Χθες, ήμουν εισηγητής της πλειοψηφίας στην Ολομέλεια της Βουλής για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης για το ηλεκτρονικό εμπόριο. Κατά την πρωτολογία μου, νωρίς το πρωί, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, υπογράμμισα ότι η μέρα προσφέρεται για ενότητα και περισυλλογή, όχι για διχασμό και σόου.
Στο πλαίσιο της περισυλλογής εξήγησα ότι 1ον) αν η Δημοκρατία μας απειλείται σήμερα από κάτι, δεν απειλείται από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά από νέους κινδύνους, όπως το μαύρο χρήμα, ο λαϊκισμός και η πόλωση, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες δυτικές δημοκρατίες.
Και ότι 2ον) μετά το 1974 η χώρα μας συνέκλινε πολιτικά με την αναπτυγμένη Δυτική Ευρώπη και γεφύρωσε την πολιτική υστέρηση που την χώριζε από τη Δύση για δεκαετίες. Δεν τα κατάφερε όμως εξίσου καλά οικονομικά. Με όρους οικονομικής σύγκλισης, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα εκεί που βρισκόταν το 1981, στο 60% του μέσου γερμανικού κατά κεφαλή εισοδήματος. Κι αυτό παρά τα δισεκατομμύρια των επιδοτήσεων και των δανείων που έλαβε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα (μαζί με την Ιταλία) είχαν τη χειρότερη οικονομική επίδοση από οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η συνολική διαχρονική αδυναμία της Ελλάδας να πετύχει την οικονομική σύγκλισή της με την Ευρώπη μετά το 1980 (σε αντίθεση με την τεράστια πρόοδο που είχε τα τριάντα χρόνια πριν το 1980) έχει να κάνει με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές και συγκεκριμένες πολιτικές αδυναμίες της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας, όπως είναι κατεξοχήν ο δημοσιονομικός λαϊκισμός. Πέρα, λοιπόν, από την επιτυχία του 1974 και της θεμελίωσης της καλύτερης Δημοκρατίας που γνώρισε ποτέ ο τόπος μας, καλό είναι να έχουμε υπόψιν, για να την αντιμετωπίσουμε, τη μεγάλη συλλογική αποτυχία μας όλο το προηγούμενο διάστημα.
Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση της γενιάς μου και γι’ αυτό, κυρίως, στρατεύτηκα κι εγώ στην πολιτική μάχη υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι από αυτό θα κριθεί και το γεωστρατηγικό μέλλον της πατρίδας μας γιατί χωρίς οικονομική ανάπτυξη δεν υπάρχει εύκολα εθνική ισχύς.
Παρά τα συγχαρητήρια πολλών συναδέλφων από όλες τις πτέρυγες, αυτό που ακολούθησε στους δρόμους της Αθήνας ήταν η προσπάθεια κάποιων πολιτικών δυνάμεων να επενδύσουν στον διχασμό και στο σόου. Κι έτσι αμέριμνα ένα μέρος του πολιτικού μας συστήματος επέμενε στην παρακμή, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής…
Εδώ ολόκληρη η πρωτολογία & δευτερολογία μου:
Πρωτολογία
Σας ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε και σας ευχαριστώ διπλά για τη σωστή εκφορά του επιθέτου μου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα συζητήσουμε για το νομοσχέδιο. Πριν μπω στην ουσία του, αν και τα περισσότερα και σίγουρα τα πιο ενδιαφέροντα ήδη μας τα ανέλυσε ο αρμόδιος επισπεύδων Υπουργός, επιτρέψτε μου τρεις-τέσσερις προκαταρκτικές παρατηρήσεις για όσα ακούστηκαν.
Πρώτον, προς τον αγαπητό Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του ΚΙΝΑΛ, επειδή και εγώ τυγχάνει να είμαι Βουλευτής του Βόρειου Τομέα και επειδή είναι δύσκολο ο Δήμαρχος Ηρακλείου, ο αγαπητός φίλος Νίκος Μπάμπαλος, να είναι δυσυπόστατος και επειδή πρόσφατα τον συνάντησα και εγώ, στις 29 Οκτωβρίου, ακριβώς για το ζήτημα της θεομηνίας που έπληξε τον συγκεκριμένο Δήμο, αυτό που μου ανέφερε είναι η καλή και σωστή συνεργασία που υπάρχει με την κεντρική διοίκηση, η άμεση αντίδραση κήρυξης της περιοχής σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να «τρέξουν» οι αποζημιώσεις, το γεγονός ότι ο Δήμος ενισχύεται από το Υπουργείο Εσωτερικών εκτάκτως και ότι υπάρχει μια γραφειοκρατική εμπλοκή στην αποζημίωση, καθώς ο νόμος δεν προβλέπει αποζημίωση για απώλεια ηλιακών θερμοσιφώνων, αλουμινίων και άλλων πραγμάτων στα μπαλκόνια.
Εν πάση περιπτώσει, είναι κάτι το οποίο το βλέπουμε και πάντως πολύ απέχει από την εικόνα που επιχείρησε ο αγαπητός Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ να περιγράψει για το Ηράκλειο.
Το δεύτερο που θα έλεγα προς την Αντιπολίτευση, ιδίως την Αξιωματική, είναι ότι νομίζω ότι το τελευταίο πράγμα για το οποίο μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Άδωνι Γεωργιάδη είναι για αντικοινοβουλευτισμό. Τουλάχιστον ως προς το νομοσχέδιο υπήρξε μια διεξοδικότατη συζήτηση στην Επιτροπή σε τέσσερις συνεδριάσεις. Ήταν παρών σε όλες και μάλιστα πάρα πολύ εμπλεκόμενος στη συζήτηση, απαντώντας σε όλες τις απορίες, συζητήσεις, ερωτήσεις και με τους φορείς -θα επανέλθω στο ζήτημα της συζήτησης των φορέων και τι μας είπαν, όταν μπω στην ουσία του νομοσχεδίου- αλλά βεβαίως και με τους εκπροσώπους της Αντιπολίτευσης.
Τρίτον, θα ήθελα να τον ξεπροβοδίσω και εγώ, να του ευχηθώ «καλό ταξίδι» στο κρίσιμο ταξίδι με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό μας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο Άμπου Ντάμπι.
Να σημειώσω εδώ ότι το Άμπου Ντάμπι το ένα, το πιο σημαντικό, το κυρίαρχο από τα επτά εμιράτα που αποτελούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχει πρωταγωνιστήσει τον τελευταίο καιρό και οικονομικά και σίγουρα στρατηγικά και στην περιοχή μας. Είναι μια νέα σχέση αυτή η στρατηγική, η οποία περιλαμβάνει επενδύσεις, αλλά περιλαμβάνει και μια στρατηγική διάσταση συνεργασίας. Να θυμίσουμε ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσφάτως προχώρησαν σε μια πολυσήμαντη συμφωνία αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ και μαζί με την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Ελλάδα και την Κύπρο έχουν προχωρήσει σε μια στρατηγική σχέση για την περιφρούρηση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή μας εδώ στη Μεσόγειο απέναντι σε όποιον την απειλεί και προσπαθεί να τη διασαλεύσει. Αυτά ως προς τον κ. Γεωργιάδη και όσα ακούστηκαν.
Πριν μπω στην ουσία του νομοσχεδίου, περνάω στα κρίσιμα της σημερινής ημέρας. Δεν μπορώ να αποφύγω και δεν πρέπει να αποφύγω μια μνεία στην ιστορικότητα της επετείου του Πολυτεχνείου.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το Πολυτεχνείο στη συλλογική μνήμη μας έχει καταγραφεί ως ένας από τους θεμέλιους λίθους της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, της καλύτερης, πληρέστερης, ποιοτικότερης που γνώρισε ο τόπος μας στην ιστορία του. Είναι μία μέρα για ενότητα, αλλά και για περισυλλογή και όχι για διαίρεση και καπηλεία.
Στο πλαίσιο αυτό, θα μου επιτρέψετε μια πολύ σύντομη ιστορική αναφορά.
Θα πω, λοιπόν, ότι η εξέγερση των ηρώων του Πολυτεχνείου στράφηκε εναντίον μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Εδώ αξίζει να σημειωθούν δύο πράγματα σημαντικά με ευρύτερη, νομίζω, πολιτική αξία.
Πρώτον, ότι το πραξικόπημα του 1967 είναι το τελευταίο πετυχημένο πραξικόπημα εντός ευρωπαϊκού χώρου εναντίον της δημοκρατίας. Έκτοτε είχαμε κάποια πραξικοπήματα είτε αποτυχημένα, είτε προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης της δημοκρατίας, όπως το κίνημα που ξεκίνησε ως κίνημα και εξελίχθηκε ως επανάσταση στη συνέχεια, «των γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία το 1974 κ.οκ..
Είναι, λοιπόν, το τελευταίο πετυχημένο πραξικόπημα ανατροπής κοινοβουλευτισμού, κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, στην Ευρώπη. Έκτοτε, πραξικοπήματα σημειώνονται εκτός ευρωπαϊκού χώρου, στον αποκαλούμενο «τρίτο κόσμο», στον φτωχό νότο. Δεν αφορούν εμάς εδώ στην Ευρώπη. Είναι, με άλλα λόγια, μια ξεπερασμένη, πρωτόγονη -επιτρέψτε μου να σας πω- μορφή πολιτικής βίας, που ανήκει στο παρελθόν.
Τώρα, γιατί η Ελλάδα είχε την «τιμή» -σε εισαγωγικά- να είναι η τελευταία χώρα στην οποία συνέβη πετυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα, αυτό δείχνει ακριβώς και την φθορά του κοινοβουλευτισμού προδικτατορικά, με τις όποιες ευθύνες είχαν τα κόμματα και οι ηγεσίες εκείνης της περιόδου, αλλά και την ευρύτερη υστέρηση, ιδίως την πολιτική υστέρηση, της χώρας μας σε σχέση με την Ευρώπη. Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την περίοδο μετά το 1974, όπου πράγματι η χώρα μας πέτυχε να εξισωθεί πολιτικά με τους Ευρωπαίους, να έχει αυτό που είπα και προηγουμένως -μας τα έχουν πει ο Μάνεσης και πολλοί άλλοι ειδικότεροι και σοφότεροι- την τελειότερη και πληρέστερη δημοκρατία, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες των αναπτυγμένων δυτικοευρωπαϊκών λαών.
Ωστόσο, θα πρέπει στο πλαίσιο της περισυλλογής να σκεφτούμε τους νέους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη Δημοκρατία, που δεν είναι τα στρατιωτικά πραξικοπήματα όπως στο παρελθόν, αλλά νέες μορφές κινδύνων όπως είναι το μαύρο χρήμα, ο λαϊκισμός, η πόλωση, που τα βλέπουμε σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες.
Δεύτερον, το γεγονός ότι ενώ η περίοδος μεταπολεμικά μέχρι το 1974 χαρακτηρίστηκε από αυτήν την ασυμμετρία οικονομικής εκτόξευσης και πολιτικής υστέρησης, η περίοδος μετά το 1974 χαρακτηρίζεται από μια πολιτική εξίσωση με την Ευρώπη, μια πολιτική ωρίμανση της χώρας μας. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, οικονομικά δεν τα καταφέραμε τόσο καλά και βρισκόμαστε σε πρόβλημα μέχρι και σήμερα.
Όπως έχω πει κι άλλη φορά, καμία άλλη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν τα πήγε χειρότερα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης οικονομικά απ’ ό,τι η Ελλάδα και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί η ώριμη και ευρωπαϊκού τύπου Δημοκρατία μας μετά το 1974 δεν έχει να επιδείξει οικονομικές επιδόσεις αντίστοιχες με αυτές που έχει, για παράδειγμα, η Ισπανία μετά τη δικιά της μεταπολίτευση, αλλά και πολλές άλλες χώρες.
Είμαστε πραγματικά σε ένα πρόβλημα, το οποίο πρόβλημα έφερε κι εμένα στη Βουλή και στην πολιτική. Νομίζω ότι είναι η μάχη της γενιάς μας αυτή. Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε ουσιαστικά τους ήρωες του Πολυτεχνείου, να αναλογιστούμε για τα ελλείμματα αυτής της Δημοκρατίας, της πολύ μεγάλης, σωστής, ώριμης, ευρωπαϊκής, και τα προβλήματα τα οποία έχει.
Έρχομαι τώρα, μετά από αυτήν τη σύντομη αναφορά, στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων για την ΔΗΜΕΑ, την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τη λειτουργία της αγοράς. Είναι ένα νομοσχέδιο σύντομο, σε 22 άρθρα, όπως εξηγήσαμε και στην Επιτροπή, το οποίο αποτελείται κατ’ ουσίαν από τέσσερα ουσιαστικά μέρη. Τα ανέλυσε και ο Υπουργός στην πρωτολογία του.
Το πρώτο μέρος αφορά τη συμπλήρωση του Ευρωπαϊκού Κανονισμού 1150/2019, ο οποίος ισχύει στη χώρα μας εδώ και δύο χρόνια, προκειμένου να λειτουργήσει καλύτερα και να είναι αποτελεσματικότερο στην εφαρμογή του το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ηλεκτρονικό επιχειρείν στην ελληνική αγορά.
Ο συγκεκριμένος Κανονισμός εισήγαγε για πρώτη φορά κανόνες για τη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των μεγάλων online πλατφόρμων και των επιχειρηματικών χρηστών. Αυτοί οι νέοι κανόνες απαγορεύουν τις αθέμιτες πρακτικές, προβλέπουν την τήρηση διαφανούς κατάταξης και εσωτερικών μηχανισμών διεκπεραίωσης καταγγελιών κλπ.
Με τη νέα ρύθμιση των πρώτων επτά άρθρων τού υπό συζήτηση νομοσχεδίου, στο πρώτο μέρος του νομοσχεδίου λοιπόν, εισάγεται κάτι σημαντικό, η δυνατότητα συλλογικής αγωγής από τους επιχειρηματικούς φορείς εναντίον αυτών των κολοσσών. Αναγνωρίζονται αυτοί οι φορείς ως καταναλωτές αυτών των υπηρεσιών και όπως υπάρχει η δυνατότητα συλλογικής αγωγής των καταναλωτών, έτσι δίνεται τώρα και αυτή η δυνατότητα στους επιχειρηματίες, προκειμένου να εξασφαλίζονται καλύτερα τα συμφέροντά τους και ο απρόσκοπτος ανταγωνισμός.
Για να γίνει αυτό προβλέπεται επιπλέον μέσα σ’ αυτά τα επτά άρθρα η δημιουργία Μητρώου Ενώσεων και Δημοσίων Φορέων στην Διυπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς, την γνωστή ΔΙΜΕΑ, την οποία εισαγάγαμε φέτος, το 2020, με ξεχωριστό νόμο κατ’ αναλογία του Μητρώου Ενώσεων Καταναλωτών και ορίζεται η ΔΙΜΕΑ ως αρμόδια Αρχή εποπτείας για την εφαρμογή του εν λόγω Κανονισμού 1150/2019. Αυτά ως προς το πρώτο σημαντικό μέρος, για τη δυνατότητα συλλογικής αγωγής.
Στο δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου τα επόμενα άρθρα αφορούν ρυθμίσεις για την Διυπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς. Είναι ένας νέος φορέας ελέγχου, ο οποίος θεσπίστηκε με το ν. 4712/2020 και οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις αφορούν τη στελέχωση της ΔΙΜΕΑ, τη διοίκησή της και γενικά την πιο αποτελεσματική οργάνωση και λειτουργία της. Η σκοπούμενη με το προτεινόμενο σχέδιο νόμου ενίσχυση του ελεγκτικού μηχανισμού της διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της αγοράς μέσω της αύξησης των ελέγχων και τη βελτίωση της ποιότητάς τους, προστατεύοντας αποτελεσματικότερα τους καταναλωτές.
Δεν θα πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι σχεδόν στο σύνολό τους οι φορείς, οι οποίοι συμμετείχαν στη συζήτηση που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα, χαιρετίζουν αυτή την ενίσχυση των ελεγκτικών δυνατοτήτων της ΔΙΜΕΑ και προσβλέπουν, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, στην γρήγορη έκδοση των υπουργικών αποφάσεων, προκειμένου να τεθούν γρήγορα σε εφαρμογή.
Το τρίτο μέρος του νομοσχεδίου αφορά την Επιτροπή Ανταγωνισμού, αυτήν την πολύ κρίσιμη Ανεξάρτητη Αρχή για τη σωστή λειτουργία της αγοράς. Να τονίσω εδώ ότι οι περισσότεροι φορείς μίλησαν για τη μάστιγα του παρεμπορίου, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δει ακόμα πιο αυστηρά η Κυβέρνηση και βεβαίως η αρμόδια αυτή Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού βρέθηκε χωρίς πόρους και άρα με δυσκολία λειτουργίας στο προηγούμενο διάστημα και έρχεται τώρα η Κυβέρνηση με δύο άρθρα να θεσμοθετήσει έναν νέο τρόπο χρηματοδότησης, καθώς η ίδια δεν διαθέτει επαρκείς πόρους, και παρέχεται μεγαλύτερη ευελιξία ως προς την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της, ώστε να ενισχυθεί η ανεξαρτησία της Αρχής προς όφελος των καταναλωτών και των επιχειρήσεων.
Μέσω της θεσμοθέτησης key performance indicators, των κύριων δεικτών απόδοσης για την αξιολόγησή της, βελτιώνονται επιπλέον οι εσωτερικές διαδικασίες της και υιοθετείται μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης που μεγιστοποιεί την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας της. Έτσι ενισχύεται η Αρχή με ανθρώπινους και υλικούς πόρους, όπως είχε διαπιστωθεί η ανάγκη αυτή τόσο από τους Ευρωπαίους στις διάφορες εκθέσεις τους για την χώρα μας όσο και από την Επιτροπή Πισσαρίδη. Γενικά είναι μία Επιτροπή η οποία παίζει κεντρικό ρόλο στη λειτουργία της αγοράς και στην αναπτυξιακή προοπτική που θέλουμε και ως Κυβέρνηση τώρα της Νέας Δημοκρατίας να δώσουμε.
Το τέταρτο μέρος του νομοσχεδίου αφορά δύο άρθρα, το 18 και το 19, για τα οποία έγινε ίσως η μεγαλύτερη συζήτηση στην Επιτροπή. Το άρθρο 18 αφορά αυτήν την προσθήκη της περίφημης παραγράφου 2α σ’ ένα μακροσκελές βέβαια άρθρο, το οποίο απλώς επαναλαμβάνει αυτά τα οποία είχαμε ορίσει και ψηφίσει προηγουμένως, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε πολύ μικρές επιχειρήσεις κάτω των εννέα ατόμων, με τζίρο λιγότερο του ενάμιση εκατομμυρίου τον χρόνο, να μπορεί να λειτουργούν σε μικρούς δήμους κάτω των πέντε χιλιάδων κατοίκων, προκειμένου να εξυπηρετούν τον τοπικό πληθυσμό. Ήταν ένα πάγιο αίτημα των επιχειρηματιών, αλλά και των κατοίκων αυτών των περιοχών.
Το άρθρο 19 δίνει τη δυνατότητα στους αδειοδοτούντες, κυρίως δήμους, που χορηγούν τις άδειες λειτουργίας των λαϊκών αγορών να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία, ώστε σύμφωνα με τις τοπικές συνήθειες των καταναλωτών και τις προτεραιότητες των τοπικών κοινωνιών να μπορούν να λειτουργούν και την Κυριακή.
Τέλος, υπάρχει το πέμπτο μέρος, το οποίο δίνει παράταση στο χρονικό όριο χρήσης εξουσιοδότησης πλαισίου της παραγράφου 2 του άρθρου 4 του ν. 1338/1983, όπως κατά καιρούς έχει γίνει και στο παρελθόν, για άλλα πέντε χρόνια μέχρι το 2025, προκειμένου να μπορεί ο αρμόδιος Υπουργός να εκδίδει τις κανονιστικές εκείνες πράξεις για την καλύτερη λειτουργία του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας, ενός θεσμού που προβλέπεται για την προστασία των εμπορικών σημάτων.
Νομίζω ότι ως προς το νομοσχέδιο υπήρξε μια πολύ γόνιμη συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή και μια γενικότερη συναίνεση γύρω από τις βασικές του διατάξεις, τόσο των φορέων που ήρθαν και μίλησαν και ήταν πολλοί -όχι μόνο των δημοσίων αρχών, όπως της Επιτροπής Ανταγωνισμού, αλλά και του ΣΕΒ, του Συνδέσμου Λιανικής Πώλησης Ελλάδος, της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων κλπ., δεκατέσσερις τον αριθμό- όσο και των περισσότερων εκπροσώπων της Αντιπολίτευσης.
Το βέβαιον είναι ότι ζούμε σε μια νέα εποχή όπου το ηλεκτρονικό εμπόριο διαρκώς θα αυξάνει σε σημασία. Δεν ωφελούν μάχες οπισθοφυλακών, όπως είπα και στην Επιτροπή, την ώρα που το ηλεκτρονικό εμπόριο και οι μεγάλοι κολοσσοί του όπως η Amazon και η Alibaba, δεν γνωρίζουν ούτε Κυριακές ούτε αργίες ούτε σχόλη και μπορούν και πωλούν τα προϊόντα τους ανά πάσα στιγμή.
Θα πρέπει και το ελληνικό λιανεμπόριο να βοηθηθεί, να οργανωθεί ηλεκτρονικά.
Η πανδημία δείχνει ακριβώς έτι περαιτέρω την τάση -δεν τη δημιουργεί, αλλά επιτείνει και δίνει έμφαση σε αυτήν την τάση- ενίσχυσης του ηλεκτρονικού εμπορίου. Θα πρέπει να βοηθηθεί το μικρό λιανεμπόριο της χώρας, η μικρή μικροεπιχειρηματικότητα, να οργανωθεί και ηλεκτρονικά, προκειμένου να αντιμετωπίσει την πραγματική πρόκληση που είναι αυτή, δεν είναι άλλη, όπως θέλουν κάποιοι εκπρόσωποι της Αντιπολίτευσης να μιλούν «κολλημένοι» σε άλλα μοντέλα του 20ου αιώνα, αυτή που αποτελεί το ηλεκτρονικό εμπόριο, το οποίο χρήζει της ρύθμισης και σωστά η Κυβέρνηση φέρνει τις σχετικές διατάξεις, προκειμένου να το ρυθμίσει και να προστατεύσει τον επιχειρηματία και τον καταναλωτή.
Κατόπιν όλων αυτών, υπερψηφίζουμε και εμείς βεβαίως το σχέδιο νόμου και αναμένω τη συζήτηση που θα ακολουθήσει τώρα στην Ολομέλεια με τους εκπροσώπους της Αντιπολίτευσης.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Δευτερολογία:
Θα είμαι πολύ σύντομος, κύριε Πρόεδρε, γιατί ήταν μια μακριά σήμερα από το πρωί.
Νομίζω ότι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είχαμε μια ουσιαστική συζήτηση υψηλού επιπέδου, η οποία είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη εβδομάδα και σε αυτό συνετέλεσαν όλοι και οι εκπρόσωποι της Αντιπολίτευσης για το νομοσχέδιο, κάπως πιο έντονη σήμερα για τις τροπολογίες. Εν πάση περιπτώσει, ήταν παραγωγική -δεν υπάρχει αμφιβολία- και διεξήχθη σε ένα υψηλής ποιότητας κοινοβουλευτικό κλίμα.
Ωστόσο, οφείλω να κάνω δύο καταληκτικές παρατηρήσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με παρεμβάσεις κάποιων συναδέλφων από την τηλεδιάσκεψη, οι οποίοι φοβάμαι ότι μπερδεύουν την τηλεδιάσκεψη με τηλεπαράθυρο. Έρχονται εμβόλιμοι και φυτευτοί, χωρίς να έχουν ακούσει τίποτα από την προηγηθείσα συζήτηση και χωρίς να έχουν διαβάσει τίποτα από τις υπό συζήτηση νομοθετικές ρυθμίσεις, λένε ένα ποίημα σαν να το λένε στην τηλεόραση, χωρίς διακοπή, ταλαιπωρούν τον κοινοβουλευτικό διάλογο και την κοινοβουλευτική συζήτηση και όλους εμάς εδώ πέρα, που υπομονετικά τους υποφέρουμε και πάνε παρακάτω, χωρίς καμία επαφή με την υπόλοιπη κοινοβουλευτική πραγματικότητα και το τι έχει διεξαχθεί πριν και μετά από αυτούς. Αυτό είναι το πρώτο που δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω.
Το δεύτερο είναι το εξής. Δεν ήθελα να σχολιάσω, έκανα μια παρέμβαση για την Επέτειο του Πολυτεχνείου σήμερα το πρωί. Είμαι, ωστόσο, αναγκασμένος, σε συνέχεια αυτών που είπε και ο Κοινοβουλευτικός μας Εκπρόσωπος, να απευθυνθώ στον εκπρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος και να του πω το απλό: Εκπροσωπεί ένα ιστορικό κόμμα, το ιστορικότερο κόμμα σε διάρκεια που μετρά μια ζωή εκατό χρόνων. Νομίζω ότι το λιγότερο οφείλουν να διαφυλάξουν τη σοβαρότητα και την ιστορία αυτού του κόμματος και να μην οδηγούνται σε αυτόν τον εξευτελισμό που είδαμε σήμερα, έναν επαναστατικό ακτιβισμό που αντίκειται όχι μόνο στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, αλλά και στην κοινή λογική. Δεν αξίζουν στην ιστορία του ΚΚΕ ούτε τα fake news ούτε η κυκλοφορία φωτογραφιών από άλλες χώρες για να δείξουν, υποτίθεται, τον αυταρχισμό του κ. Χρυσοχοΐδη και της Κυβέρνησης. Όλα αυτά ο πιεζόμενος ελληνικός λαός μέσα στις συνθήκες της πανδημίας τα προσπερνά και από ένα σημείο και μετά θλίβεται ή γελά.
Θα ήθελα πραγματικά να επιστήσω την προσοχή στους εκπροσώπους του ΚΚΕ, αν μη τι άλλο, αν δεν σέβονται τον ελληνικό λαό, να σεβαστούν τουλάχιστον την ιστορία του;
Σας ευχαριστώ.