Την περασμένη Παρασκευή συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την έναρξη ενός μαζικού πολέμου, που η Ευρώπη δεν είχε ζήσει από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκ πρώτης όψεως, η σύγκρουση αφορά την ηρωική αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στις νέο-αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο πόλεμος, ιδίως στο μυαλό του Πούτιν, είναι μια σύγκρουση της Ρωσίας με τη Δύση. Πράγματι, η Δύση έχει υποστηρίξει με σθένος, οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά, τη δοκιμαζόμενη Ουκρανία. Μάλιστα, χωρίς αυτήν είναι πολύ αμφίβολο αν η Ουκρανία θα κατάφερνε να σταματήσει την εισβολή.
Σε ένα όμως τρίτο επίπεδο, η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Διότι εμπλέκει αναγκαστικά και την Κίνα. Είναι αλήθεια ότι ο παγκόσμιος νότος δεν υποστήριξε την Ουκρανία με την ίδια ζέση που το έκανε η Δύση. Μεγάλες χώρες, όπως η Ινδία, αρνήθηκαν να καταδικάσουν τη Ρωσία.
Αυτό αφορά ιδίως την Κίνα. Η Κίνα είναι, καταρχάς, από τους μεγάλους κερδισμένους της σύγκρουσης. Πρώτον, γιατί ο πόλεμος έχει προσδέσει τη Ρωσία, περισσότερο από ποτέ, γεωστρατηγικά στην Κίνα. Και, δεύτερον, γιατί ο πόλεμος έχει μετατρέψει τη Ρωσία σε ένα φθηνό «βενζινάδικο» για την Κίνα, αφού η Ρωσία είναι αναγκασμένη να πουλά στην Κίνα ενέργεια κάτω από τις διεθνείς τιμές.
Όσο ο πόλεμος παραμένει στάσιμος επί τους εδάφους, η Κίνα δεν ενοχλείται. Όμως, ενδεχόμενη οπισθοχώρηση της Ρωσίας θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη για την Κίνα. Κι έτσι διαμορφώνεται η ευρύτερη δυναμική της σύγκρουσης. Από την μια η Δύση δεν θα επιτρέψει την ήττα της Ουκρανίας και από την άλλη η Κίνα (και όχι μόνο τα πυρηνικά όπλα της Ρωσίας) δεν θα επιτρέψουν την ήττα της Ρωσίας. Αμφότεροι οι αντίπαλοι δεν μπορούν να ηττηθούν και, άρα, να κερδίσουν. Και γι’ αυτό η σύγκρουση φαίνεται ότι θα συνεχιστεί μέχρι να μετατραπεί σε «παγωμένη σύγκρουση» (frozen conflict). Υπό μια έννοια, ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί τον πρόλογο της νέας εποχής, που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση της Δύσης με την Κίνα.
Ο Ψυχρός Πόλεμος παγιώθηκε και παγκοσμιοποιήθηκε με τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953), που έληξε με ισοπαλία και, εν τέλει, μετεξελίχθηκε σε «παγωμένη σύγκρουση» ως τις μέρες μας. Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, μεταξύ όχι της Δύσης και της Ρωσίας, αλλά μεταξύ της Δύσης και της Κίνας, φαίνεται ότι παγιώνεται μέσα από τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ερήμην των Ουκρανών και των Ρώσων, και των χιλιάδων νεκρών τους. Αλλά γι’ αυτό η ευθύνη βαραίνει τον Πούτιν, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.