Στη συζήτηση και ψήφιση του σ/ν του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων«Εκσυγχρονισμός της ιδιωτικής εκπαίδευσης και άλλες επείγουσες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων», έκανε μία σύντομη παρέμβαση.
Η στοχοποίηση της μη κρατικής (ιδιωτικής) εκπαίδευσης και η καθήλωση της σε αναχρονιστικά δεσμά πλήττει και τη δημόσια εκπαίδευση, αφού στερείται ενός ρυμουλκού για να γίνει καλύτερη.
Είναι, επίσης, ανιστόρητη καθώς Έλληνες ιδιώτες (έμποροι και αστοί) χρηματοδότησαν την εκπαιδευτική αναγέννηση του λαού μας που ήταν η προϋπόθεση για την εθνική αναγέννηση και την Επανάσταση του ’21. Στη συνέχεια, και μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, Έλληνες ιδιώτες, και πάλι, χρηματοδότησαν μια σειρά από φημισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, όπως το Μετσόβιο. Εγώ, ως καθηγητής στο Πάντειο, γνωρίζω ότι χωρίς τον Αλέξανδρο Πάντο δεν θα υπήρχε το πανεπιστήμιο στο οποίο έχω τη χαρά να υπηρετώ. Όμως, πέραν των άλλων η αντίδραση στη μερική και λελογισμένη απελευθέρωση των ιδιωτικών σχολείων από την απίθανη και αυτοκαταστροφική γραφειοκρατία είναι και υποκριτική, όπως εξηγώ στην ομιλία μου χθες στη Βουλή.
Ακολουθούν τα πρακτικά της παρέμβασής μου:
ΔΚ: Θα ξεκινήσω με μια μικρή παρεμβολή σε όσα είπε ο προλαλήσας, τελειώνοντας. Νομίζω ότι η άμεση και αποφασιστική αντίδραση της ελληνικής Κυβέρνησης την τελευταία εβδομάδα οδήγησε την Τουρκία να βρει τοίχο και ελληνικό και ευρωπαϊκό, χάρη στη δικιά μας κινητοποίηση και να οδηγηθεί σε μια αποκλιμάκωση. Βεβαίως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι ένας μαραθώνιος. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει, αλλά δεν χρειάζεται ούτε μεμψιμοιρία και ηττοπάθεια στην αντιμετώπιση. Η Ελλάδα αποφασισμένη και έτοιμη, ενωμένη στο εσωτερικό και με τις διεθνείς συμμαχίες στο εξωτερικό, μπορεί και αντιμετωπίζει κάθε αμφισβήτηση από όπου κι αν προέρχεται, ιδίως από την ταραξία, τυχοδιώκτη Τουρκία.
Έρχομαι τώρα στο νομοσχέδιο. Νομίζω είναι ξεκάθαρο το τι έχουμε μπροστά μας: Μια φιλελεύθερη μεταρρύθμιση, όπως δεσμευτήκαμε προεκλογικά και στις προγραμματικές μας δηλώσεις, που απελευθερώνει και την ιδιωτική εκπαίδευση εν μέρει από τα δεσμά του κρατισμού για το ποιος, τι και πού μπορεί να διδάξει. Και υπό αυτήν την έννοια θα ήθελα να συγχαρώ την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για την πρωτοβουλία αυτή σε συνέχεια προηγούμενων μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών.
Εξοργίζομαι από τον τρόπο που πολλοί αντιμετωπίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, διότι εκτός των άλλων δείχνουν και πόσο ανιστόρητοι είναι. Σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα, την ιερή, της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η ελληνική παιδεία έφερε ιστορικά την εθνική αναγέννηση και προκάλεσε την Ελληνική Επανάσταση του ΄21 που θα γιορτάσουμε του χρόνου.
Φορείς της ελληνικής παιδείας ήταν ιδιώτες, έμποροι και αστοί στην προ επαναστατική περίοδο. Ιδιωτικής πρωτοβουλίας ήταν τα σχολεία που γέμισε ο ελληνικός κόσμος της εποχής και προκάλεσε τον ελληνικό διαφωτισμό και την εθνική αναγέννηση, με κορυφαίο γεγονός την Επανάσταση. Και βεβαίως ιδιώτες ήταν αυτοί που ήρθαν στη συνέχεια και προικοδότησαν τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, όπως το Μετσόβιο.
Εγώ προσωπικά τυγχάνει να είμαι τυχερός και να υπηρετώ εδώ και χρόνια στο Πάντειο, το οποίο φέρει το όνομα ακριβώς του δωρητή χάρη στον οποίο δημιουργήθηκε αυτό το πρότυπο πανεπιστημιακό ίδρυμα κοινωνικών επιστημών στην πατρίδα μας. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά καθόλου το μίσος και τη στοχοποίηση απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία στην παιδεία, η οποία εκτός των άλλων είναι όπως σας εξήγησα βαθιά ανιστόρητοι.
Σαράντα πέντε χρόνια και πλέον εγώ ασχολούμαι με την παιδεία με διάφορες ιδιότητες, είτε ως μαθητής, είτε ως δάσκαλος και είχα την τύχη να φυτεύσω και σε δημόσιο και σε ιδιωτικό σχολείο στη βασική και μέση εκπαίδευση και στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο και στο καλό μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό αμερικανικό πανεπιστήμιο και στη συνέχεια από θέσεις και διοίκησης και εδώ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ξέρω πάρα πολύ καλά το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα στην εκπαίδευση, πόσο γρήγορα τρέχουν άλλοι στον χώρο αυτό και πόσο καθυστερημένος είναι ο ελληνικός δημόσιος διάλογος συχνά αγκυλωμένος και αγκυροβολημένος στις δοξασίες και τα στερεότυπα της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του 21ου αιώνα.
Όμως, πέραν αυτών και συζητήθηκαν πολλά στη μακρά σημερινή συζήτηση αλλά και στην Επιτροπή προηγούμενα, νομίζω ότι εκτός των άλλων, πέραν της σύγκρουσης που μας περιέγραψε προηγουμένως ο συνάδελφος μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας και του κρατισμού, της ελεύθερης πρωτοβουλίας και αυτενέργειας και των κρατικιστικών θεσμών, υπάρχει μια πιο θεμελιακή σύγκρουση που αποτυπώνεται στη συζήτηση που είχαμε εδώ σήμερα: Η σύγκρουση ειλικρίνειας και υποκρισίας. Νομίζω ότι ειδικά στο φλέγον ζήτημα της παιδείας η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός έχουν περισσέψει και εξηγούμαι:
Άκουσα τους μύδρους ενάντια στην αξιολόγηση και μάλιστα από ανθρώπους οι οποίοι στο παρελθόν είχαν στηρίξει την αξιολόγηση. Απευθύνομαι στην κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Την περίοδο 2009-2012 η κυβέρνηση Παπανδρέου με τον νόμο Διαμαντοπούλου, όχι μόνο στην ανώτατη παιδεία, συνολικά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, επιχείρησε να φέρει αξιολόγηση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οκτώ χρόνια αργότερα όλα αυτά πάνε περίπατο και δεν είναι καλά ξαφνικά.
Απευθύνομαι και στον αγαπητό και αξιοσέβαστο πρώην Υπουργό Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. Διυλίζουμε τον κώνωπα για να καταπιούμε την κάμηλο; Μιλάμε για τη υπερ-ρύθμιση του ωρολογίου προγράμματος που θα διδάσκουμε στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια την ώρα που και επί υπουργίας τους επιτρέπουμε σε ελληνόπουλα, παιδιά Ελλήνων γονέων να παρακολουθούν πλήρες ξένο πρόγραμμα αναλυτικό, το οποίο καθορίζει το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας; Μας πειράζει αν θα κάνουμε μία ώρα παραπάνω ένα ιδιαίτερο μάθημα σε ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, αλλά δεν μας πειράζει τα παιδιά μας που μαθαίνουν ελληνικά ως ξένη γλώσσα, ακολουθώντας τις νόρμες της Βρετανίας και της Γαλλίας; Έλεος με αυτήν την υποκρισία! Και πραγματικά το λέω ως νέος Βουλευτής για να το καταλάβω πώς είναι δυνατόν στο ένα να εξαντλούμε την αυστηρότητα και στο άλλο να καταπίνουμε αμάσητα στη βασική και μέση εκπαίδευση τα παιδιά μας να παρακολουθούν εντελώς ξένα προγράμματα σπουδών, την ίδια ώρα που στο πανεπιστήμιο δεν επιτρέπουμε την παραμικρή ιδιωτική πρωτοβουλία. Δηλαδή, στην υποχρεωτική εκπαίδευση που είναι η βασική μέριμνα της πολιτείας επιτρέπουμε τα πάντα και στην πανεπιστημιακή που είναι μετά, δεν επιτρέπουμε τίποτα. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό ένας τρίτος παρατηρητής αν το δει, είναι τουλάχιστον υποκριτικό για να μην πω κάτι χειρότερο.
Και βεβαίως δεν το λέω γιατί έχω κάτι εναντίον αυτών των πρωτοβουλιών, αλλά για να καταδείξω ακριβώς -τα οποία είναι πολύ καλά σχολεία και κάνουν πολύ καλή δουλειά και μπράβο στους γονείς που θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους- την υποκρισία της Αντιπολίτευσης και πού εξαντλείται.
Τρίτον, άκουσα περί εκπαιδευτικής επιχείρησης με την έμφαση στην εκπαίδευση στην επιχείρηση. Μα, τα δύο αυτά συγκρούονται; Μια επιχείρηση που δεν είναι καλό σχολείο, δεν θα είναι καλή και ως επιχείρηση. Τα δύο αυτά, επιχείρηση και εκπαιδευτική ποιότητα, πάνε αναγκαστικά μαζί, αν όχι βραχυπρόθεσμα, σίγουρα μεσομακροπρόθεσμα. Ένα σχολείο το οποίο δεν επενδύει στο να βρει καλούς δασκάλους και στους δασκάλους του, δεν πάει καλά και ως επιχείρηση, δεν θα έχει μαθητές και δεν θα αναπτυχθεί και δεν θα διατηρηθεί.
Εν πάση περιπτώσει, αν εσείς δίνετε την έμφαση μόνο στην εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαίδευση και ότι δεν υπάρχει επιχείρηση, ας φέρουμε τώρα εδώ τροπολογία να συζητήσουμε μια αποτυχημένη εκπαιδευτική επιχείρηση να πρέπει να κρατικοποιείται. Διότι, δεν είναι δυνατόν να μην αφήνουμε στην εκπαιδευτική επιχείρηση να είναι καλό σχολείο από τη μια, αλλά μετά όταν αποτυγχάνει, όπως απέτυχε ένα μεγάλο εκπαιδευτήριο τώρα, να λέμε ότι αυτό είναι πρόβλημα του ιδιώτη και ας κόψει το κεφάλι του και των έρμων εργαζομένων σ’ αυτό και των έρμων γονιών και μαθητών σ’ αυτό.
Επιχείρηση και σχολείο είναι έννοιες που μπορούν να συνυπάρξουν στο δικό μου το μυαλό. Ένα καλό σχολείο θα είναι και μια πετυχημένη επιχείρηση. Και μια πετυχημένη επιχείρηση που έχει κέρδη, μπορεί να επενδύει στους καθηγητές και στους μαθητές.
Με αυτές τις σκέψεις θέλω να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για την πρωτοβουλία της Υπουργού, της αγαπητής φίλης Νίκης Κεραμέως και όλης της πολιτικής ηγεσίας. Βλέπω και την Σοφία Ζαχαράκη, βέβαια, αρμόδια για το ζήτημα. Θα υπερψηφίσω κι εγώ μαζί με όλη την συμπολίτευση και ελπίζω και ένα μέρος της Αντιπολίτευσης το σύνολο του νομοσχεδίου αυτού το οποίο ελπίζω να έχει και συνέχεια στο μέλλον.
Σας ευχαριστώ.