Όπως ο Στάλιν, επιχειρώντας να κερδίσει την Ανατολική Ευρώπη, έχασε την Δυτική Ευρώπη, παρ’ ότι υπήρχαν παντοδύναμα κομμουνιστικά κόμματα, έτσι και ο Πούτιν επιχειρώντας να κερδίσει την Ουκρανία, χάνει την Ευρώπη, και ως νέος «Στάλιν» λειτουργεί επιταχυντικά για την ευρωπαϊκή ιδέα και την ενοποίηση. Τα ευρωπαϊκά ταμπού σπάνε, η ρωσική εισβολή λειτουργεί ως «ηλεκτροσόκ» και φέρνει πιο κοντά κορυφαία και δύσκολα ζητήματα, ακόμη και αυτό της ομοσπονδιοποίησης, λέει στο Liberal o βουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Καιρίδης με αφορμή τη σημερινή Σύνοδος Κορυφής και την απόφαση για κοινή προμήθεια φυσικού αερίου, θέμα που μέχρι λίγους μήνες πριν δίχαζε τους 27.
Τίποτα φυσικά δεν είναι εύκολο. Και μπορεί να έχουμε κερδίσει σε ένα βαθμό τους ανατολικοευρωπαίους, ωστόσο υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις στον Βορρά, οι οποίες για να ξεπεραστούν, χρειάζονται έναν αξιόπιστο Νότο. «Για να πειστεί ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε και ο κάθε Ρούτε θα πρέπει να έχει απέναντί του έναν Ντράγκι και έναν Μητσοτάκη. Αν ο μη γένοιτο ο ευρωπαϊκός Νότος αποφασίσει άλλον Ντράγκι και έναν σταθερό Μητσοτάκη, τότε οι Ρούτε του Βορρά θα δυσκολευτούν να πείσουν τις κοινές τους γνώμες για να πάμε ένα βήμα μπροστά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Καιρίδης.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Στη διήμερη Σύνοδο Κορυφής πρόκειται να αποφασιστεί μεταξύ άλλων η κοινή προμήθεια φυσικού αερίου, ζήτημα για το οποίο μερικούς μήνες πριν υπήρχαν διαφωνίες. Πόσα ευρωπαϊκά «ταμπού» πιστεύετε ότι μπορεί να σπάσει ο πόλεμος;
Λέγεται ότι η Ευρώπη προχωράει μπροστά μέσα από τις κρίσεις. Προφανώς και η Ουκρανική κρίση αφυπνίζει. Πολύ περισσότερο όμως απ’ ότι άλλες στο παρελθόν, ακριβώς λόγω της σοβαρότητάς της. Στην κρίση του ευρώ χρειαστήκαμε τέσσερα χρόνια για να βρει η Ευρώπη ένα βηματισμό.
Στην κρίση της πανδημίας χρειαστήκαμε τέσσερις μήνες για να καταλήξουμε σε ένα συντονισμό πολιτικής, και τώρα, μετά την εισβολή της Ρωσίας χρειάστηκαν μόλις τέσσερις ημέρες προκειμένου η Γερμανία να αλλάξει άρδην τη μεταπολεμική της πολιτική και να προχωρήσει σε αύξηση κατά 100 δισ. ευρώ των αμυντικών της δαπανών.
Και ακόμη είμαστε στην αρχή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, επικρατεί ακόμη ως ένα βαθμό, όπως είναι φυσικό, η αδράνεια από την προηγούμενη περίοδο του εφησυχασμού. Το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα δεν έχει πλήρως συνειδητοποιήσει το πλήρες μέγεθος της κρίσης και της αλλαγής που φέρνει η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Σε αυτή λοιπόν την συγκυρία, όπου τα πάντα κινούνται με μια επιτάχυνση, τι τεκτονικές αλλαγές μπορεί να δούμε στην Ευρώπη;
Καταρχήν, ο πόλεμος του Πούτιν βάζει στο περιθώριο τις ευρωσκεπτικιστικές, αντιευρωπαϊκές, φιλοπουτινικές δυνάμεις. Δεύτερον, ενισχύει πολιτικούς, όπως ο Μακρόν, που είναι ξεκάθαρα ταγμένοι στο ευρωπαϊκό όραμα. Θα το δούμε αυτό στις εκλογές της 10ης Απριλίου. Τρίτον, επιβάλει σε κυβερνήσεις που είχαν βρεθεί απέναντι στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, όπως η πολωνική, τώρα που πιέζονται από τη Ρωσία με τόσο απτό και ξεκάθαρο τρόπο, επαναξιολογήσει του αντάρτικου που είχαν κηρύξει στις Βρυξέλλες. Χαρακτηριστική απόδειξη η μεταστροφή της Πολωνίας στα ζητήματα του μεταναστευτικού, όπου μέχρι χθες, δεν ήθελε με τίποτα την κοινοτική αλληλεγγύη και τώρα την επιζητούν. Άρα, δημιουργείται ένα πλαίσι, τα ευρωπαικά ταμπού σπάνε.
Τα πιο μεγάλα λοιπόν θέματα, όπως ομοσπονδιοποίηση και Ευρωστρατός – που προϋποθέτει επί της ουσίας ομοσπονδία – θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο οι πολιτικές ηγεσίες θα αξιοποιήσουν αυτό το πλαίσιο και σε ποιο βαθμό. Κατά πόσο δηλαδή, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα συνεχίσει να λειτουργεί ως «ηλεκτροσόκ» ή «κανονικοποιηθεί» και βαλτώσει και σιγά σιγά ξεχαστεί. Διότι η κοινή γνώμη είναι επιρρεπής στο να ξεχνά και να συνεχίζει να πορεύεται αμέριμνα.
Τι από τα δύο εκτιμάτε ότι θα συμβεί;
Νομίζω ότι ο Πούτιν δεν θα μας αφήσει να ξεχάσουμε. Υπό αυτή την έννοια, όπως ακριβώς ο Στάλιν υποβοήθησε την γαλλο-γερμανική ένωση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο κίνδυνος του Στάλιν έφερε κοντά την Δυτική Γερμανία με τη Γαλλία, όταν ακόμη ήταν νωπές οι αναμνήσεις των δεινών που υπέστησαν οι μεν από τους δε, έτσι και τώρα ο Πούτιν ως νέος «Στάλιν» λειτουργεί επιταχυντικά της ευρωπαϊκής ιδέας και ενοποίησης.
Υπό αυτό το πρίσμα πόσο πιο κοντά στο να γίνουν σε σχέση με το παρελθόν, είναι κορυφαία ζητήματα, όπως η ομοσπονδιοποίηση και η κοινή ευρωπαϊκή άμυνα;
Η αλήθεια είναι ότι πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι φοβισμένες και επιφυλακτικές απέναντι στα μεγάλα άλματα εξαιτίας των πρόσφατων αποτυχιών, όπως γαλλικό δημοψήφισμα, Brexit και όλα όσα έγιναν την προηγούμενη εικοσαετία. Κουβαλούν και αυτές την αδράνεια της προηγούμενης περιόδου.
Πρώτη φορά ωστόσο καλούνται να διαχειριστούν ένα πόλεμο στην Ευρώπη;
Ο πόλεμος λειτουργεί απολύτως επιταχυντικά για τις εξελίξεις. Και αυτός δεν μπορεί να είναι η εξαίρεση., Ειδικά όταν έχεις ένα Πούτιν, ο οποίος ακριβώς επειδή είναι Πούτιν, έχει εγκλωβιστεί στην κλιμάκωση και άρα πιέζει ακόμη περισσότερο τις εξελίξεις προς αυτήν τη κατεύθυνση. Όπως ο Στάλιν, επιχειρώντας να κερδίσει την Ανατολική Ευρώπη, έχασε την Δυτική Ευρώπη, όπου είχε παντοδύναμα κομμουνιστικά κόμματα, έτσι και ο Πούτιν επιχειρώντας να κερδίσει την Ουκρανία, χάνει και την Ευρώπη, αλλά και την Ουκρανία. Διότι μπορεί να κερδίσει μια διαλυμένη χώρα, αλλά σίγουρα έχει ενισχύσει το ουκρανικό έθνος.
Στο προηγούμενο επομένως ερώτημά σας, κατά πόσο η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία φέρνει πιο κοντά απ’ ότι πριν το πόλεμο, την ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, η απάντηση είναι ναι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι εύκολο και δεδομένο. Και μπορεί να έχουμε κερδίσει σε ένα βαθμό τους ανατολικοευρωπαίους, ωστόσο υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις στον Βορρά, οι οποίες για να ξεπεραστούν, χρειάζονται έναν αξιόπιστο Νότο.
Για να πειστεί ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε και ο κάθε Ρούτε θα πρέπει να έχει απέναντί του έναν Ντράγκι και έναν Μητσοτάκη. Αν ο μη γένοιτο ο ευρωπαϊκός Νότος αποφασίσει άλλον Ντράγκι και έναν σταθερό Μητσοτάκη, τότε οι Ρούτε του Βορρά θα δυσκολευτούν να πείσουν τις κοινές τους γνώμες για να πάμε ένα βήμα μπροστά.