Η 24η Απριλίου είναι η μέρα μνήμης της μαύρης επετείου της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Νεότουρκους.
Στις 24 Απριλίου 1915, οι οθωμανικές αρχές άρχισαν τις μαζικές συλλήψεις των ηγετών της αρμενικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια, προχώρησαν σε μαζικές εκτελέσεις και εκτοπίσεις των Αρμενίων της Μικράς Ασίας προς τη Συρία. Υπολογίζεται ότι 1,5 εκ. Αρμένιοι χάθηκαν ενώ όσοι επέζησαν μετανάστευσαν, κυρίως, στην Ευρώπη και την Αμερική.
Την παραμονή του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ο χριστιανικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας υπολογίζεται ότι ήταν το 25% του συνόλου. Δέκα χρόνια μετά είχε πέσει κάτω από το 1%. Η Γενοκτονία των Αρμενίων ήταν το πιο μαζικό έγκλημα των Νεότουρκων αλλά δεν ήταν το μόνο καθώς ακολούθησε και η Γενοκτονία όλων των υπόλοιπων Χριστιανών της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένου του ποντιακού ελληνισμού.
Η Τουρκία αρνείται πεισματικά την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Κανείς, ούτε στην Τουρκία, αμφισβητεί τις τεράστιες απώλειες των άμαχων Αρμενίων. Η Τουρκία προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και θεωρεί τις απώλειες παράπλευρες της στρατιωτικής σύγκρουσης.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η σφαγή των Αρμενίων ήταν συστηματική και υπό τις διαταγές της κρατικής μηχανής των Νεότουρκων. Γι’ αυτό και στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ιστορικοί και νομικοί, θεωρούν το νεο-τουρκικό έγκλημα “γενοκτονία” σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Η υποκρισία της Τουρκίας δεν την εμπόδισε να αναγνωρίσει ως γενοκτονία τη σφαγή 8 χιλιάδων Βόσνιων στη Σρεμπρένισα, το 1995 (ένα φρικτό έγκλημα που κηλιδώνει τη σερβική ιστορία).
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας αποτελεί χρέος του πολιτισμένου κόσμου προς τα θύματα και όσους επιβίωσαν. Η αναγνώριση του πρωτοφανούς εγκλήματος βοηθά στην αποφυγή επανάλειψής του. Αν είχε αναγνωρισθεί αμέσως, ίσως ο Χίτλερ να μην προχωρούσε στο δικό του ανήκουστο σχέδιο της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης, ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα. Άλλωστε, ο ίδιος ο Χίτλερ επικαλέστηκε τη μεσοπολεμική λήθη της Γενοκτονίας των Αρμενίων για να προχωρήσει στο Ολοκαύτωμα.
Κι εδώ είναι το πρόβλημα με τη σύγχρονη Τουρκία. Η άρνησή της, σε αντίθεση με την αποδοχή και μεταμέλεια της μεταπολεμικής Γερμανίας, συντηρεί τον τουρκικό φασισμό και πλήττει τις ελευθερίες των ίδιων των Τούρκων πολιτών σήμερα.
Κλείνω το σημερινό σημείωμα με την υπόσχεση ότι στην αυριανή ανάρτησή μου θα επεκταθώ στη γεωπολιτική σημασία της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από τον Μπάιντεν.
Στο μεταξύ, υποκλινόμαστε με δέος στην ανθρώπινη τραγωδία, τον ανείπωτο πόνο των ξεκληρισμένων Αρμενίων αδελφών μας και υποσχόμαστε ότι η Ελλάδα και εμείς οι Έλληνες θα είμαστε πάντα μια φωνή δικαίου υπέρ όλων των ανθρώπων, της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους.