Η μήνυση του πρώην Έλληνα ΥΠΕΞ, Νίκου Κοτζιά, και η συνεπακόλουθη εμπλοκή του Αρείου Πάγου διατηρούν στο προσκήνιο της επικαιρότητας τον «Σόρο», αφού, κατά τον Κοτζιά, οι συκοφάντες του, που δεν κατονομάζονται, διατείνονται ότι διακίνησε εκατομμύρια δολάρια από τον Τζωρτζ Σόρο. Έτσι, και η Ελλάδα συμμετέχει, με τον δικό της ιδιόρρυθμο τρόπο, σε αυτό το παράξενο κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί από πολλούς ακροδεξιούς γύρω από τις «σκοτεινές» δραστηριότητες του διεθνούς χρηματιστή Τζωρτζ Σόρου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθοδόν για τις ενδιάμεσες εκλογές που διεξάγονται σήμερα, πολλοί Ρεπουμπλικάνοι μιμήθηκαν τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορα Ορμπάν, και κατήγγειλαν τον Σόρο ότι χρηματοδοτεί μετανάστες για να εισβάλουν στη χώρα και να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, κάλεσε τον στρατό (!) να αντιμετωπίσει την εισβολή. Για τους επικριτές του, ο Σόρος υπονομεύει την αμερικανική κυριαρχία, δηλαδή τη «λευκή» κυριαρχία στις ΗΠΑ. Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν συγχωρούν το γεγονός ότι ο Σόρος είναι μεγάλος χρηματοδότης των Δημοκρατικών. Στο σημερινό τοξικό κλίμα πόλωσης, ο Σόρος έγινε αποδέκτης ενός από τα τρόμο-δέματα που εστάλησαν σε αντιπάλους του Τραμπ.
Γιατί όμως ο Σόρος προκαλεί τόσο μίσος και έχει καταστεί ο πιο δημοφιλής στόχος της Ακροδεξιάς Διεθνούς σε Ευρώπη και Αμερική; Ο Σόρος είναι ο τέλειος στόχος: είναι πλούσιος, χρηματιστής, Εβραίος, ζει στη Νέα Υόρκη και ξέρει να κάνει πολύ θόρυβο γύρω από ότι θέλει να υποστηρίξει ή να καταδικάσει.
Στο τέλος-τέλος, πέρα από την ουσία των πεπραγμένων του, οι επιθέσεις εναντίον του Σόρου δύσκολα κρύβουν τον αντισημιτικό τους χαρακτήρα. Οι επιθέσεις εναντίον του Σόρου θυμίζουν τις επιθέσεις εναντίον του εβραϊκού κεφαλαίου κατά τον μεσοπόλεμο. Και τότε, όπως και τώρα με τον Σόρο, το όχι και τόσο καλυμμένο υπονοούμενο ήταν ότι κάποιοι πλούσιοι απάτριδες Εβραίοι συνωμοτούν εναντίον του έθνους. Ο συνειρμός είναι πολύ επικίνδυνος επειδή ξέρουμε που οδήγησε την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930. Δεν θα πρέπει να θεωρείται τυχαία η πρόσφατη πολύνεκρη επίθεση εναντίον μιας συναγωγής στην Πενσυλβάνια από λευκό εθνικιστή.
Το παράδοξο είναι ότι σε αυτή την αντισημιτική εκτροπή μερίδιο ευθύνης έχει και η κυβέρνηση του ίδιου του Ισραήλ. Πολλά στελέχη της αρέσκονται να συναγελάζονται με Ευρωπαίους ακροδεξιούς και να αλληλο-καλλιεργούν τον αμοιβαίο αντι-αραβισμό τους. Ο αντισημιτισμός πολλών εξ αυτών των Ευρωπαίων δεν φαίνεται να ενοχλεί κάποιους από τους Ισραηλινούς συνομιλητές τους, στον βαθμό που είναι φανατικοί υποστηρικτές του Ισραήλ.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ενθουσιασμό του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δεξιού πρωθυπουργού του Ισραήλ, με τον «τραμπισμό». Μπορεί ο Τραμπ να μετέφερε την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και να έχει εμπιστευτεί την αμερικανική μεσανατολική πολιτική στον Εβραίο γαμπρό του, Τζάρεντ Κούσνερ, αλλά την ίδια ώρα ανέχεται, αν δεν σιγοντάρει, την αναβίωση ενός φρικαλέου λευκού εθνικισμού, ο οποίος στρέφεται εναντίον όλων των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων, και ο οποίος κατατρώγει σιγά-σιγά το άλλοτε πρωτοπόρο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται για το ήθος της σημαντικότερης δημοκρατίας στον κόσμο.
Για το λόγο αυτό, το αποτέλεσμα των σημερινών αμερικανικών εκλογών θα κρίνει την πορεία της ευρύτερης σύγκρουσης των φιλελεύθερων αξιών, που δημιούργησαν τη σύγχρονη Ευρώπη, με τον εθνικο-λαϊκισμό που θέλει να την καταστρέψει.