Καλό μήνα! Η Πρωτομαγιά για μένα είναι συνδεδεμένη με τον πατέρα μου, Κώστα, που έφυγε τον Ιανουάριο του 2018. Γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1925 στο Τουαψέ της Ρωσίας, στη Μαύρη Θάλασσα, από γονείς Έλληνες Πόντιους. Ο παππούς Νικόλας γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και πέρασε στη ρωσική πλευρά με την υποχώρηση του ρωσικού στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γνώρισε και παντρεύτηκε την αστή γιαγιά Ελπίδα και απέκτησαν τρία παιδιά. Ο Κώστας ήταν ο πρωτότοκος. Ακολούθησε ο Θέμης που ζει στο Αμβούργο και η Αλίκη που ζει στη Δράμα. Η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα με την επικράτηση του σταλινισμού και εγκαταστάθηκε στον Αρκαδικό, στα περίχωρα της Δράμας.
Ο πατέρας μου, ο Κώστας, ενηλικιώθηκε μέσα στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Σπούδασε στο “μικρό Πολυτεχνείο” στην Αθήνα, μέσα στην πείνα της Κατοχής και υπηρέτησε 3,5 χρόνια στον στρατό κατά τον Εμφύλιο. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιοϋπαλληλία ως πολιτικός υπομηχανικός, δούλεψε σε μεγάλα έργα στη Μέση Ανατολή, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και γίνει ένας πολύ πετυχημένος εργολάβος δημοσίων έργων στην Κεντρική Μακεδονία. Ανήκε στην πρώτη μεταπολεμική γενιά που έφτιαξε την Ελλάδα και που υπηρέτησε με αυταπάρνηση και εργατικότητα το όραμα της ανάπτυξης.
Φιλελεύθερος, πολιτικοποιημένος και βαθιά πατριώτης είχε αδυναμία στα ιστορικά βιβλία, την κλασική μουσική και τις πολιτικές συζητήσεις. Χαιρόταν με τα ακαδημαϊκά μου ενδιαφέροντα και περηφανευόταν για τις επιδόσεις μου. Πολλές στιγμές τον αισθάνομαι δίπλα μου κι ας είναι πέντε χρόνια τώρα που έφυγε…
