Δημ. Καλημέρα σας κύριε Καιρίδη, ευχαριστώ πολύ.
Δ.Κ. Καλημέρα, εγώ ευχαριστώ πάντα χαίρομαι την κουβέντα μας. Σας μιλώ όχι από την Αθήνα καίτοι βουλευτής εκεί, αλλά από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου μεγάλωσα.
Δημ. Μάλιστα, την πατρίδα την κοινή μας πατρίδα.
Δ.Κ. Έτσι μπράβο.
Δημ. Ναι, καλύτερα λοιπόν που είστε από εκεί. Τώρα γίνανε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, μιλάω ιδιαίτερα από το καλοκαίρι και πέρα που αντικαταστάθηκε η υποψηφιότητα του προέδρου Μπάιντεν από την Κάμαλα Χάρις. Παρακολουθούσαμε για αρκετές εβδομάδες ότι αυτό το πράγμα σαφώς έδωσε μια δυναμική στους δημοκρατικούς. Αλλά παρακολουθούμε νομίζω, δεν ξέρω αν συμφωνείτε, ότι εδώ και κάποιες εβδομάδες αυτή η δυναμική χάνεται. Μιλάμε για ισοψηφίες σε επίπεδο βέβαια στατιστικού λάθους αν πάρουμε την ένωση περισσότερων δημοσκοπήσεων αλλά αυτό θα έλεγα πως μάλλον ανησυχεί περισσότερο τους δημοκρατικούς κύριε Καιρίδη γιατί αυτοί έπρεπε να έχουνε κάποιο προβάδισμα και ακόμη και στη λαϊκή ψήφο αυτό έχει μειωθεί και βέβαια στις επτά κρίσιμες πολιτείες είναι πολύ οριακό. Να πούμε βέβαια ότι κυρίως είναι οι δημοκρατικοί που πρέπει να κερδίσουν τις περισσότερους από αυτές. Ενδιαφέρουσες είναι και οι αλλαγές πάντα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, των φίλων, των φυλών, γυναίκες, άνδρες λευκοί, μη, εισοδηματικές, μορφωτικές, γεωγραφικές κατηγορίες εγώ θα έλεγα και κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση σε πολλές μετρήσεις θα το είδατε ίσως και εσείς οι πολύ νέοι ψηφοφόροι αυτοί μάλιστα πού θα ψηφίσουν και πρώτη φορά ή τέλος πάντων τις πρώτες φορές αρχίζουν και είναι κατά πλειοψηφία υπέρ του Τράμπ. Οπότε ποια είναι η δική σας κατανόηση, χωρίς να κάνουμε τους μάντες βέβαια, δύο τρία εικοσιτετράωρα πριν της κατάστασης.
Δ.Κ. Ναι να πούμε ότι το αποτέλεσμα είναι τελείως ανοιχτό. Έχουμε μια απίστευτη οριακότητα στις δημοσκοπήσεις, τέτοια που δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν. Και επειδή το αποτέλεσμα θα κριθεί όπως πολύ σωστά είπατε στις επτά από τις πενήντα πολιτείες οι άλλες σαράντα τρείς δεν μετράνε, υπό την έννοια ότι εκεί ξέρουμε λίγο πολύ το αποτέλεσμα πριν καν ανοίξουν οι κάλπες. Οι επτά λοιπόν, οι τρείς του βορρά και οι τέσσερις του νότου εκεί η οριακότητα είναι ακόμα πιο αυξημένη. Μιλάμε για μερικές χιλιάδες ψήφους που θα κρίνουν το αποτέλεσμα ποιος θα πάρει την Πενσυλβάνια ή ποιος θα πάρει την Τζόρτζια και ούτω καθεξής. Κατά συνέπεια είναι το απόλυτο ντέρμπι ένα το κρατούμενο. Πράγματι η Κάμελα Χάρις είχε ένα μομέντουμ αμέσως μετά την ανακοίνωση υποψηφιότητάς της. Δημιούργησε μια τεράστια ανακούφιση στους δημοκρατικούς που βλέπανε τον Μπάιντεν να βουλιάζει μέρα με τη μέρα, έγινε αυτή η αλλαγή μεσούσης της εκστρατείας που δεν έχει γίνει στο παρελθόν. Όμως η Κάμελα Χάρις δεν ήταν προϊόν μιας ανταγωνιστικής διαδικασίας προκριματικών, δεν είχε δοκιμαστεί τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο. Δημιουργήθηκε αυτό το μομέντουμ το οποίο όμως στην πορεία αυτό εξαντλήθηκε και εμφανίστηκαν κάποιες δομικές αδυναμίες της υποψηφιότητάς της. Το γεγονός ότι είναι γυναίκα έγχρωμη και το κυριότερο ότι προέρχεται από την Καλιφόρνια μια πολιτεία στα πάρα πολύ αριστερά για τα δεδομένα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και με μια εγγενή δυσκολία να συνομιλήσει με τα μικροαστικά στρώματα των μεσοδυτικών πολιτειών όπως κατεξοχήν είναι η Πενσυλβάνια όπου νομίζω ότι εκεί θα παιχτεί το όλο παιχνίδι, χωρίς την Πενσυλβάνια δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός πρόεδρος στον Λευκό Οίκο. Και πράγματι δείχνει μια αδυναμία στα παραδοσιακά πολύ ισχυρά στρώματα των δημοκρατικών που είναι οι μειονότητες οι Αφροαμερικάνοι και οι νέοι. Έχει την πλειοψηφία στους Αφροαμερικάνους έχει την πλειοψηφία στους Λατίνους αλλά όχι με τα νούμερα που είχε Μπάιντεν ή ακόμα περισσότερο ο Ομπάμα στο παρελθόν. Και χωρίς αυτούς δεν μπορεί, χωρίς την πολύ ισχυρή τους υποστήριξη δεν μπορεί να κερδίσει την Τζόρτζια για παράδειγμα που έχει σχεδόν το ένα τρίτο των ψηφοφόρων έγχρωμους και ούτω κάθε εξής. Και βέβαια στους νέους κυρίως στους νέους άνδρες είναι κάτι που το βλέπουμε και στην Ευρώπη …
Δημ. Γιατί εγώ διαβάζω διάφορες δηλώσεις τους το ψάχνουν δηλαδή εντυπωσιάζει, λένε ότι οι δημοκρατικοί αφιερώνουν πολύ χρόνο να υπερασπίζονται παραδείγματος χάρη τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος και όχι τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Δ.Κ. Αυτό το βλέπουμε παντού στον κόσμο τον δυτικό. Μία στροφή προς πιο συντηρητικές θέσεις των νέων κυρίως των ανδρών και ένα άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα δύο φύλα μεταξύ γυναικών και ανδρών. Παλαιότερα να το πούμε να το καταλάβουν οι ακροατές μας πριν από τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια άνδρες και γυναίκες ψηφίζανε λίγο πολύ, υπήρχαν πάντα διαφοροποιήσεις το ίδιο. Σήμερα ψηφίζουν τελείως διαφορετικά. Το Τσέντερ γκαπ έχει ανοίξει περίπου είκοσι μονάδες είναι σήμερα. Οι γυναίκες είναι πολύ πιο στα αριστερά σε αυτή τη δικαιωματική αν θέλετε ατζέντα. Οι άντρες είναι πάρα πολύ πιο καχύποπτοι και σκεπτικιστικοί απέναντι..
Δημ. Ναι κάτι λέει αυτό.
Δ.Κ. Ναι διότι αμφισβητεί την πατριαρχική τους θέση να το πούμε αυτό.
Δημ. Ή μπορεί να είναι και ζητήματα υπερβολών που έχουν γίνει.
Δ.Κ. Απολύτως προφανώς.
Δημ. Ναι προφανώς έχει συμβεί. Αλλά εγώ θέλω να ρωτήσω και κάτι άλλο. Επειδή και εσείς παρακολουθώ και εγώ πολλά χρόνια πολλά χρόνια τις Ηνωμένες Πολιτείες έτυχε να ζήσω εκεί ένα διάστημα, αυτή η πόλωση και ο διχασμός είναι πρωτοφανείς, πρώτα από όλα εκλογικά. Τα πράγματα τελικά θα κριθούν από πιθανότητα μερικές χιλιάδες και αμφισβητούμενες κιόλας ψήφους που είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν αμφισβητήσεις και να δούμε τη άκρη θα βρεθεί, σε λίγες πολιτείες. Από αυτό θα κριθεί το μέλλον αυτής της τεράστιος χώρας και εν μέρει το μέλλον της ανθρωπότητας στο βαθμό που οι Ηνωμένες Πολιτείες επηρεάζουν ας πούμε την παγκόσμια …
Δ.Κ. Θα πήγαινα και ένα βήμα πιο πέρα. Ούτε καν σε αυτές τις επτά πολιτείες. Σε κάποιες συγκεκριμένες κομητείες αυτών των πολιτειών.
Δημ. Δηλαδή εκλογικές περιφέρειες.
Δ.Κ. Μπράβο. Εκεί όπου η ύπαιθρος συναντάει τις πόλεις. Δηλαδή τι. Η Φιλαδέλφεια και το Πίτσμπουργκ θα ψηφίσουν απολύτως δημοκρατικά. Το ενδιάμεσο μεταξύ του δυτικού άκρου…
Δημ. Λέτε για την Πενσυλβάνια, την πολιτεία της Πενσυλβάνια.
Δ.Κ. Ναι θα φημίσουνε ρεπουμπλικανικά. Εκεί που τα δύο συναντιόνται δηλαδή να το πούμε συγκεκριμένα στα προάστια της Φιλαδέλφειας θα παιχθεί η αμερικανική προεδρική εκλογή. Στα λίγα προάστια της Φιλαδέλφειας.
Δημ. Βέβαια κοιτάξτε επειδή έχουμε μείνει λίγο στο τώρα και ως τον Τραμπ και τα λοιπά στην πραγματικότητα αν δει κανείς αυτή η πόλωση άρχισε εγώ θα σας έλεγα τη δεκαετία του ογδόντα. Όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι τηλευαγγελιστές ή αυτές οι τηλεοράσεις οι περίεργες να οξύνονται τα πράγματα και στην δεκαετία του ενενήντα το βλέπει κανείς. Δηλαδή αρκετά πίσω και βέβαια σαφέστατο είναι από το δέκα και μετά. Γιατί το δέκα να θυμηθούμε ότι έχουμε πια τη δημιουργία του Tea Party που επηρεάζει πάρα πολύ το λαϊκό κόμμα και δύο έχουμε αυτήν την αφύπνιση τα wake κινήματα που γίνονται woke τα οποία όμως καθορίζουνε υπερβολικά την ατζέντα του δημοκρατικού κόμματος. Έχουμε τα social media που είναι και νέος παράγων όλα αυτά μαζί εξηγούν την ακρότητα και την πόλωση που έχει βρεθεί η Αμερική στην οποία ας πούμε υπήρχε μια μεσαία τάξη η οποία και εισοδηματικά ήταν μεγάλη και μετριοπαθής στη συμπεριφορά της, είτε ψήφιζε ρεπουμπλικάνους είτε δημοκρατικούς είχε μία μετριοπαθή.
Δ.Κ. Να δώσουμε το πλαίσιο για να το καταλάβουμε απολύτως. Υπάρχει λοιπόν ένα εγγενές στοιχείο πόλωσης, αντιπαράθεσης πολεμικότητας να πούμε … με ειρηνικά μέσα και επιχειρήματα .
Δημ. Όχι και τόσο ειρηνικά. Εδώ καίγονται κάλπες γίνονται πια επεισόδια.
Δ.Κ. Ιδίως ένα δικομματικό σύστημα όπου ο νικητής τα παίρνει όλα. Winner takes it all. Γιατί αυτό είναι το εκλογικό σύστημα της Αμερικής είναι απολύτως πλειοψηφικό, είτε λέγεται εκλέκτορες είτε λέγεται γερουσιαστής είτε λέγεται βουλευτής.
Δημ. Και μονοεδρικό επίσης.
Δ.Κ. Και μονοεδρικό απολύτως έτσι.
Δημ. Είναι αγγλοσαξονικό αυτό βέβαια.
Δ.Κ. Ναι.
Δημ. Γιατί και στην Αγγλία και στον Καναδά και λοιπά ισχύει.
Δ.Κ. Και αυτό δημιουργεί ξεκάθαρες επιλογές. Δεν έχει τις αποχρώσεις να πούμε των πολλών κομμάτων με την απλή αναλογική που συναντάμε συνήθως στη βόρεια Ευρώπη ένα αυτό. Δύο είναι αλήθεια ότι συν το χρόνο αυτή η πόλωση έχει αυξηθεί. Μπορεί κανείς να βρει τις ρίζες του για παράδειγμα στο κίνημα χειραφέτησης των μαύρων τη δεκαετία του εξήντα. Τι έκανε εκείνο το κίνημα; Κατέστρεψε τους συντηρητικούς δημοκρατικούς του νότου, διότι παλαιότερα το δημοκρατικό κόμμα είχε και μια πολύ ισχυρή δεξιά πτέρυγα, την ξεχνάμε αυτή που εκλέγονταν στο νότο. Γιατί στο νότο, γιατί ο νότος έχασε στον εμφύλιο από τους ρεπουμπλικάνους ο Λίνκολν . Και έκτοτε για εκατό χρόνια βρέξει χιονίσει ψήφιζε δημοκρατικούς. Αυτό άλλαξε και αυτοί οι νότιοι συντηρητικοί δημοκρατικοί που μπορούσαν εύκολα να συνομιλούν με τους πιο προοδευτικούς ρεπουμπλικάνους του βορρά, διαδικασιών που ξεκίνησε τη δεκαετία του εξήντα από το δημοκρατικό κόμμα και μετά και επεκτάθηκε στο ρεπουμπλικανικό..
Δημ. Κάτι το οποίο ήρθε και σε μας μετά στην Ευρώπη στην Ελλάδα με τις νέες χώρες τουλάχιστον.
Δ.Κ. Ναι βέβαια.
Δημ. Πρόσφατα πολύ πρόσφατα. Με έναν τρόπο αν θέλετε άτσαλο στην Ελλάδα. Ελίχθηκε στα άκρα διότι σε αυτές τις εκλογές τις προκριματικές ψηφίζουνε οι εγγεγραμμένοι και κυρίως οι φανατικοί ψηφοφόροι … όχι οι κεντρώοι όχι οι επαμφοτερίζοντες έχουμε χαμηλή συμμετοχή. Άρα για να κερδίσεις εκεί πρέπει να είσαι ιδιαίτερα φωνακλάς είτε της αριστεράς των δικαιωμάτων είτε της υπερδεξιάς των εθνικιστών. Αυτό ήταν μια σημαντική αλλαγή στη δεκαετία του εβδομήντα που κατέστρεψε τους κεντρογενείς γερουσιαστές, βουλευτές των δύο πλευρών. Και έτσι σιγά σιγά εκεί που βλέπαμε ένα …. στη δεκαετία του ογδόντα δεν έχουμε ακόμη προλάβει να το μεταβολίσουμε και να καταλάβουμε τις πολύ αρνητικές συνέπειες για τη δημοκρατία.
Δημ. Έχετε δίκιο.
Δ.Κ. Ο αλγόριθμος είναι καταστροφή στο βαθμό που ο σύγχρονος ψηφοφόρος δεν παίρνει τα νέα του από πολυφωνικές εφημερίδες prestige όπως το παρελθόν. Από δημοσιογράφους με δεοντολογία όπως στο παρελθόν αλλά από την τρέλα του διαδικτύου συχνά ανώνυμη η οποία τον τροφοδοτεί με την ίδια τρέλα στην οποία αρέσκεται και άρα εγώ εμβαθύνει τις προκαταλήψεις του και τα τοίχοι γύρω του και έτσι δεν συνομιλεί με τον απέναντι. Και έχουμε σήμερα δύο Αμερικές οι οποίες δεν συναντιόνται. Είναι η Αμερική των πόλεων η Αμερική στην ύπαιθρο, η Αμερική των ακτών με την ενδοχώρα, η Αμερική των μειονοτήτων, με τη λευκή χριστιανική πατριαρχική παραδοσιακή να πούμε … Αμερική. Δύο Αμερικές οι οποίες είναι ξένες. Δηλαδή όταν εγώ πηγαίνω στη Βοστώνη συναντώ ανθρώπους οι οποίοι μου λένε ότι αισθάνονται πολύ πιο άνετα στην Ευρώπη από ότι στο Τέξας.
Δημ. Ασφαλώς, λοιπόν καταρχήν βέβαια και τα παραδοσιακά μέσα που εξασθενεί ο ρόλος τους περνάνε μια κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έχουμε χρόνο να το εξηγήσουμε υπήρξαν δύο μεγάλες προβληματικές καταστάσεις σε δύο πυλώνες του αμερικανικού τύπου. Ήταν η κρίση στη Ουάσιγκτον Πόστ και στους New York Times όπου οι ιδιοκτήτες τους παρενέβησαν για πρώτη φορά στη συντακτική δουλειά και οι εφημερίδες δεν πήραν θέση, που παραδοσιακά έπαιρναν υπέρ των δημοκρατικών αλλά εγώ θέλω να προλάβουμε επειδή είναι να κάνουμε μια διακοπή αυστηρά σε πέντε λεπτά, να εξηγήσουμε λέω … γιατί προσπαθούμε σε αυτήν την εκπομπή να πούμε αυτό που δεν ακούγονται και τόσο πολύ … υπάρχει η ιδιαιτερότητα του αμερικανικού εκλογικού συστήματος εν μέρει την είπατε δηλαδή πρώτον στην Αμερική δε βγάζουν πρόεδρο κατευθείαν από την λαϊκή ψήφο αλλά από τους εκλέκτορες. Αυτό είναι μια κληρονομιά από τον δέκατο ένατο αιώνα όταν σχηματιζόταν και νέες πολιτείες, κανείς δεν ήξερε ποιος είναι ο πρόεδρος στην Ουάσιγκτον οπότε βγάζανε ένα σώμα στην πολιτεία που τους ξέρανε, αυτοί να κρίνουν. Αλλά και αυτό η έμμεση επιλογή την οποία δεν αλλάξανε ποτέ οι Αμερικανοί γιατί βέβαια αλλάξανε τα πράγματα αλλά είναι και αυτή η πλειοψηφική δηλαδή πλην της πολιτείας του Μέιν αν δε κάνω λάθος παντού και για μία ψήφο παίρνεις όλους τους εκλέκτορες ενώ δε χρειάζεται να είναι απλή αναλογική. Η απλή λογική λέει ότι θα μπορούσαν να τους μοιράζουν με βάση τα ποσοστά των κομμάτων. Εκλέκτορες μεν αλλά αναλογικά. Αυτό δεν ισχύει. Επίσης υπάρχουν όλες αυτές οι ιδιομορφίες τις ξέρετε στην Αμερική πρέπει να γραφτείς ψηφοφόρος δεν γίνεσαι αυτομάτως και πρέπει να επανεγγραφής αν χάσεις τα πολιτικά σου δικαιώματα, αν μετακινηθείς. Για αυτό και προσπαθούν πάση θυσία να τους βάλλουν να ξαναεγγραφούν. Δεν γράφονται εύκολα αλλά έχει σημασία και ποιοι γράφονται με τι διαδικασία πόσο εύκολο ποιους αφαιρούν τα πολιτικά τους δικαιώματα οι κυβερνήτες, πως αλλάζουν τις distrct τις εκλογικές μεγάλο πρόβλημα και αυτό. Αλλάζουν τα όρια διαρκώς … και αυτό αλλάζει την τελική ψήφο ας πούμε την τελική επικράτηση όπως λέτε είναι πλειοψηφικό το σύστημα. Εγώ επειδή έχω ζήσει δύο φορές εκλογές στην Αμερική είχα διαπιστώσει ότι θα μπορούσες να είσαι γραμμένος σε τρεις πολιτείες και να ψηφίσεις και στις τρείς γιατί δεν υπάρχει ενιαίο εκλογικό μητρώο. Και φυσικά υπάρχουν και πολλές αμφιβολίες για το πώς λειτουργεί η επιστολική ψήφος. Επίσης ότι σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί θα έχουν ψηφίσει πριν από την ημέρα των εκλογών. Αυτό δεν είναι όμως και λίγα εικοσιτετράωρα έχει ξεκινήσει εδώ και ενάμιση μήνα πριν σε ορισμένες περιπτώσεις, οπότε όλα αυτά που συνέβησαν μετά δεν προλαβαίνουν να τους επηρεάσουν ακόμα και αν υπήρχαν ντιμπέιτ δε θα τα άκουγαν. Δηλαδή δε θα κρίνονται από αυτά. Όλες αυτές περιληπτικά σε δυο τρία λεπτά είναι ανωμαλίες θα έλεγε κανείς με τα δυτικά ευρωπαϊκά δηλαδή μάτια. Δεν επηρεάζουν τα πράγματα και βέβαια στην Αμερική δεν αλλάζει τίποτα στους θεσμούς υπάρχει ένας απίθανος σωφρονισμός μια παραδοσιακότητα και κατακερματισμός βέβαια της εξουσίας οπότε ποιος θα αποφασίσει να τα μεταρρυθμίσει όλα αυτά.
Δ.Κ. Ναι λοιπόν να πούμε ότι ένας λόγος της χαμηλής συμμετοχής των Αμερικανών στις εκλογές είναι αυτό που είπατε ότι πρέπει να εγγραφούν. Παλαιότερα αυτή η εγγραφή δεν ήταν εύκολη υπόθεση ιδίως για τους μαύρους του νότου. Οι εκλογές γίνονται Τρίτη δεν γίνονται Κυριακή. Άρα, γίνονται καθημερινή την ώρα που οι ψηφοφόροι δουλεύουν, εργάζονται.
Δημ. Αυτό για λόγους θρησκευτικούς επειδή…
Δ.Κ. Ναι αλλά και αυτό δημιουργούσε μια δυσκολία και βεβαίως δεν υπάρχει δεν υπάρχει μια κεντρική εφορευτική επιτροπή αλλά ο κατακερματισμός των πολιτειών σε μια διαδικασία η οποία εν τέλει είναι εξαιρετικά πολιτικοποιημένη δηλαδή είναι πολιτικοί αξιωματούχοι, κυβερνήτες οι υπουργοί εσωτερικών της κάθε πολιτείας που εν τέλει αποφασίζουν και πιστοποιούν το αποτέλεσμα, αυτό είναι ένα πρόβλημα η Αμερική δεν έχει ταυτότητα αστυνομικές ταυτότητες όπως έχουμε εμείς.
Δ.Κ. Γιατί έχει αρνηθεί την καταχώρηση των προσωπικών δεδομένων
Δημ. από πολύ παλιά
Δ.Κ. Από πολύ παλιά μέρος ενός ιδιότυπου αν θέλετε αμερικανικού φιλελευθερισμού τώρα το σύστημα των εκλεκτόρων πράγματι δημιουργήθηκε στα τέλη του 18 αιώνα όταν δεν υπήρχανε επικοινωνίες όταν ήταν αδύνατον το Μέιν με τη Τζώρτζια να στείλουν αποτέλεσμα και αυτό που κάναμε και εκλέγανε εκλέκτορες τους οποίους εκπροσωπεί συνέχει συναντιόντουσαν στη Ουάσινγκτον για να δώσουν το αποτέλεσμα. Στην πορεία στις μικρές πολιτείες στις πιο αραιοκατοικημένες πολιτείες διότι ο αριθμός των εκλεκτόρων είναι το άθροισμα των βουλευτών με τους γερουσιαστές και επειδή γερουσιαστές έχουν όλοι πολιτείες από δύο, καταλαβαίνετε, ότι μια μικρή πολιτεία του ενός-δύο βουλευτών, ενώ θα έπρεπε να έχει έναν ή δύο εκλέκτορες και ξαφνικά έχει τέσσερις, εν τέλει στις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές, στις πιο αγροτικές περιοχές, εκεί στα βραχώδη όρη και τα λοιπά, επικροτούν οι ρεπουμπλικάνοι είναι ένα σύστημα το οποίο κατ’ αρχήν έχει ευνοήσει τους ρεπουμπλικάνους.
Δημ. Κύριε Καιρίδη, βάλτε μια άνω τελεία γιατί ήρθαν οι Τίτλοι και συνεχίζουμε μετά.
Δημ. Λοιπόν, αν θέλετε συνεχίστε.
Δ.Κ. Έλεγα λοιπόν ότι το σύστημα ευνοεί τους ρεπουμπλικάνους και αυτό αποδεικνύεται από το πολύ απλό γεγονός ότι από τη προεδρική εκλογή του 1988 και μετά οι ρεπουμπλικάνοι έχουν κερδίσει μόνο μια φορά την λαϊκή ψήφο το 2004 παρόλα αυτά εξέλεξαν πρόεδρο αρκετές περισσότερες φορές. Να θυμίσουμε ότι οι δημοκρατικοί με τον Κλίντον κέρδισαν τις εκλογές του 92 και το 96 ο Γκορ το 2000 αναφέρομαι στη λαϊκή ψήφο, ο Ομπάμα το 2008 και το 2012 και βεβαίως η Χίλαρι Κλίντον 2016
Δημ. Με μεγάλη διαφορά 9 εκατομμύρια ψήφους γιατί του Γκόρ ήταν οριακή, πεντακόσιες χιλιάδες
Δ.Κ. Και ο Μπάιντεν με 7,5 εκατομμύρια και θα ήταν πολύ περισσότερα τα εκατομμύρια εάν σε πολλές πολιτείες … ένας λόγος που δε συμμετέχει ο κόσμος στο βαθμό που θα έπρεπε ενδεχομένως είναι γιατί στις σαράντα τρεις από τις πενήντα πολιτείες το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο με την έννοια ότι ξέρουμε. Δεν έχει νόημα να πάει να ψηφίσει.
Δημ. Βέβαια, υπάρχουν εκείνη τη μέρα το είπα, δεν έχουμε τώρα χρόνο να το μιλήσουμε πάρα πολλές άλλες εκλογικές.
Δ.Κ. Αλλά καταλαβαίνετε αν η οριακότητα ήταν σε παναμερικανικό επίπεδο θα λειτουργούσε, αφήστε που θα ήταν και πιο σωστό για την καμπάνια γιατί σήμερα η καμπάνια επικεντρώνεται στις 7 πολιτείες εκείνες που ξοδεύονται τα εκατοντάδες εκατομμύρια σε διαφημίσεις σε ντιμπέιτ. Στις υπόλοιπες σαράντα τρεις πολιτείες υπάρχουν πολιτείες στις οποίες δεν έχει πάρει Κάμαλα Χάρις ή αν έχει πάει έχει πάρει μόνο να κάνει τον fundraising για να μαζέψει λεφτά όχι για να μαζέψεις ψήφους, δεν χρειάζεται να πάει στον Μασαχουσέτη, είναι χάσιμο χρόνου να πας να κάνεις καμπάνια ουσιαστικά.
Δημ. Γενικά όλα αυτά θέτουν ερωτήματα. Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν πολλά.
Δ.Κ. Δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί χρειάζεται τη συναίνεση των πολιτειών και φυσικά οι μικρότερες πολιτείες που ευνοούνται από αυτή τη υπερεκπροσώπηση στο εκλεκτορικό κολέγιο και βεβαίως οι ρεπουμπλικάνοι δεν θέλουν αυτή την αλλαγή. Εάν όμως έχουμε για ακόμα μια φορά … αναντιστοιχία μεταξύ λαϊκής ψήφου και τελικά προεδρικής εκλογής όπως με το 2000 και το 2016 τίθεται ένα ερώτημα εδώ ότι το σύστημα αυτό διότι ο Πρόεδρος καταρχήν εκπροσωπεί το σύνολο του έθνους, δεν είναι εκπρόσωπος των πολιτειών, άρα όταν έχουμε αυτή την αναντιστοιχία μεταξύ της μεγάλης επιθυμίας φανταστείτε να είχαμε 5 εκατομμύρια ψήφους διαφορά δεν είναι λίγο και παρόλα αυτά να βγει ο Πρόεδρος από την άλλη μεριά, τίθεται ένα ζήτημα αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει το Σύνταγμα, είναι πολύ αυστηρό από τα πιο αυστηρά και για αυτό το Αμερικάνικο Σύνταγμα δεν έχει αλλάξει.
Δημ. Βέβαια είναι ένα μινιμαλιστικό σύνταγμα. Δεν έχει σχέση με τα συντάγματα που έχουμε στην Ευρώπη, στις χώρες του ρωμαϊκού δικαίου και ειδικά στην Ελλάδα, που έχουμε ένα Σύνταγμα 120 άρθρων. Μαζί με τις παραγράφους είναι γύρω στα 600 στην ουσία, αυτό δεν είναι σύνταγμα είναι τακτική νομοθεσία
Δ.Κ. Φλύαρο όπως λένε οι επικριτές, όχι όλοι.
Δημ. Βέβαια αυτό είναι γενικότερα ένα φαινόμενο στην Ευρώπη που επηρεάζεται, στην ηπειρωτική από το ρωμαϊκό δίκαιο, αλλά από κει και πέρα, εμείς το παρακάνουμε. Από κει και πέρα, η τελευταία καταληκτική ερώτηση είναι και στον τομέα σας ακόμα παραπάνω λοιπόν. Είναι πράγματι η μέρα με τη νύχτα σε διάφορα πράγματα εσωτερικά, αλλά στην διεθνή πολιτική, στην εξωτερική εκεί πέρα και αν φύγουμε και λίγο από τη ρητορική. Είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές των δύο εκπροσώπων, παραδείγματος χάριν για την Κίνα σε πολύ μεγάλο βαθμό λένε τα ίδια πράγματα στην Ευρώπη παρά μια ρητορική για τη σημασία που της δίνουν οι δημοκρατικοί και λοιπά, γενικώς έχει υποβαθμιστεί στην ιεραρχία και στις προτεραιοποιήσεις της αμερικανικής πολιτικής. Ίσως για το περιβάλλον βέβαια είναι μεγαλύτερες οι διαφορές, στην Ουκρανία ακόμη και εκεί, αν προσέξει κανείς δεν είναι ο Τράμπ απλώς που βάζει κάποιους συμβιβασμούς, αρχίζουν και το λένε και οι δημοκρατικοί γιατί τουλάχιστον αυτό αρχίζει και συζητιέται. Οι διαφορές ίσως είναι στη Μέση Ανατολή, πιθανά στη νομισματική πολιτική; Και αυτό έχει μεγάλη σημασία παγκόσμια.
Δ.Κ. Και στους δασμούς που θέλει να βάλει ο Τράμπ και ό,τι σημαίνει αυτό
Δημ: Γιατί ο προστατευτισμός καλλιεργήθηκε και από τους δημοκρατικούς, ο RTA τι είναι; Ένας νόμος ο οποίος έδινε κίνητρα φορολογικά να πάνε ξένες επιχειρήσεις και ευρωπαϊκές σχέσεις Ηνωμένες Πολιτείες και πήγαν.
Δ.Κ.: Και παραδοσιακά ήτανε πολύ περισσότερο στους δημοκρατικούς. Όμως, ο Τραμπ εκπροσωπεί μια νέα δεξιά, την οποία ψηφίζουν πάρα πολλοί πρώην αριστεροί ψηφοφόροι των εργατικών περιοχών που πλήττονται από την αποβιομηχάνιση και που πιστεύουν ότι μέσα από τους δασμούς θα μπορούσανε να ανακάμψουν. Κοιτάξτε να δείτε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Τραμπ εκπροσωπεί ένα παλαιό ρεύμα στο εσωτερικό, μειοψηφικό μέχρι πρόσφατα, στο εσωτερικό της Αμερικής, που είναι ο απομονωτισμός. Και το Δημοκρατικό Κόμμα είναι το κατεξοχήν, πλέον, κόμμα διεθνιστικό
ΔΗΜ.: Και παρεμβατικό βέβαια, ταυτόχρονα.
Δ.Κ.: Και παρεμβατικό, βεβαίως, με πολέμους, ναι, υπάρχει και αυτή η πλευρά. Αυτό είναι το Δημοκρατικό Κόμμα και για αυτό και οι Ευρωπαίοι, αν ψήφιζαν, θα ψήφιζαν μαζικά υπέρ της Κάμαλα Χάρις και φοβούνται σε ένα βαθμό τι σημαίνει εκλογή Τραμπ για το ΝΑΤΟ, για τον πόλεμο στην Ουκρανία, προφανώς για την κλιματική αλλαγή, την οποία αμφισβητεί ότι υπάρχει ο Ντόναλντ Τραμπ, παρόλο που έχουμε πνιγεί στις πλημμύρες και έχουμε κατακαεί από τις φωτιές, και όλα τα υπόλοιπα φαινόμενα, ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει να αμφισβητεί τα επιστημονικά δεδομένα. Προφανώς υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα και στον ρεαλισμό, όπως το έκανε και στην πρώτη του θητεία, όμως υπάρχουν και άλλοι που λένε ότι ο Τραμπ νούμερο δύο θα είναι πολύ πιο Τραμπ, από τον Τραμπ, νούμερο ένα. Και οι δικοί του άνθρωποι, να θυμίσουμε, ο Αντιπρόεδρος του, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του, ο Προσωπάρχης του, και πολλοί Υπουργοί του, άνθρωποι δηλαδή που αυτός επέλεξε, μιλούνε.
ΔΗΜ.: Με τα χειρότερα λόγια, έτσι;
Δ.Κ.: Με όρους αποκάλυψης, δηλαδή Αρμαγεδδών, εάν τυχόν εκλεγεί. Δεν χρειάζεται να ακούσει κανείς τους δημοκρατικούς για να θορυβηθεί, θέλω να πω. Αρκεί να ακούσει τους δικούς του ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε και εκεί τίθενται πάρα πολλά ερωτήματα. Κατ’ ελάχιστον ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος κατ’ ελάχιστον. Σε έναν κόσμο ο οποίος χρειάζεται προβλεψιμότητα και σταθερότητα, γιατί έχουμε γεμίσει από αναταραχές, έτσι δεν είναι, αυτό το απρόβλεπτο είναι ένα ζήτημα το οποίο θα πρέπει να το…
ΔΗΜ.: Ασφαλώς, απλώς…
Δ.Κ.: Επιπλέον, επειδή η Αμερική είναι κάτι που το ξεχνάμε, εδώ στην Ελλάδα βλέπουμε την Αμερική μέσα μόνο από τα ελληνοτουρκικά, για παράδειγμα, και το ρόλο που έχει παίξει στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό η Αμερική, ξεχνάμε ότι η Αμερική υπήρξε ο βασικότερος πυλώνας της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, μεταπολεμικά έσωσε την Ευρώπη από τον κακό της εαυτό στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Ψυχρό Πόλεμο, δηλαδή από τον ναζισμό και τον Σταλινισμό και είναι ο βασικός πυλώνας της Δύσης. Μία Αμερική με κλονισμένους δημοκρατικούς θεσμούς με αυταρχικό Πρόεδρο, ο οποίος θέλει να φυλακίσει τους αντιπάλους του, και όλα αυτά που λέει εγώ δεν πάω στο τι θα κάνει, μένω σε αυτά που λέει. Και αφού τα λέει πρέπει να τα μετρήσω.
ΔΗΜ. Να τα ακούμε. Ναι.
Δ.Κ.: Έτσι. Είναι μία Αμερική που. Για την οποία προφανώς θα χαρεί ο Πούτιν προφανώς θα χαρεί o Ορμπάν, προφανώς θα χαρεί ενδεχομένως και ο Ερντογάν. Αλλά δεν νομίζω ότι η Ευρώπη που εμείς εκπροσωπούμε, εν πάση περιπτώσει και εγώ θέλω να εκπροσωπώ, θα χαρεί ιδιαίτερα. Από κει και πέρα δουλειά δικιά μας, ως πολιτικούς τώρα, φεύγω από την ανάλυση, είναι να τα έχουμε καλά με όλους, να υπερασπιζόμαστε και να προωθούμε το εθνικό συμφέρον. Η ελληνική εξωτερική πολιτική συνομιλεί και με τους ρεπουμπλικάνους και με τους δημοκρατικούς και έτσι πρέπει να πορεύεται. Δεν μπορεί εμείς να πάρουμε θέση από ένα σημείο και μετά, έτσι δεν είναι.
ΔΗΜ: Κύριε Καιρίδη είναι και πάρα πολλά άλλα που θα μπορούσαμε να πούμε, θα τα πούμε.
Δ.Κ.: Είσαστε πραγματικά κόσμημα, θέλω να το πω αυτό, διότι, ξέρετε, μέρος του Διαδικτύου είναι ότι και η το ραδιόφωνο που είναι πιο παραδοσιακό μέσο και βεβαίως και η τηλεόραση έχουν γίνει και αυτά διαδικτυακά, δηλαδή έχει μολύνει η ταχύτητα, η επιφανειακότητα, ο εντυπωσιασμός του Διαδικτύου. Και τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης και δεν μπορείς πια να κάνεις μία ολοκληρωμένη κουβέντα, έτσι δεν είναι;
ΔΗΜ.: Έτσι είναι και βέβαια να ξέρουν οι ακροατές οι αναγνώστες και λοιπά ότι υπάρχουν ήδη δημιουργήματα της τεχνητής νοημοσύνης στα site που ανοίγουν, έτσι δηλαδή έχουνε φτιαχτεί κατευθείαν ολόκληρα κείμενα από μηχανές που τρέχα γύρευε.
Δ.Κ.: Αυτό δεν είναι πρόβλημα για τη δημοκρατία τεράστιο; Πώς θα ψηφίσει ο πολίτης; Όταν βομβαρδίζεται από την τεχνική νοημοσύνη και από τον κάθε Έλον Μάσκ. Συγκεκριμένα πράγματα, είναι ένα ζήτημα αυτό και πρέπει να το δούμε.
ΔΗΜ.: Ασφαλώς θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μετά, ασφαλώς ενδιαφέρει.
Δ.Κ.: Σήμερα δεν είναι τα τανκς, έχουμε φύγει από τα τανκς κάποτε ήταν τα τανκς. Θυμάστε τη δεκαετία του πενήντα εξήντα λέγαμε τα τανκς ή πιο παλιά; Η παρέμβαση του στρατού. Σήμερα οι παρεμβάσεις γίνονται διαφορετικά και είναι εκεί και πρέπει να το δούμε. Να είστε καλά σας ευχαριστώ.
ΔΗΜ.: Εγώ ευχαριστώ πολύ.