Το 2020 μπήκε φουριόζικα. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή χειροτερεύει γιατί οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι έχουν συμφέρον από την όξυνση. Οι σκληροπυρηνικοί του Ιράν θέλουν να εκμεταλευτούν τη δολοφονία του Σουλεϊμανί για να αποδυναμώσουν τους μετριοπαθείς και να ενισχύσουν τον πολιτικό τους έλεγχο, σε μια κοινωνία που έχει προτεραιότητα, κυρίως, την ευημερία και την προσέγγιση με τον έξω κόσμο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να στρέψει την ατζέντα μακριά από τη δίκη του στη Γερουσία και να συσπειρώσει τη βάση του ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου. Ακόμα και ο Νετανιάχου οφελείται ενόψει των τρίτων στη σειρά εκλογών στο Ισραήλ, καθώς το βασικό του επιχείρημα είναι ότι μόνο αυτός μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια των Ισραηλινών σε μια Μέση Ανατολή που φλέγεται.
Όλα αυτά είναι εξαιρετικά ανησυχητικά για τη σταθερότητα της πάντα ασταθούς Μέσης Ανατολής αλλά και για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Το Ιράν, και στο παρελθόν και τώρα, διχάζει την Ευρώπη και την απομακρύνει από τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στους δυο, σε μια άσκηση που γίνεται μέρα με την ημέρα δυσκολότερη. Η ρήξη Δύσης-Τουρκίας αναβάλλεται καθώς το Ιράν τραβά όλο το ενδιαφέρον. Και οι τρομοκράτες του ISIS μπορούν να χαίρονται καθώς οι δυο βασικοί τους αντίπαλοι, Ιράν και ΗΠΑ, κλιμακώνουν τη μεταξύ τους σύγκρουση.
Στο μεταξύ, η τιμή του πετρελαίου αυξάνει (κακό) και οι ναύλοι επίσης (καλό, για την ελληνική ναυτιλία).