Συμμετείχα σήμερα σε μια τηλεδιάσκεψη που διοργάνωσε η B’nai B’rith International (μια από τις μεγαλύτερες εβραϊκές οργανώσεις παγκοσμίως) (B’nai B’rith International) και το Ινστιτούτο Στρατηγικής και Ασφάλειας της Ιερουσαλήμ (JISS – Jerusalem Institute for Strategy and Security) για την τρέχουσα κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι περισσότεροι των ομιλητών επικεντρώθηκαν στην απειλή του Ιράν. Εγώ μίλησα για την Τουρκία. Και για να γίνω απολύτως κατανοητός στο συγκεκριμένο ακροατήριο, την παρομοίασα με ένα νέο σουνιτικό Ιράν.
Άλλωστε, η Τουρκία έκανε 3 πολέμους το τελευταίο δωδεκάμηνο (Συρία, Λιβύη και Καύκασο), έχει στρατιωτική παρουσία σε 9 χώρες, χρηματοδοτεί και υποστηρίζει ριζοσπαστικές ισλαμιστικές οργανώσεις, όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και, βέβαια, η Χαμάς, και προβάλει μια ανατρεπτική λαϊκιστική εκδοχή ενός πολιτικού Ισλάμ που απειλεί τα αραβικά καθεστώτα εκ των έσω, με έναν τρόπο που το σιϊτικό Ιράν ποτέ δεν μπορούσε.
Η διαρκής, συστηματική και τεκμηριωμένη ελληνική παρουσία στον στρατηγικό διάλογο του Ισραήλ και των φίλων και συμμάχων του στην Ουάσιγκτον είναι κρίσιμη και απαραίτητη για την Ελλάδα, ιδίως σήμερα που η Τουρκία επιχειρεί να επαναπροσεγγίσει το Ισραήλ.
Στον διάλογο αυτό χρειάζεται γνώση (των συμφερόντων και προτεραιοτήτων και της άλλης πλευράς), επιχειρήματα (που πείθουν) και μια στρατηγική σκέψη (που μεγιστοποιεί το εθνικό συμφέρον, μέσα από τη συνδιαλλαγή με τα συμφέροντα τρίτων, όπως του Ισραήλ). Όλα αυτά δηλαδή που συχνά λείπουν από τον, κάποιες φορές, εσωστρεφή διάλογο των καναλιών στην θαλπωρή του οποίου προσφεύγουν διάφοροι που αδυνατούν και αποφεύγουν την οποιαδήποτε συνομιλία με το εξωτερικό…
