Σήμερα γιορτάζουν οι μητέρες και, βέβαια, και η δική μου Ρούλα. Μεγάλωσε τρία αγόρια, στη φωτογραφία, στα πρώτα μου γενέθλια, πριν 51 χρόνια στην Καβάλα.
Είμαι τυχερός που την έχω ακόμα κοντά μου. Η πανδημία μας έχει κρατήσει σε απόσταση, εκείνη στη Θεσσαλονίκη, εγώ στην Αθήνα. Όμως, έχει εξελιχθεί σε δεινή cyber-γιαγιά και χειρίστρια του facebook. Παρακολουθεί και σχολιάζει κάθε μου εμφάνιση και, καθημερινά, μου μεταφέρει σχόλια και τον παλμό από όλες τις δυναμικές φίλες της.
Ελπίζω, σύντομα, με την άρση της απαγόρευσης στις διαπεριφερειακές μετακινήσεις να μας επισκεφτεί στην Αθήνα. Τα εγγόνια της και όλοι μας την περιμένουμε. Ο δε Νικόλας ανυπομονεί για τα τυροπιτάκια της.
Πίστευα ότι οι μανάδες μας ανήκαν σε μια άλλη εποχή. Είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στα παιδιά τους. Και έδιναν χωρίς μέτρο και φρένο απεριόριστη αγάπη και φροντίδα. Έκανα λάθος. Βλέποντας την αφοσίωση της γυναίκας μου στα παιδιά μας δεν μπορώ παρά να συγκινηθώ και να υποκλιθώ στη διαχρονική δύναμη της μητρότητας.
Η πανδημία υπήρξε μια επιπλέον δοκιμασία. Η Μαριλίζα πέρασε ατελείωτες ώρες μαζί με τον ατίθασο Νικόλα πάνω από τον υπολογιστή, για να μην χαθεί η α’ δημοτικού και να βεβαιωθεί ότι μαθαίνει και προχωρά.
Τελικά, το πιο δυνατό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας είναι οι μητέρες μας. Και αξίζει να τις γιορτάζουμε κάθε μέρα του χρόνου…