παράδειγμα προς αποφυγή μετά το 1980 στην τριακονταετία 1980-2010, που οδήγησε τελικά στη χρεοκοπία. Καμία ωστόσο δεν είναι πιο σημαντική από τις παθογένειες από αυτήν του ασφαλιστικού. Όλοι οι ειδικοί μας λένε ότι το ασφαλιστικό ήταν η κύρια αιτία του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Εσείς μας λέτε ότι δεν κυβερνήσετε πριν το 2010 και δεν έχετε ευθύνη την ώρα που εμείς ερχόμαστε ευθαρσώς και λέμε ότι εδώ υπάρχει διαχρονικά μια συνολική πολιτική ευθύνη και ας είμαστε η μόνη παράταξη που πριν το 2010 τόλμησε μια σκληρή ασφαλιστική μεταρρύθμιση το 1992 Σουφλιά-Σιούφα επί κυβέρνησης του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προκειμένου να διασώσουμε ό,τι μπορούσαμε και να δώσουμε χρόνο βιωσιμότητας στο ασφαλιστικό. Η μόνη παράταξη που το τόλμησε πριν το 2010!
Εσείς μας λέτε δεν κυβερνήσατε. Κάποιοι όμως από εσάς κυβέρνησαν, και επειδή είναι της μόδας να μιλάμε για αποστάτες, βλέπω αρκετούς αποστάτες στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά δεν θέλω να πω επ’ αυτού. Αυτοί που δεν κυβέρνησαν από εσάς αντισταθήκανε στον δημοσιονομικό λαϊκισμό και στον ασφαλιστικό λαϊκισμό πριν το 2010 ή υπήρξαν δύναμη επιτάχυνσης αυτού του εκτροχιασμού; Όταν οι άλλοι έδιναν ένα εσείς δεν ζητούσατε να δώσουμε δύο και τρία και πέντε και δέκα;
Ποιος από εσάς –γιατί εδώ κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του- πριν το 2010 όρθωσε το ανάστημά του, κύριοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και έγραψε έστω κι ένα άρθρο, μία παράγραφο, μία πρόταση, μία λέξη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τον ασφαλιστικό λαϊκισμό που μας οδήγησε εν τέλει στη χρεοκοπία; Φέρτε μου μία πρότασή σας, κύριοι της Αντιπολίτευσης, αν έχετε το ηθικό ανάστημα να παριστάνετε τις μωρές παρθένες, ότι εσείς δεν έχετε καμία ευθύνη και η παράταξη η οποία έφερε τη μεταρρύθμιση το ‘92 έχει τα πάντα. Εσείς καμία. Εδώ, κοροϊδευόμαστε.
Και τολμώ τώρα εγώ, παρόλο που δεν έχω κάνει αναλυτική έρευνα, κύριε Σκουρλέτη, αλλά είμαι βέβαιος, είμαι 100% βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα άρθρο από κανέναν από εσάς στην Αξιωματική Αντιπολίτευση που να ορθώνει το ανάστημά του στον λαϊκισμό πριν το 2010. Άρα, κομμένα τα ψέματα και το παραμύθια. Μην κοροϊδευόμαστε.
Έρχομαι στο δεύτερο. Θα μιλήσω για τρία πράγματα. Δεν θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες και στα στοιχεία της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Έγινε αυτό αναλυτικότατα και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια από τον Υπουργό και τον αρμόδιο Υφυπουργό, από τα ενημερωτικά σημειώματα, από την εισηγητική έκθεση στις τηλεοράσεις και στον Τύπο.
Επειδή, όμως, πιστεύω στον κοινοβουλευτικό διάλογο και πιστεύω ότι δεν πρέπει να ερχόμαστε με κονσέρβες και προετοιμασμένες ομιλίες, αλλά να χτίζουμε πάνω σε αυτά που ακούστηκαν και να συνομιλούμε ο ένας με τον άλλο στοιχειωδώς, έρχομαι στο δεύτερο.
Μας είπατε για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού. Είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό. Δεν έχει ανάγκη από καμία μεταρρύθμιση. Αλήθεια, ξέρετε γράμματα; Διαβάζετε τι ψηφίζετε; Στους δικούς σας προϋπολογισμούς, 2015-2019, πόσα δισεκατομμύρια εγγράψατε εσείς ως κρατική επιδότηση από τους φόρους και όχι από τις εισφορές για τη στήριξη του ασφαλιστικού; Το ξέρετε ή πέφτετε από τα σύννεφα σαν μωρές παρθένε –είναι και η μέρα σήμερα- ότι η χώρα μας στηρίζει δημοσιονομικά το ασφαλιστικό το περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη και τολμώ να πω και στον κόσμο; Καμία χώρα δεν δίνει 10% και 12% του ΑΕΠ της, 15 δισεκατομμύρια φέτος, 16 δισεκατομμύρια πέρυσι, 17 δισεκατομμύρια, 18 δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο την τελευταία δεκαετία για τη στήριξη του ασφαλιστικού. Δεν είναι ασφαλιστικό αυτό, διότι δεν χρηματοδοτείται από εισφορές. Χρηματοδοτείται τουλάχιστον κατά το ήμισυ, για να μην πω κατά τα δύο τρίτα, από φόρους. Είναι δημοσιονομικό το ασφαλιστικό της πατρίδας μας. Δεν είναι απλώς μη βιώσιμο. Έχει μετατραπεί κατά πολύ, εδώ και χρόνια και κάνετε πως δεν το ξέρετε, δεν το έχετε ακούσει, δεν το έχετε διαβάσει ποτέ.
Λοιπόν, τα δεδομένα είναι αυτά -να είμαστε ειλικρινείς- και συνεχώς χειροτερεύουν. Γιατί; Ούτε αυτό το ξέρετε; Το δημογραφικό δεν το έχετε ακούσει ποτέ; Δεν είναι ένα πρόβλημα σε όλη την Ευρώπη, ιδίως στη νότια Ευρώπη, ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα; Πέφτετε από τα σύννεφα για το δημογραφικό; Δεν πρέπει λοιπόν κάτι να γίνει επ’ αυτού, όπως έχει γίνει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη;
Έρχομαι στο τρίτο. Δίνουμε τα περισσότερα για τη στήριξη των συντάξεων αναλογικά και δεν έχουμε τίποτα -ή σχεδόν τίποτα- για υπόλοιπες κοινωνικές δαπάνες. Το 90% της κοινωνικής δαπάνης στη χώρα μας αφορά τη στήριξη των συντάξεων με αποτέλεσμα να μην έχουμε δυνατότητες για περισσότερα σε άλλους κρίσιμους τομείς που έχουν ανάγκη την κοινωνική στήριξη, με αποτέλεσμα η ικμάδα να πηγαίνει εκεί και στο τέλος να μην έχουμε ούτε συντάξεις και να κινδυνεύουν οι συντάξεις. Τουλάχιστον, αυτή είναι η άποψη των νέων μας, οι οποίοι κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία ότι δεν πρόκειται να πάρουν σύνταξη. Άρα, χρειάζεται να κάνουμε κάτι.
Έρχομαι και το επόμενο. Έγιναν πολλά την προηγούμενη δεκαετία, τεράστιες περικοπές. Αν δεν είχαν γίνει, η στήριξη του προϋπολογισμού θα ήταν συν 30 δισεκατομμύρια. Αντί να δίνουμε 15 εκατομμύρια και 16 εκατομμύρια θα έπρεπε να δίνουμε 45 εκατομμύρια.
Όμως, ουσιαστική μεταρρύθμιση -και τελειώνω- στον πυρήνα του ασφαλιστικού δεν έγινε. Παρέμεινε στην ουσία του αναδιανεμητικό.
Τώρα, λοιπόν, το 2021, τιμώντας την προεκλογική δέσμευση της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας προχωράμε με τόλμη σε μια πάρα πολύ σημαντική μεταρρύθμιση. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που θα την ψηφίσω προσωπικά και συμμετέχω σ’ αυτήν την κυβερνητική πλειοψηφία που την φέρνει. Διότι γι’ αυτό εκλεγήκαμε, όχι για την απλή διαχείριση, αλλά για τις μεγάλες τομές που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Είναι μια μεταρρύθμιση καλοζυγισμένη, ήπια, που αφορά λιγότερο από το 10% της συνολικής ασφαλιστικής δαπάνης. Αφορά τους νέους ή τους κάτω των τριάντα πέντε και μόνο το επικουρικό κομμάτι. Διατηρούμε, δηλαδή, τον μεικτό χαρακτήρα και ακολουθούμε το παράδειγμα της υπόλοιπης Ευρώπης. Είμαστε οι τελευταίοι που το κάνουμε.
Είναι κακή η Ευρώπη; Το ακούσαμε και αυτό. Εδώ, θα τρελαθούμε.
Θα σας το πω και με όλο τον σεβασμό στην πρώην Γενική Γραμματέα: Η Ευρώπη, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, έχει τη μεγαλύτερη κοινωνική δαπάνη από όλον τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Αν θεωρούμε την Ευρώπη κοινωνικά ανάλγητη, σας πληροφορώ -αν δεν το ξέρετε να το μάθετε επιτέλους- ότι τα υπόλοιπα εφτά δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη έχουν πρόσβαση σε μικρότερη κοινωνική δαπάνη απ’ ό,τι τα πεντακόσια εκατομμύρια των Ευρωπαίων. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και εμείς προτιμάμε να συγκρινόμαστε με τη Σουηδία και τη Γερμανία. Τι θέλετε να σας πω; Να σας πω για την Αφρική, την Κίνα, την Κούβα; Να προκαλέσω; Να πω για τη Βόρεια Κορέα;
Η Ευρώπη, λοιπόν, είναι το πρότυπο. Έχει προβλήματα. Έχει ελλείμματα. Να την κάνουμε καλύτερη. Συγκριτικά, όμως, παραμένει, ιδίως κοινωνικά, πολύ μπροστά από οποιονδήποτε άλλο. Και όπως οι άλλοι προχώρησαν, έτσι κι εμείς το οφείλουμε στους νέους μας να προχωρήσουμε, για να εγγυηθούμε ότι θα έχουν σύνταξη, πρώτον και δεύτερον, ένα ασφαλιστικό το οποίο θα λειτουργεί επενδυτικά και θα δίνει ανάπτυξη και προοπτική στον τόπο.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Κύριε Υπουργέ, σας συγχαίρω για την πρωτοβουλία.