Αυτό είναι το όνομα της μιας από τις δύο πόλεις της Ισπανίας στη βορειοαφρικανική ακτή, στο Μαρόκο. Πουθενά αλλού στον κόσμο η διαφορά εισοδήματος μεταξύ των δύο πλευρών του συνόρου δεν είναι μεγαλύτερη. Και για αυτό η μεταναστευτική πίεση είναι αδιάκοπη. Η Ισπανία, όπως και η Ελλάδα, αντιμετωπίζει πολλαπλές μεταναστευτικές πιέσεις και προκλήσεις. Και, όπως και η Ελλάδα, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της παλαβής Αριστεράς και της παραμυθιάζουσας άκρας Δεξιάς, σε μια ρεαλιστική αλλά αυστηρή πολιτική φύλαξης των συνόρων, εντός του διεθνούς νόμου και των ευρωπαϊκών αξιών. Ο φράχτης μήκους 13 χιλιομέτρων περιμετρικά της πόλης άρχισε να χτίζεται το 1988, επί σοσιαλιστή Φελίπε Γκονζάλεθ. Το ΕΔΔΑ, στο Στρασβούργο, έκρινε το 2020 ότι η επιστροφή δύο μεταναστών πίσω στο Μαρόκο, από τις ισπανικές αρχές, χωρίς προηγούμενη καταγραφή και εξέταση του αιτήματος ασύλου τους, είναι νόμιμη. Στις φωτογραφίες από την ολομέλεια της Επιτροπής Δημοκρατίας και Ασφάλειας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ, στην ισπανική Γερουσία στη Μαδρίτη, το κέντρο φιλοξενίας των αιτούντων άσυλο στη Μελίγια και ο φράχτης. Με παρέμβασή μου, η Ελλάδα κέρδισε τη θέση του Αντιπροέδρου της Επιτροπής και, κατά τη συζήτηση της έκθεσης για το Ιράν, απορρίφθηκε πρόταση της Τουρκίας σε βάρος της Αρμενίας (που δεν μετέχει στο ΝΑΤΟ).
