Θυμάμαι μικρός τη μητέρα μου να φεύγει από το σπίτι, κάποιες Παρασκευές απόγευμα, πριν το Πάσχα. Δεν ήταν πολύ της εκκλησίας, αλλά της άρεσε να πηγαίνει στους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου κατά της διάρκεια της Σαρακοστής. Νομίζω ότι έτσι αισθάνονται πάρα πολλοί Έλληνες τούτες τις μέρες. Άλλωστε, ο Ακάθιστος Υμνος , αφορά την πιο μεγάλη και προσφιλής Αγία της Χριστιανοσύνης, αυτήν που καθένας, από μικρός, μαθαίνει να επικαλείται σε στιγμές κινδύνου, την Παναγία μας, στην αγκαλιά της οποίας όλοι βρίσκουν παρηγοριά.
Έτσι, κι εγώ, εδώ και μερικά χρόνια, κατηφορίζω στον Πειραιά, την Παρασκευή των Τέταρτων Χαιρετισμών, μαζί με Σάμιους και Ικαριώτες από όλη την Αθήνα, για να συγκινηθώ από τη γλυκιά μελωδία και το απόγειο της βυζαντινής υμνογραφίας, σε μια ακολουθία πρωτοστατούντος του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κ.κ.Ευσέβιου. Ενός ξεχωριστού ιεράρχη από το Καρλόβασι της Σάμου, με τον οποίο συνδεθήκαμε ιδιαίτερα κατά τον έναν χρόνο που βρέθηκα στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και συνεργαστήκαμε στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου.