Τα τελευταία περιστατικά δημόσιου καψίματος αντιτύπων του Κορανίου από ακροδεξιούς ακτιβιστές στη Στοκχόλμη και αλλού αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, τη γεωστρατηγική αφέλεια της Ευρώπης και, ενδεχομένως, τις υπόγειες διαδρομές μεταξύ Πούτιν, Ερντογάν και ευρωπαϊκης ακροδεξιάς.
Όσοι θεωρούν το κάψιμο ιερών βιβλίων δικαίωμα, στο πλαίσιο της προστασίας της ελευθερίας του λόγου, είναι βαθιά και, μάλλον, επικίνδυνα νυχτωμένοι. Συγχέουν το ιερό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, που αποτελεί θεμέλιο του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, με τη βεβήλωση ιερών συμβόλων για την υπονόμευση της δημόσιας τάξης, της διεθνούς ασφάλειας και των γεωστρατηγικών επιλογών της Ευρώπης.
Καταρχάς, ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο: ο Ρώσος Πρόεδρος έχει γενναιόδωρα χρηματοδοτήσει τις αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως, κατεξοχήν, είναι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Επιπλέον, επιθυμεί διακαώς την επανεκλογή του Τούρκου Προέδρου. Προς αυτή την κατεύθυνση, έχει αυξηθεί η ροή χρήματος από τη Ρωσία προς την Τουρκία, όπως το πιστοποιούν οι επίσημοι λογαριασμοί της τουρκικής Κεντρικής Τράπεζας.
Το κάψιμο του Κορανίου ενεργοποιεί δυο βασικούς συμμάχους του Πούτιν: τους ακροδεξιούς ακτιβιστές από τη μια και τον Ερντογάν από την άλλη. Το κάψιμο εξυπηρετεί τον Πούτιν γιατί φέρνει την Ευρώπη σε αντιπαράθεση με τους Μουσουλμάνους πολίτες της αλλά και με τον ισλαμικό κόσμο. Επιπλέον, δίνει το δικαίωμα στον Ερντογάν να βάλει εναντίον της Ευρώπης και τη δικαιολογία να μπλοκάρει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Όλα αυτά εξυπηρετούν τον Πούτιν που επιδιώκει και την εσωτερική πολιτική διάσπαση της Ευρώπης και την αντιπαράθεσή της με τον ισλαμικό κόσμο και τη μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τη απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση.
Το κάψιμο του Κορανίου δεν είναι μια αυθόρμητη πολιτική χειρονομία υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου, όπως κάποιοι αφελείς επιμένουν να πιστεύουν. Η μάχη με τις αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν είναι μόνο εξωτερική και στρατιωτική στην Ουκρανία αλλά εσωτερική και βαθιά πολιτική. Ο Πούτιν δεν θέλει μόνο την καταστροφή της Ουκρανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ει δυνατόν. Στη μάχη αυτή ο Πούτιν έχει πολλούς συμμάχους τους οποίους χρηματοδοτεί και αξιοποιεί. Ο Ερντογάν και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά είναι κατεξοχήν μερικοί από αυτούς.