Η έξαρση των παράνομων ροών από τη Λιβύη προς την Κρήτη επανέφερε το μεταναστευτικό πρόβλημα στην επικαιρότητα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι, με δεδομένη τη διεθνή αναταραχή και την παγκόσμια φτώχεια, η μεταναστευτική πίεση προς την Ευρώπη συνολικά δεν μπορεί παρά να έχει διάρκεια.
Η Ελλάδα, ως χώρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και με την ιδιαιτερότητα να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα αντιμέτωπη με δύο μεταναστευτικούς διαδρόμους, τον ανατολικό μεσογειακό και τον κεντρικό μεσογειακό, οφείλει να εφαρμόζει μια ρεαλιστική πολιτική που να αποτρέπει την παράνομη μετανάστευση, να πατάσσει τα εγκληματικά δίκτυα των διακινητών και να διευκολύνει τη νόμιμη και επιλεκτική μετανάστευση που χρειάζεται η οικονομία της.
Σήμερα, έχει δημιουργηθεί μια έκτακτη κατάσταση στην Κρήτη. Πρώτο μέλημα της κυβέρνησης είναι να μην παγιωθεί ένας νέος μεταναστευτικός δίαυλος. Γι’ αυτό και αποφασίστηκε η λήψη κάποιων έκτακτων μέτρων, τα οποία όμως εντάσσονται σε μια συνολικότερη στρατηγική, της οποίας ο ακρογωνιαίος λίθος δεν μπορεί παρά να είναι η διεθνής συνεννόηση.
Το καλοκαίρι του 2023 αντιμετωπίσαμε μια απότομη αύξηση των ροών από την Τουρκία, ως αποτέλεσμα της άρσης των περιορισμών στα ταξίδια που είχε επιβάλει η πανδημία του κορονοϊού, αλλά και της «επίθεσης» που δέχθηκε η Ελλάδα εξαιτίας της μεγάλης ναυτικής τραγωδίας της Πύλου. Δίπλα στις άοκνες προσπάθειες του Λιμενικού και των λοιπών αρχών ασφαλείας της χώρας, προσθέσαμε και την προσπάθεια συνεννόησης με την Τουρκία από τον Σεπτέμβριο του 2023, η οποία απέδωσε καρπούς, οδηγώντας στην ελαχιστοποίηση των ροών εξ Ανατολών, που παλαιότερα αποτελούσαν το 95% των συνολικών παράνομων αφίξεων στην πατρίδα μας.
Επιπλέον, αντικαταστήσαμε το πρόβλημα με μια μεγάλη οικονομική καρποφορία που δημιούργησε η εισαγωγή του πρωτοποριακού προγράμματος της Βίζα Εξπρές, που έφερε χιλιάδες εύπορους Τούρκους τουρίστες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Οι δυσκολίες συνεννόησης με τις λιβυκές αρχές είναι δεδομένες, και τις γνωρίζουν καλά και οι Ιταλοί γείτονές μας. Τα χρηματικά ποσά από την παράνομη διακίνηση μεταναστών είναι τεράστια. Επιπλέον, η Ανατολική Λιβύη έχει καταστεί το νέο ρωσικό προγεφύρωμα στη Μεσόγειο, μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, και είναι γεγονός ότι ο Πούτιν, όπως και ο Ερντογάν, χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό για να πιέζει και να υπονομεύει την Ευρώπη.
Αν κάτι απέδειξε η κακομεταχείριση της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας από τον Χαφτάρ, είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, διμερές αλλά ευρωπαϊκό. Η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να πιέσει, με καρότο και μαστίγιο, τις χώρες προέλευσης των οικονομικών μεταναστών, όπως η Αίγυπτος, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, να πάρουν πίσω τους πολίτες τους που έρχονται παράνομα εδώ και να συντονίσει την προσπάθεια πάταξης των διακινητών.
Όπως συνήθιζε να λέει και η τότε αρμόδια Ευρωπαία Επίτροπος, Ίλβα Γιόχανσον, «ένα δίκτυο πατάσσεται μόνο μέσα από ένα άλλο δίκτυο», και εδώ οι μυστικές υπηρεσίες και οι αρχές ασφαλείας των ευρωπαϊκών κρατών θα πρέπει να συνεργαστούν πολύ στενότερα.