Από την ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής στις 26.08.2020, στο πλαίσιο της συζήτησης για τη ψήφιση των συμφωνιών οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας και Ελλάδας – Αιγύπτου.
Από την ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής στις 26.08.2020, στο πλαίσιο της συζήτησης για τη ψήφιση των συμφωνιών οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας και Ελλάδας – Αιγύπτου.
Ακολουθούν τα πρακτικά της παρέμβασής μου:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το πόσο επωφελής είναι για το εθνικό συμφέρον οι δύο υπό ψήφιση συμφωνίες καθίσταται ξεκάθαρο και αποδεικνύεται περίτρανα από τη λυσσαλέα αντίδραση της Τουρκίας ιδίως σε ό,τι αφορά τη συμφωνία με την Αίγυπτο. Άλλωστε, για τον λόγο αυτόν και οι δύο συμφωνίες συγκεντρώνουν την έγκριση της μεγάλης πλειοψηφίας της Βουλής, πολύ πέραν της κυβερνητικής.
Τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε συνεπής σε ό,τι εκείνος διαπραγματεύονταν και σε ό,τι ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει υπέρ της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης με την Αίγυπτο στις 10 Ιουνίου και απέφευγε τη σύγχυση, θα έλεγα αν μου επιτρέπετε και την αυτουπονόμευση που προκαλεί το «παρών».
Είναι προφανές ότι το «παρών» δεν συνιστά εθνική στρατηγική, αλλά άσκηση μικροκομματικής ισορροπίας. Γι’ αυτό και κάθε επιχείρημα του κ. Τσίπρα, πέραν των υπολοίπων προβλημάτων τους, εξαρχής αυτοακυρώνεται από το «παρών».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια διεθνής συμφωνία κρίνεται πολιτικά και από τα πολιτικά της συμφραζόμενα. Ας συμφωνήσουμε ότι η καθυστέρηση στην υπογραφή της συμφωνίας με την Ιταλία, μιας χώρας με την οποία έχουμε εξαιρετικές σχέσεις και συμμετέχουμε από κοινού στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, μόνο ως αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να εκληφθεί. Η αδυναμία μας αυτή είχε να κάνει με τον φόβο του πολιτικού κόστους, αλλά και την παρανόηση από πολλούς του πώς λειτουργεί το διεθνές σύστημα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Διεθνές Δίκαιο επιβάλλει την ανάγκη διαπραγμάτευσης με τις γειτονικές χώρες για την οριοθέτηση ΑΟΖ. Χωρίς διαπραγμάτευση δεν υπάρχει οριοθέτηση ΑΟΖ. Αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση με τρίτους που έχουν δική τους κυρίαρχη βούληση. Με άλλα λόγια, το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει ένα λελογισμένο δούναι και λαβείν και, βέβαια, σε περίπτωση αποτυχίας τη διεθνή διαιτησία. Όποιος αρνείται αυτήν τη βασική αλήθεια αρνείται την οριοθέτηση, δηλαδή την κατοχύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και κοροϊδεύει. Στην καλύτερη περίπτωση αυταπατάται, στη χειρότερη εξαπατά συνειδητά την κοινή γνώμη.
Με λίγα λόγια, η επιλογή δεν είναι μεταξύ της υπό συζήτηση συμφωνίας, των υπό συζήτηση συμφωνιών και κάποιων καλύτερων, αλλά μεταξύ αυτών και της μη συμφωνίας που σημαίνει και μη κατοχύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Η συμφωνία με την Ιταλία δεν κλείνει απλώς μια αδικαιολόγητη εκκρεμότητα, αλλά σηματοδοτεί την αλλαγή σελίδας στην εξωτερική μας πολιτική. Ας το καταλάβουν όλοι και ιδίως η Άγκυρα που δείχνει να έχει αιφνιδιαστεί ότι έχουμε μια νέα Ελλάδα που με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και υπερασπίζεται δυναμικά, όχι μόνο ρητορικά, το εθνικό συμφέρον υπογράφοντας συμφωνίες και συμμαχίες.
Σε αυτό εντάσσεται και η σημερινή βαρυσήμαντη εξαγγελία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα μίλια στο Ιόνιο, επέκταση που, βεβαίως, ξεκινάει από το Ιόνιο, αλλά διατηρούμε πλήρως το δικαίωμα να επεκτείνουμε και όπου αλλού και, βέβαια, στο Αιγαίο σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο οπότε εμείς κρίνουμε πρόσφορο.
Ως προς τη συμφωνία με την Αίγυπτο -για να κλείνουμε ολοκληρωμένα και με επάρκεια- οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν τους κινδύνους που ξεπεράσαμε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Αίγυπτος ήταν πολύ κοντά στο να υπογράψει συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ με την Τουρκία το 2013 σε βάρος των δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ανετράπησαν οι φίλοι και τώρα προστατευόμενοι του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν αδελφοί μουσουλμάνοι από τον στρατηγό αλ-Σίσι και απετράπη την ύστατη ώρα η υπογραφή. Έκτοτε, η Τουρκία προσέφερε πιεστικά γη και ύδωρ στην Αίγυπτο για την υπογραφή και, μάλιστα, τριάντα και πλέον επιπλέον θαλάσσιο χώρο από ότι προβλέπει η παρούσα ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αίγυπτος δεν έχει νησιά και, άρα, είχε κάθε λόγο να έρθει κοντά στην τουρκική θέση ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, προκειμένου να λάβει μεγαλύτερη ΑΟΖ από ότι το Διεθνές Δίκαιο προβλέπει.
Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό ότι η Αίγυπτος με δεδομένη την τουρκική αντιπρόταση συντάσσεται κατά βάση με την ελληνική θέση που είναι και θέση του Διεθνούς Δικαίου.
Με δεδομένη την πολιτική αστάθεια που μαστίζει συνολικά τον αραβικό κόσμο είναι προφανές ότι είχαμε κάθε συμφέρον να είμαστε εμείς οι επισπεύδοντες μιας συμφωνίας με την Αίγυπτο και μακάρι να είχαμε προλάβει και με τη Λιβύη στο παρελθόν εμείς οι επισπεύδοντες σε αντίθεση με μια άλλη συμφωνία, για την οποία επαίρεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που άλλοι ήταν ή θα έπρεπε να είναι οι επισπεύδοντες.
Εν κατακλείδι, με τις δύο υπό ψήφιση συμφωνίες η Ελλάδα κατοχυρώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε έναν θαλάσσιο χώρο έκτασης πάνω από εκατό χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα αυξάνοντας σημαντικά το γεωστρατηγικό της αποτύπωμα. Επιπλέον, αφαιρούμε το μόνιμο τουρκικό επιχείρημα ότι η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει συμφωνία με καμμία όμορη χώρα και, άρα, εμείς και όχι αυτοί τελούμε εν αδίκω.
Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη διαψεύδει και αυτό το επιχείρημα και αποδεικνύει περίτρανα ότι στην ανατολική Μεσόγειο μπορούμε να επιλύουμε ειρηνικά τις όποιες διαφορές μας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, κάτι που ενοχλεί την Τουρκία σφόδρα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επιτρέψτε μου τώρα μια ευρύτερη κρίση για την τουρκική επιθετικότητα και τη δέουσα στρατηγική ανάσχεσής της. Η αξιόπιστη αποτροπή της Τουρκίας είναι καταρχάς δική μας, ελληνική υπόθεση. Πρέπει να βασιστούμε καταρχάς στις δικές μας δυνάμεις και πρέπει να έχουμε δυνάμεις. Κάθε τι που κρατά την οικονομία μας καθηλωμένη δεν βοηθά. Πρέπει να τελειώνουμε με τις παθογένειες και τον λαϊκισμό που μας ταλαιπώρησε μεταπολιτευτικά και οδήγησε στη χρεοκοπία το 2010 και εκ νέου το 2015.
Η αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεών μας δεν μπορεί να αποτελεί μόνο μια ρητορική επίκληση. Για να έχει ουσία, πρέπει συγκεκριμένα όλες οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην αναγκαιότητά της να καθορίσουν πώς και από πού θα εξοικονομηθούν οι απαραίτητοι πόροι.
Έρχομαι τώρα στον διεθνή συνασπισμό για την ανάσχεση της Τουρκίας που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει συνολικά την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ο συνασπισμός ο αντιτουρκικός ισχυροποιείται καθημερινά. Συμπεριλαμβάνει τους περισσότερους Άραβες, το Ισραήλ, την Κύπρο, την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Αυστρία και πολλούς άλλους. Το «πρόβλημα Τουρκία» είναι πολύ μεγάλο και αφορά πολλές ακόμα χώρες εκτός από εμάς. Το κρίσιμο είναι να εκμεταλλευτούμε εμείς τον συνασπισμό αυτόν παρά το αντίθετο. Το ιδανικό είναι το «πρόβλημα Τουρκία» να επιλυθεί από όλους όσους το αντιμετωπίζουν και όχι μόνο από εμάς.
Και έρχομαι στην Αμερική και την Ευρώπη. Η αντιτουρκική στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών ωριμάζει. Όποιος παρακολουθεί τις διεργασίες στο Κογκρέσο το κατανοεί. Το ίδιο και στην Ευρώπη. Με καθυστερήσεις, με παλινωδίες, με προσπάθειες γεφυροποιήσεων, όμως αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιείται και στην Ευρώπη ότι η Τουρκία χαράζει μια νέα πορεία και παίρνει δρόμο αντιδυτικό, αντιευρωπαϊκό και κατά βάση ασιατικό-ευρωασιατικό.
Μετρήστε κινήσεις τον τελευταίο μήνα. Ο Ερντογάν συγχαίρει τον Λουκασένκο για την επανεκλογή του, που εμείς στην Ευρώπη δεν αναγνωρίζουμε. Ο Καλίν βρίζει τον Μπάιντεν, τον επόμενο ενδεχομένως Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τσαβούσογλου σταυροφιλιέται με τον Μαδούρο στο Καράκας. Αυτό κάτι μας θυμίζει, αλλά ας μην επεκταθώ. Ο Ερντογάν υποδέχεται με τυμπανοκρουσίες την ηγεσία της Χαμάς, που η Δύση θεωρεί τρομοκράτες. Η Τουρκία αποχωρεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την προστασία των γυναικών. Ο Ερντογάν προσωπικά απειλεί τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με διακοπή σχέσεων γιατί τόλμησαν να συνάψουν σχέσεις με το Ισραήλ. Και βέβαια η Αγιά Σοφιά και η Μονή της Χώρας μετατρέπονται σε τζαμιά προσβάλλοντας την πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Άρα, μεσομακροπρόθεσμα διαμορφώνονται τα μέτωπα και η Τουρκία είναι από την άλλη μεριά. Τα πράγματα δείχνουν να ξεκαθαρίζουν, ιδίως όπως βλέπουμε με την προσέγγιση Αράβων και Ισραήλ και το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει αμφότερους με τον Ερντογάν.
Τούτων δοθέντων το κρίσιμο είναι το μεσοδιάστημα που μεσολαβεί εν αναμονή των αμερικανικών εκλογών και της εκλογής του διαδόχου της Άνγκελα Μέρκελ. Γι’ αυτό χρειάζεται αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, παλικαριά και πονηριά, «ο Αχιλλέας» αλλά και «ο Οδυσσέας». Και πιστέψτε με είναι «ο Οδυσσέας» τον οποίο φοβούνται το περισσότερο οι Τούρκοι. Αυτό αποδεικνύουν τα κλαψουρίσματά τους για την Ελλάδα που την παραχαϊδεύει η Ευρώπη, την ώρα που ο Ερντογάν δημιουργεί συνεχώς νέους εχθρούς.
Τα ελληνοτουρκικά είναι ευρωτουρκικό πρόβλημα, όπως ακριβώς το ήθελε και το είχε προβλέψει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τον στενό του συνεργάτη Πέτρο Μολυβιάτη, ο ιδρυτής της παράταξής μας, ο οποίος την θεμελίωσε στη βάση της απέχθειάς του για τον λαϊκισμό ιδίως στα εθνικά θέματα.
Έτσι οφείλουμε να πορευθούμε, με γνώση και κατανόηση των ευρύτερων δεδομένων που ραγδαία αναδιατάσσονται, αποφασιστικά αλλά όχι παρορμητικά, υπολογισμένα, χωρίς συναισθηματισμούς, με επίκεντρο το εθνικό συμφέρον και όχι τους εμπόρους που επενδύουν στο ευμετάβλητο της κοινής γνώμης, με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία, με έναν γνήσιο πατριωτισμό βασισμένο στις προαιώνιες αξίες και στην υπεράσπιση όχι μόνο του εθνικού μας συμφέροντος, αλλά και του δικαίου.
Σας ευχαριστώ.