Η συζήτηση για τον ΕΦΚΑ αποκαλύπτει ότι η αντίθεση δεν είναι μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού όπως αρέσκεται να πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μεταξύ ενός δημοσίου που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τον πολίτη, και ενός ιδιοποιημένου δημοσίου που απλώς εξυπηρετεί ίδια συμφέροντα…
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία μου:
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Θα ξεκινήσω με μια παρατήρηση γι’ αυτά που ακούσαμε από τον προλαλήσαντα. Τον άκουσα με πολλή προσοχή και μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως το απόσπασμα το «φιλιππικό» ενάντια στα «παιδιά του κομματικού σωλήνα» που δεν έχουν κολλήσει ένσημα. Ελπίζω να μη θεωρηθεί αυτό εσωκομματική αιχμή για τον νέο Αρχηγό του ΚΙΝΑΛ και έχει άλλου τύπου «ντράβαλα» ο κ. Κεγκέρογλου.
Τα στοιχεία έχουν κατατεθεί, κύριοι της Αντιπολίτευσης. Το έχει κάνει και το έχει ξανακάνει ο κ. Τσακλόγλου. Είναι τεχνοκράτης εγνωσμένου κύρους με μεγάλη διαδρομή στο ζήτημα αυτό και –επιτρέψτε μου να πω- με μια αξιοπιστία που πολλοί από τους συναδέλφους μάλλον στερούνται.
Θα ξεκινήσω ήπια και όσο το δυνατόν πιο συναινετικά για να πούμε τα αυτονόητα. Έχουμε πρόβλημα στον ΕΦΚΑ, έχουμε ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα στο έτσι κι αλλιώς προβληματικό δημόσιο της χώρας μας. Στον ΕΦΚΑ, στην απονομή συντάξεων έχουμε χιλιάδες που ταλαιπωρούνται. Το πρόβλημα αγγίζει συνολικά 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενους και συνταξιούχους. Έχουν κατακλυστεί τα πολιτικά γραφεία με αιτήματα πολιτών για επιτάχυνση της διεκπεραίωσης των θεμάτων τους με τον ΕΦΚΑ. Κάτι πρέπει να γίνει. Ας συμφωνήσουμε επί της αρχής ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι κάτι πρέπει να γίνει και ας έλθετε εσείς με συγκεκριμένες προτάσεις να μας πείτε τι πρέπει να γίνει, αλλά μην κρυβόμαστε πίσω από το πρόβλημα, το οποίο το ξέρει, το ζει και το βιώνει κάθε Ελληνίδα, κάθε Έλληνας, κάθε ελληνική οικογένεια.
Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε πολλά αυτά τα δυόμισι χρόνια και πράγματι υπάρχει επιτάχυνση και πράγματι υπάρχουν τα νούμερα και δόθηκαν. Έγιναν σε μεγάλο βαθμό διάφορα «bypass» του προβλήματος, είτε η τηλεφωνική γραμμή είτε η πρόσληψη από τον ιδιωτικό τομέα είτε μια σειρά από ρυθμίσεις που δημιούργησαν αυτήν την επιτάχυνση, αλλά προφανώς το πρόβλημα παραμένει και πρέπει σε μονιμότερη βάση θεσμικά να αντιμετωπιστεί και αυτό κάνει το παρόν νομοσχέδιο. Μπορεί να έχετε κάποιες διαφωνίες εδώ και εκεί με κάποιες ρυθμίσεις. Να τις συζητήσουμε, αλλά όχι επί της αρχής.
Η συζήτηση που γίνεται εδώ μάς δίνει την ευκαιρία για μια ευρύτερη πολιτική αντιπαράθεση. Ξέρετε, η Αριστερά μονίμως επιχειρεί να κοντύνει, να στενέψει, να περιχαρακώσει, να περιγράψει τη συζήτηση ως μάχη μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού. Είναι ψευδές αυτό, διότι στην Ελλάδα –και όχι μόνο, θα αναφερθώ και σ’ άλλες περιπτώσεις πιο εμβληματικές και χαρακτηριστικές από την Ελλάδα- έχουμε ανακαλύψει εδώ και δεκαετίες έναν τρίτο δρόμο, το ιδιοποιημένο δημόσιο. Μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού -μακάρι να ήταν απλή αυτή η αντιπαράθεση- υπάρχει ο τρίτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό -που λέγανε κάποτε κάποιοι σύντροφοι- το ιδιοποιημένο δημόσιο, το οποίο κάτω από την «ταμπέλα» του δημοσίου κρύβει ιδιωτικά συμφέροντα. Εμείς οι λειτουργοί στο δημόσιο πανεπιστήμιο τα ξέρουμε καλά αυτά. Ξέρουμε καλά αυτές τις παθογένειες, τις έχουμε ζήσει. Οι παλιοί κομμουνιστές με εμπειρία από τη Σοβιετική Ένωση επίσης το ξέρουν, το έζησαν στο πετσί τους.
Η Σοβιετική Ένωση γιατί κατέρρευσε; Προσπάθησαν να αποκηρύξουν το ιδιωτικό κάνοντάς τα όλα δημόσια. Το κατάφεραν; Έγινε το ιδιωτικό «κάτω από το τραπέζι». Η συναλλαγή, η διαφθορά, ο κομματισμός, η αναξιοκρατία, τα ιδιοποιημένα συμφέροντα που οδήγησαν στην κατάρρευση την υπερδύναμη τότε Σοβιετική Ένωση και την έφαγαν σαν το σαράκι μέσα στο ξύλο, είναι γνωστά, έχουν καταγραφεί, τα λένε οι ίδιοι που τα έζησαν. Και έρχεστε τώρα να μας πείτε εσείς ξανά τη γνωστή «καραμέλα».
Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, δηλαδή ότι έχουμε ένα δημόσιο που δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και πρέπει να το ξανακάνουμε δημόσιο και πρέπει να το ξαναβάλουμε να εξυπηρετεί τον πολίτη, διότι δεν είναι εκεί για να εξυπηρετεί ο πολίτης το δημόσιο, αλλά το δημόσιο να υπηρετεί τον πολίτη.
Βεβαίως μέσα σ’ αυτό υπάρχουν πάρα πολλοί έντιμοι, αφοσιωμένοι λειτουργοί που δίνουν τη ζωή τους, που λειτουργούν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες χωρίς computers, χωρίς air condition, χωρίς φωτοτυπικά, χωρίς μέθοδο και δίνουν τον αγώνα τους. Όμως, συνολικά το σύστημα πάσχει, όπως πάσχει και στο πανεπιστήμιο, όπως πάσχει και στο δημόσιο νοσοκομείο. Το λέω αυτό για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο.
Εμείς είμαστε του δημοσίου. Εσείς είστε του ιδιοποιημένου δημοσίου. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Επιχειρείτε αυτά τα συντεχνιακά και αλλότρια συμφέροντα να εξυπηρετήσετε διαρκώς.
Τι είναι αυτή η μυθολογία περί «golden boys» την οποία έχετε ανακαλύψει, γιατί είστε μάστορες στην προπαγάνδα –«ήλθαν τα golden boys»- παρά μια προσπάθεια ενάντια στην αξιοκρατία, ενάντια στα κίνητρα και στα αντικίνητρα, ενάντια στο να πριμοδοτήσουμε τη διαδικασία προς τα εμπρός; Αυτό θέλετε να κάνετε, να δυσφημίσετε, να προκαλέσετε, να λαϊκίσετε, να μιλήσετε στο αίσθημα του πενόμενου και ταλαιπωρημένου ελληνικού λαού, να ακούσει αυτά τα οκτώ χιλιάρικα και να ξεσηκωθεί, που τα είχατε κάνει εσείς στο Κτηματολόγιο το 2018 και αλλού. Αναγκαστήκατε, γιατί ούτε σ’ αυτό δεν είστε συνεπείς.
Να το πούμε ξεκάθαρα: Χωρίς κίνητρα και αντικίνητρα δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα. Θα έχουμε έναν ΕΦΚΑ ο οποίος δεν λειτουργεί. Πρέπει αυτοί που βγάζουν τη δουλειά να ανταμειφθούν και αυτούς που δεν βγάζουν τη δουλειά να τους βοηθήσουμε να τη βγάλουν και αν επιμείνουν στο «μη», να έχουν κάποιες συνέπειες. Δεν μπορεί όλοι να είμαστε ίδιοι. Αυτή η εξίσωση προς τα κάτω έχει δημιουργήσει τεράστια δυσλειτουργία στην εξυπηρέτηση των πολιτών από το δημόσιο παντού και πρέπει να φύγουμε απ’ αυτήν τη λογική λελογισμένα, με διαφάνεια, με απόλυτη αξιοκρατία, χωρίς ίχνος κομματικού και πελατειακού κράτους, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε.
Αυτός που εξυπηρετεί τον πολίτη και δίνει τον αγώνα, αυτός που βγάζει σαράντα πέντε συντάξεις τον μήνα μ’ αυτόν που βγάζει δύο συντάξεις τον μήνα δεν μπορεί να είναι στην ίδια βαθμίδα και είναι αίσχος και ντροπή για τον εργαζόμενο δημόσιο λειτουργό αυτού του τύπου η εξίσωση. Δεν τη θέλει ούτε αυτός. Πρέπει να ξεφύγουμε απ’ αυτά.
Είναι καλό που έχετε προσχωρήσει τελευταία στην άποψη ότι πρέπει να μειώνονται οι φόροι. Είναι ένα βήμα αυτό. Δείχνει τη χρεοκοπία των ιδεών σας, γιατί μέχρι χθες μας έλεγε ο κ. Τσακαλώτος, ο υπεύθυνος οικονομικών σας, ότι ο Έλληνας δεν φορολογείται αρκετά και φυσικά αυξήσατε 29 φορές τους φόρους. Είναι γνωστά όλα αυτά.
Τώρα έρχεστε, αλλά βέβαια το κάνετε και αυτό λαϊκίστικα, με μια δημοσιονομική πλειοδοσία, σα να μην ξέρετε τα προβλήματα, τις δεσμεύσεις, ότι δεν υπάρχει «λεφτόδεντρο», αλλά εσείς θέλετε «λεφτόδασος».
Χρειάζεται, λοιπόν, σοβαρότητα σε όλα, χρειάζεται να δούμε το πρόβλημα κατάματα και να προχωρήσουμε στην επίλυσή του μαζί με τους εργαζόμενους. Χρειάζεται να φύγουμε απ’ αυτό που έλεγε ένας φίλος στην Αμερική: «Η Ελλάδα είναι σαν το τσάμικο. Ένας μπροστά χτυπιέται και οι άλλοι πίσω σέρνονται». Δεν μπορεί να βασιζόμαστε μόνο σ’ αυτόν που χτυπιέται μπροστά, χωρίς μέσα, χωρίς τεχνολογία, χωρίς μηχανοργάνωση. Πρέπει να τον ανταμείψουμε και πρέπει να τους κάνουμε όλους να ακολουθούν σ’ αυτόν τον χορό προς όφελος πάνω και πρώτα απ’ όλα του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών, στην εξυπηρέτηση των οποίων όλοι εμείς έχουμε ταχθεί να είμαστε.
Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Απόστολος Αβδελάς): Ευχαριστούμε τον κ. Καιρίδη.