Η 19η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί από τη Βουλή των Ελλήνων ως ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από το νεοτουρκικό και το κεμαλικό καθεστώς. Οι Έλληνες του Πόντου ανέπτυξαν έναν αξιοθαύμαστο πολιτισμό στις εσχατιές της Μικράς Ασίας. Οι περιπέτειές τους δεν τέλειωσαν με τη Γενοκτονία και τον ξεριζωμό από τους Τούρκους, μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά συνεχίστηκαν και στη Σοβιετική Ένωση. Ως πρόσφυγες, ήδη από τον μεσοπόλεμο, συνέβαλαν αποφασιστικά στην οικονομική ανόρθωση της φτωχής Ελλάδας και αναδείχτηκαν σε δυναμικά μέλη της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα το αίτημα είναι η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται η διεθνής προβολή του ζητήματος με γλώσσα και τρόπο που να είναι κατανοητή στους ξένους. Αλίμονο αν η υπόθεση αφεθεί στα χέρια ακραίων κύκλων που ενδιαφέρονται μόνο να προσποριστούν πολιτικά οφέλη στο εσωτερικό από την κυνική και χυδαία εκμετάλλευση του πόνου των απογόνων της καταστροφής.
Δεν θα επεκταθώ στην περσινή προσωπική μου εμπειρία όταν, παραμονές των ευρω-εκλογών, βρέθηκα στο στόχαστρο αδίστακτων απατεώνων που παριστάνουν τους υπερασπιστές ενώ, στην ουσία, είναι οι νεκροθάφτες των δικαίων του ποντιακού ελληνισμού. Για να το πω απλά: τα διάφορα φασιστοειδή (και οι τηλε-μάρκετινγκ εκδοχές τους) μπορεί να κραυγάζουν εδώ αλλά δεν τους ακούει κανείς στο εξωτερικό και είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι της Άγκυρας στην προσπάθεια της να αρνηθεί την ιστορική αλήθεια.
Θα επιμείνω στο τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Πρέπει η υπόθεση της Γενοκτονίας των Ποντίων να συνδεθεί με την ευρύτερη γενοκτονία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Διεθνώς, εμβληματική παραμένει η Γενοκτονία των Αρμενίων. Η συνεργασία μας μαζί τους θα προωθήσει τη διεθνή αναγνώριση και της Γενοκτονίας των Ποντίων. Αλλά και η βοήθεια των εβραϊκών οργανώσεων στο εξωτερικό, που έχουν τις δικές τους ευαισθησίες σε αυτά τα ζητήματα, μπορεί να φανεί χρήσιμη.
Πρέπει επίσης να εξηγηθεί ότι η διεθνής αναγνώριση δεν στρέφεται εναντίον του τουρκικού λαού. Το αντίθετο ίσως. Η αυτογνωσία των σημερινών Τούρκων για το παρελθόν τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ειρήνη στην περιοχή και τον εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας. Υπό αυτή την έννοια, η αναγνώριση του εγκλήματος συμβάλει στην ήττα του μισαλλόδοξου ακραίου εθνικισμού που βλάπτει τα ουσιαστικά συμφέροντα τόσο των Τούρκων όσο και των γειτόνων τους.
Σε ανύποπτο χρόνο, στις 10 Ιανουαρίου 2019 δημοσίευσα ένα άρθρο στο Onalert.gr (που αναδημοσίευσα στο Πρώτο Θέμα στις 18 Μαΐου 2020) και, στις 8 Μαρτίου 2019, αφιέρωσα το πρώτο μισό της εκπομπής μου «Ω, τι κόσμος μπαμπά!» στην τηλεόραση του Action 24 στο θέμα, επιχειρώντας μια ανάλυση, στη βάση των δυο προαναφερθέντων αξόνων, υπέρ της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Με αφορμή τη σημερινή επέτειο και με τη σκέψη στους Πόντιους προγόνους όλων και τους δικούς μου, τον πατέρα μου Κώστα, τον παππού Νίκο και τη γιαγιά Ελπίδα, επαναδημοσιεύω το άρθρο
(εδώ: https://www.protothema.gr/…/i-genoktonia-ton-hristianon-ti…/ )
και σας προσκαλώ να παρακολουθήσετε «ζωντανά» μια επανάληψη της εκπομπής απόψε το βράδι στις 10 μμ από τη σελίδα μου εδώ στο facebook.
Στη φωτογραφία, η τάξη του παππού Νίκου στο ιστορικό Φροντιστήριο της Τραπεζούντας στις παραμονές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, λίγο πριν την καταιγίδα. Με εφόδιο το απολυτήριο του Φροντιστηρίου, μπόρεσε κι έγινε δάσκαλος στην Ελλάδα κι έζησε την οικογένειά του, ανατρέφοντας τρία παιδιά. Σήμερα, από τα αδέλφια του πατέρα μου, η θεία Αλίκη ζει στη Δράμα και ο θείος Θέμης στο Αμβούργο.