Κηδεύτηκε πριν λίγο ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, ένας σπουδαίος Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Τον γνώρισα μέσα από τις ανταποκρίσεις του για τη Γιουγκοσλαβία στην Ελευθεροτυπία τη δεκαετία του 1990. Τα κείμενα και οι αναλύσεις του ήταν όαση διεισδυτικής ευθυκρισίας για τη μεγάλη τραγωδία στα βόρεια σύνορά μας. Τα χρησιμοποίησα εκτεταμένα στις πανεπιστημιακές μου παραδόσεις, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα το 2000.
Πριν δυο χρόνια, ο Λεωνίδας με κάλεσε να συμπαρουσιάσω το τελευταίο του βιβλίο “Το νεκροταφείο των ιδεών, 1917-2017”. Στη βιβλιοπαρουσίαση γνώρισα όχι μόνο τον ίδιο αλλά και πολλούς φίλους συναγωνιστές της γενιάς του. Παρά τη διαφορετική ηλικία και πορεία μας, αισθάνθηκα πολύ οικεία καθώς όλους μας ένωνε η αταλάντευτη πίστη στην ιδέα της ελευθερίας.
Στη συχνά καταθλιπτική μονοφωνία του δημόσιου διαλόγου, ο Λεωνίδας ήταν ένα σπινθιροβόλο και ασυμβίβαστο πνεύμα. Χάρη στο ήθος ανθρώπων όπως ο Λεωνίδας, η χώρα μας παρέμεινε ευρωπαϊκή και δεν υπέκυψε στον ολοκληρωτισμό του λαϊκισμού που την απείλησε.
Στεναχωριέμαι για την απώλεια αλλά και γιατί δεν μπόρεσα να συμμετέχω στον αποχαιρετισμό του, εξαιτίας των ανελαστικών οικογενειακών υποχρεώσεων που επιβαρύνθηκαν από την πανδημία του κορονοϊού. Στο μεταξύ, είμαι βέβαιος ότι η Δράμα, η πατρίδα του Λεωνίδα αλλά και του πατέρα μου, προσφυγόπουλα αμφότεροι, θα είναι περήφανη για το άξιο τέκνο της που τίμησε την αδέσμευτη και ασυμβίβαση δημοσιογραφία.