11.5.2018
Σαν πυρομανής ο Πρόεδρος Τραμπ άναψε ένα ακόμα σπίρτο στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή, καταγγέλλοντας την αντιπυρηνική συμφωνία και επαναφέροντας τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν. Σαν τζογαδόρος χαρτοπαίκτης, ο Τραμπ ποντάρει: α) είτε ότι το Ιράν θα επανέλθει στο πυρηνικό του πρόγραμμα, δίνοντας το πρόσχημα μιας αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης shock and awe εναντίον του, β) είτε ότι ταπεινωμένο θα προσέλθει να επαναδιαπραγματευτεί μια ακόμα πιο επώδυνη συμφωνία σε βάρος του, γ) είτε ότι το ισλαμικό καθεστώς θα καταρρεύσει, υπό το βάρος της αποδοκιμασίας των ίδιων των Ιρανών που δυσφορούν από τη διεθνή απομόνωση της χώρας τους.
Η αμερικανική ηγεσία συμπεριφέρεται στη Μέση Ανατολή, για μια ακόμα φορά, όπως οι Βουρβόνοι για τον Ταϋλεράνδο: δεν άλλαξε καθόλου και δεν έμαθε τίποτα από τις καταστροφικές επιλογές της στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Ο Τραμπ, κυριευμένος από άγνοια και πάθος εναντίον του Ομπάμα, επαναφέρει την αμερικανική εξωτερική πολιτική στον μιλιταρισμό της πρώτης τετραετίας του Μπους του νεότερου. Όμως, η στρατηγική του regime change στο Ιράκ απέτυχε παταγωδώς και στοίχισε πανάκριβα. Χωρίς αιδώ και χωρίς ίχνος μεταμέλειας οι ίδιοι μοιραίοι «γνώστες», όπως ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, Τζων Μπόλτον, πρωτεργάτης της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, επιμένουν στο λάθος. Ο ρεαλισμός θυσιάζεται για έναν ξαναζεσταμένο «τσενισμό» (Dick Cheney) και για χάρη των πανίσχυρων λόμπυ που στηρίζουν τον Τραμπ.
Το ιρανικό καθεστώς είναι αρκετά ισχυρό και έξυπνο για να επιβιώσει, ποντάροντας στο αυξανόμενο χάσμα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής και στη διεθνή κατακραυγή για την αθέτηση μιας διεθνούς συμφωνίας από την Αμερική, την ώρα που το ίδιο την τηρούσε. Η Ευρώπη οφείλει να αφυπνιστεί. Όχι με ευχολόγια αλλά με έργα και με τις επώδυνες επιλογές που αυτά απαιτούν.