Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων ανακήρυξε τη 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς.
Για μένα η σημερινή μέρα μου θύμισε τον παππού μου Νίκο από την Τραπεζούντα. Η υποχώρηση του ρωσικού στρατού στα τέλη του Α’ ΠΠ, τον έφερε στο Μπατούμι της σημερινής Γεωργίας όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τη γιαγιά μου Ελπίδα. Έζησαν μαζί την περιπέτεια της μετεπαναστατικής Ρωσίας και άρχισαν να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους στο πλαίσιο της χαλάρωσης που σηματοδότησε η Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν. Έτσι, γεννήθηκε ο πρωτότοκός τους γιος και πατέρας μου, Κώστας, το 1925 στο Τουαψέ της βορειοανατολικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας. Η άνοδος ωστόσο του Στάλιν, οδήγησε στη σκλήρυνση της σοβιετικής πολιτικής με θύμα και τον ελληνισμό της Ρωσίας.
Έτσι, η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στα περίχωρα της Δράμας στον Αρκαδικό. Οι περιπέτειες δεν έλειψαν: η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου, η δικτατορία του Μεταξά, ο πόλεμος και η σκληρή βουλγαρική κατοχή που ακολούθησε με αποκορύφωμα τον Εμφύλιο. Παρ’ όλα αυτά, η οικογένεια μεγάλωσε και μετά τον Κώστα ακολούθησε ο θείος Θέμης και η θεία Αλίκη. Ο μικρός Κώστας σπούδασε και πρόκοψε, όπως όλη αυτή η γενιά της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Σήμερα τιμούμε την ιστορία και τη ρίζα μας, αυτούς που χάθηκαν αλλά και τους αγωνιστές της ζωής που μέσα από την καταστροφή της Γενοκτονίας και της προσφυγιάς, έφτιαξαν τη σύγχρονη ευημερούσα δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Στη φωτογραφία η τάξη του παππού μου στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.
