Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών έχει προκαλέσει πολύ μεγάλη θλίψη και συγκίνηση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι μόνο ο αριθμός των θυμάτων και το νεαρό της ηλικίας τους. Είναι και το γεγονός ότι το τρένο είναι ένα λαϊκό μεταφορικό μέσο που πολλοί έχουμε χρησιμοποιήσει, ιδίως όσοι από εμάς είμαστε από τη βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη.
Πέρα, ωστόσο, από τη θλίψη, στα Τέμπη συγκρούστηκε η χώρα με τον κακό εαυτό της. Και η σταδιακή συνειδητοποίηση της πρόσ-κρουσης αυτής, προκαλεί ισχυρούς πολιτικούς κλυδωνισμούς, που αν αφεθούν ανέλεγκτοι, θα προκαλέσουν επικίνδυνες αρνητικές παρενέργειες, όπως αυτές που ζήσαμε την περίοδο 2010-2015 που προκάλεσαν την παράταση της οικονομικής κρίσης μέχρι το 2019.
Στα Τέμπη δεν συγκρούστηκαν μόνο τρένα. Συγκρούστηκαν και δυο διαφορετικές Ελλάδες. Από τη μια, η Ελλάδα των άξιων νέων μας, γεμάτη όνειρα, ελπίδα και αισιοδοξία. Και από την άλλη, η Ελλάδα του κυρ-Βασίλη, του άπειρου σταθμάρχη στη Λάρισα, που ανέλαβε ένα καθήκον που τον ξεπερνούσε και, από ότι φαίνεται από τους ηχογραφημένους διαλόγους, δεν είχε ούτε την αίσθηση ευθύνης ούτε την ευθυκρισία να το ασκήσει με στοιχειώδη επάρκεια.
Η σύγκρουση των δυο Ελλάδων συνεχίστηκε και μετά το πολύνεκρο δυστύχημα. Η μια Ελλάδα των διασωστών, των πυροσβεστών, των γιατρών έτρεξε με αυταπάρνηση να προσφέρει βοήθεια. Αλλά η άλλη Ελλάδα, του επιθεωρητή του ΟΣΕ, βρήκε ευκαιρία να ζητήσει και να λάβει παράτυπα αναρρωτική άδεια τριάντα ημερών!
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών συγκλόνισε δικαιολογημένα την ελληνική κοινωνία αλλά, ταυτόχρονα, κλόνισε την αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος συνολικά. Για να μην εξελιχθεί σε κρίση της δημοκρατίας, όπως κάποιοι επιθυμούν, το πολιτικό σύστημα οφείλει να αντιδράσει με ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα. Οι ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν συγκεκριμένα και προσωποποιημένα. Και το απόστημα του ΟΣΕ και κάθε ΟΣΕ που κρύβει το παθογόνο ελληνικό Δημόσιο, να σπάσει και να εξυγιανθεί.
Καραδοκούν οι καιροσκόποι και οι κερδοσκόποι. Αυτοί που επενδύουν και εκμεταλλεύονται το θυμικό του Έλληνα. Τη δίκαιη οργή του κόσμου. Τηλεπερσόνες που έγιναν γνωστές από εκπομπές χαμηλής αισθητικής, επιχειρούν να καταστούν κήνσορες της σοβαρότητας, κουνώντας με θράσος το δάχτυλο. Πολιτικοί επιχειρηματίες των άκρων και του ανορθολογισμού έχουν βρει ευκαιρία να σηκώσουν ξανά κεφάλι μετά την ύφεση του λαϊκισμού που η νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2019 έφερε. Κάποιοι ίσως θέλουν να ξαναζήσουμε το 2012, όταν η Χρυσή Αυγή είχε γίνει τρίτη πολιτική δύναμη στη βουλή.
Δίπλα στους τυχοδιώκτες, ένα ολόκληρο δίκτυο στα αριστερά του πολιτικού φάσματος επιχειρεί να παρουσιάσει το πρόβλημα ως λύση. Ότι τάχα ο ΟΣΕ ήταν καλός και αιτία του κακού είναι η ιδιωτικοποίηση της Hellenic Trains. Προσπερνούν τα δισεκατομμύρια χρέη που ο κρατικός ΟΣΕ δημιούργησε. Την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τον χυδαίο κομματισμό, τον πιο ακραίο συνδικαλισμό που εξέθρεψε. Και πως το δυστύχημα προκλήθηκε από τον κρατικό ΟΣΕ και έναν δημόσιο υπάλληλο που μετατάχθηκε σε μια θέση, μέσω της κινητικότητας, στην οποία δεν έπρεπε ποτέ να βρεθεί.
Σε αυτή την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού που η εθνική τραγωδία προκαλεί, η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία οφείλει να αντιταχθεί στον ανορθολογισμό του θυμικού. Για να μη μας παρασύρει η οργή και ξαναζήσουμε τα σκοτάδια της προηγούμενης δεκαετίας, θα πρέπει να υπάρξει άμεσος και αυστηρός καταλογισμός, προς όλες τις κατευθύνσεις, και στο μέτωπο της διαχείρισης προσωπικού στον ΟΣΕ και στο μέτωπο των πολύπαθων συμβάσεων και έργων τηλεδιοίκησης στο δίκτυο του ΟΣΕ, και ταυτόχρονα ένα τολμηρό και αξιόπιστο σχέδιο που θα θεραπεύει το κακό στη ρίζα του. Ήδη, η ομιλία του πρωθυπουργού στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο αλλά και η συνέντευξη του νέου υπουργού Υποδομών και Μεταφορών κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η χώρα δεν αντέχει άλλο τη μια Ελλάδα του κυρ-Βασίλη να σκοτώνει την Ελλάδα της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Αυτή την κάθαρση τη χρωστάμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας. Τη χρωστάμε στους νεκρούς μας. Και γι’ αυτήν αξίζει και πρέπει να παλέψουμε.