Από χθες, ο Τζο Μπάιντεν είναι και επισήμως ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών (παρά την απογοήτευση του Ερντογάν και των αυλικών του…). Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές ήταν πάντα, έτσι κι αλλιώς, ένα παγκόσμιο γεγονός, εξαιτίας της σημασίας των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα. Οι φετινές εκλογές είναι πραγματικά κρίσιμες.
Η πιο εύστοχη κριτική στον Ντόναλντ Τραμπ δεν αφορά τόσο τον λαϊκισμό και την όποια ιδεολογία του. Έχει να κάνει με ένα θεμελιακό ερώτημα: ποιός είναι ο ρόλος μιας κυβέρνησης; Ο διάσημος Αμερικάνος πολιτειολόγος και καθηγητής μου, Σάμουελ Χάντιγκτον, συνήθιζε να επαναλαμβάνει το αυτονόητο: η πρώτιστη αποστολή μιας κυβέρνησης είναι να κυβερνά, να επιλύει δηλαδή τα δημόσια προβλήματα προς όφελος των πολιτών.
Δυστυχώς, ο Τραμπ αντιλαμβάνεται το κυβερνάν ως θέαμα, ως τηλεοπτικό σόου ή βιτριολικό τουιτάρισμα. Στην πρώτη κρίση φάνηκε το αποτέλεσμα: από όλες τις πλούσιες χώρες, οι ΗΠΑ τα πήγαν χειρότερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας. (Σημειωτέον, ότι κάποιοι λαϊκιστές δεν τα πήγαν τόσο άσχημα στον κορονοϊό, όπως, για παράδειγμα, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Με άλλα λόγια, όλοι οι λαϊκιστές δεν είναι το ίδιο ανίκανοι στο κυβερνάν).
Αυτό επισήμανε εύστοχα χθες ο Μπιλ Κλίντον. Στα 5′ του διαγγέλματος του προς το Συνέδριο των Δημοκρατικών, από το σαλόνι του σπιτιού του στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, ο Κλίντον περιέγραψε τη βασική παθογένεια της προεδρίας Τραμπ. Για πρώτη φορά, από το 1988, η παρουσία του Κλίντον σε συνέδριο των Δημοκρατικών ήταν τόσο περιορισμένη, σημάδι ότι οι Δημοκρατικοί θέλουν να προχωρήσουν στην επόμενη φάση. Όμως, όσες επιφυλάξεις κι αν έχει κανείς για την πολιτεία του, ο Κλίντον κατάφερε, για μια ακόμα φορά, να υπενθυμίσει την ευθυβολία της πολιτικής του σκέψης.
Ακολουθεί η παρέμβαση Κλίντον:
