Πριν από 6 ακριβώς χρόνια, σαν σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσιζε να παίξει τη χώρα στα ζάρια, προκηρύσσοντας ένα δημοψήφισμα-παρωδία που θα ζήλευε ακόμα κι ο Τσάβες. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, μια κυβέρνηση έθετε στον λαό προς έγκριση ένα ερώτημα που η ίδια, υποτίθεται, απέρριπτε! Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης (αν θέλουμε να είμαστε επιεικείς…).
Δέσμιος των ψευδών, της απάτης και της αυταπάτης του και του αχαλίνωτου λαϊκισμού που καλλιέργησε, χωρίς ίχνος ντροπής και τσίπας, για να ανέλθει στην εξουσία, ο Τσίπρας επέλεξε, γνωρίζοντας απόλυτα τις καταστροφικές συνέπειες, να μετατρέψει το εσωκομματικό του πρόβλημα σε εθνικό.
Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν οι τράπεζες, να υποστεί η οικονομία το σοκ της χρηματοδοτικής ασφυξίας, να παραδοθεί η δημόσια περιουσία στην εποπτεία των ξένων δανειστών και να παραταθεί η ελληνική κρίση για 4 επιπλέον χρόνια χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Ωστόσο, χάρη και στην υπευθυνότητα της αντιπολίτευσης, κατεξοχήν της ΝΔ, η χώρα απέφυγε τα χειρότερα.
Ο Τσίπρας παραμένει ιστορικά υπόλογος για την καταστροφή που προκάλεσε, την οποία πολλοί ξένοι αναλυτές υπολογίζουν σε πάνω από 200 δισ. ευρώ. Ποτέ στο παρελθόν, μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν προκάλεσε τόση εθνική ζημιά σε τόσο σύντομο χρόνο.
Για τη γενιά μου, οι δραματικές εξελίξεις του καλοκαιριού του 2015 ήταν η πιο τραυματική πολιτική εμπειρία. Η απόφαση για την κάθοδό μου στην ενεργό πολιτική το 2019 είχε αφετηρία αυτή την καταστροφή. Γι’ αυτό και η σημερινή μέρα έχει μια έντονη προσωπική φόρτιση…
Στη φωτογραφία, πολίτες στην ουρά για την ανάληψη του μάξιμουμ των 60 ευρώ ημερησίως που το κλείσιμο των τραπεζών επέβαλε. Εν καιρώ ειρήνης, οι τράπεζες δεν είχαν κλείσει ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν.