Ο Σύριζα εγκαλεί την κυβέρνηση, που δίνει 1,4 και όχι 4 δισ. αναδρομικά στους συνταξιούχους.
Ξεχνά ότι η απόφαση του ΣτΕ αφορά τη δική του περίοδο 2015-2016, ότι όσο ήταν κυβέρνηση δεν έδωσε τίποτα σε αναδρομικά αλλά πρόσθεσε επιπλέον περικοπές στις προηγούμενες, ότι οι ανάγκες της οικονομίας έχουν αυξηθεί δραματικά λόγω κορονοϊού και ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας βρίσκονται άνεργοι εξαιτίας της κρίσης, χωρίς ούτε το πενιχρό εισόδημα μιας σύνταξης.
Στα χρόνια των μνημονίων, οι συντάξεις περικόπηκαν άγρια. Οι συνταξιούχοι πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα για την ελληνική χρεοκοπία του 2010. Ακριβώς γι’ αυτό, οτιδήποτε μπορεί να μας επαναφέρει στο 2010, βάλει ευθέως εναντίον τους, όσο ευχάριστο κι αν πρόσκαιρα ακούγεται. Πιστεύω ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι για να αυξηθούν οι συντάξεις (και για να έχουν συντάξεις και οι σημερινοί εργαζόμενοι) πρέπει να πάει καλά η οικονομία συνολικά.
Το να ζητάς την αύξηση των συντάξεων (των μισθών, των δαπανών γενικά) είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να περιγράψεις συγκεκριμένα (όχι αόριστα) από που θα πληρωθούν. Τι θα κόψεις, τώρα ή στο μέλλον, για την επιπλέον δαπάνη. Δυστυχώς, πολλοί μένουν στο πρώτο και αποφεύγουν το δεύτερο. Προτιμούν να είναι ευχάριστοι παρά χρήσιμοι και επιβαρύνουν τη δημόσια συζήτηση με επιπλέον λαϊκισμό και δημαγωγία.
Δίπλα στη διαρκή φροντίδα μας για τους απόμαχους της ζωής, που τόσα πρόσφεραν, αλλά και στον απόλυτο σεβασμό για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, όπως το κράτος δικαίου επιτάσσει, επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ: μήπως θα έπρεπε να φροντίσουμε λίγο περισσότερο τα παιδιά μας, στα οποία αφήνουμε ένα δυσβάστακτο χρέος, και στα οποία δεν επενδύουμε γιατί δεν έχουμε; Μήπως, στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη επιβάλλει κάποια φροντίδα και για τους νέους άνεργους με παιδιά, που δεν έχουν κανένα εισόδημα, γιατί η κοινωνική πολιτική εξαντλείται στη στήριξη των συντάξεων, και οι οποίοι αποτελούν τους πιο ευάλωτους Έλληνες; Μήπως, την ώρα που ο Ερντογάν απειλεί, θα πρέπει να επενδύσουμε, έστω και λίγο, στην ενίσχυση της αμυντικής αποτροπής μας;
Η δύσκολη αλλά αναγκαία συζήτηση για τις συντάξεις και την οικονομία συνολικά
Η συζήτηση για τις συντάξεις πρέπει να εκκινεί από μια απλή αλήθεια: χωρίς παραγωγή δεν υπάρχουν φόροι και εισφορές και χωρίς φόρους και εισφορές δεν υπάρχουν ούτε συντάξεις. Για την παραγωγή, χρειαζόμαστε επενδύσεις, νέους εργαζόμενους και ασφαλή σύνορα. Για να είναι βιώσιμο το συνταξιοδοτικό θα πρέπει να είναι βιώσιμη η οικονομία μας. Οτιδήποτε άλλο είναι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, κοροϊδία, που ακούγεται ίσως ευχάριστα αλλά επιτείνει το πρόβλημα. Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, στην οποία βυθιστήκαμε κυρίως λόγω του ότι αρνηθήκαμε να μεταρρυθμίσουμε έγκαιρα το ασφαλιστικό κι έτσι οδηγηθήκαμε σε άγριες και, συχνά, άδικες περικοπές, κάποιοι επιμένουν σε έναν λαϊκισμό που ο τόπος έχει πληρώσει πανάκριβα.
Έχω συχνά περιγράψει πως η Αριστερά στην Ελλάδα συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας το 2010, λειτουργώντας ως επιταχυντής και ποτέ ως φρένο στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Η κριτική του Σύριζα για τις συντάξεις σήμερα είναι απολύτως ενδεικτική του πως η Αριστερά ξέρει μόνο να πλειοδοτεί, ξεχνώντας ξεδιάντροπα το πρόσφατο κυβερνητικό της παρελθόν αλλά και τις ευρύτερες ανάγκες της χώρας, εν μέσω πανδημίας και βαθιάς ύφεσης.
Ακολουθεί ολόκληρη η συζήτηση:
