Η πολιτική είναι μια κατεξοχήν δημόσια λειτουργία, όμως δεν θα πρέπει να συγχέεται με το θέατρο. Δυστυχώς, πολλοί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν στραφεί σε αυτό. Από ήρεμοι, μέχρι να ανάψουν τα φώτα, μεταλλάσονται αίφνης μόλις βρεθούν μπροστά στις κάμερες: άλλοτε φωνάζουν και διακόπτουν, άλλοτε επιτίθενται προσωπικά στον συνομιλητή, επιδιώκοντας τον εκνευρισμό του, και, ενίοτε, όταν όλα αποτύχουν να καλύψουν την απουσία επιχειρημάτων, αποχωρούν καταγγέλοντας. Νομίζουν ότι έτσι κερδίζουν, αν όχι στον γενικό πληθυσμό, τουλάχιστον, στο στενό κομματικό ακροατήριο. Στην πραγματικότητα εκτίθενται και αποκαλύπτονται.
Είμαι καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο εδώ και πάνω από 20 χρόνια και σε αυτό θα ξαναγυρίσω μετά την πολιτική. Για μένα, όπως και για τους περισσότερους Έλληνες, είναι θεμελιώδους σημασίας το ζήτημα της εύρυθμης λειτουργίας των πανεπιστημίων μας, με κανόνες αλλά και με συνέπειες για όσους το καταστρέφουν, το υποβαθμίζουν και το χρησιμοποιούν ως ορμητήριο. Όσο η αντιπολίτευση χαϊδεύει τους μπαχαλάκηδες, θα παίρνει τις απαντήσεις που πρέπει. Δεν γίνεται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να απολαμβάνουν αστυνομικής φύλαξης αλλά να απαιτούν με στόμφο και “ηθικό πλεονέκτημα”, οι πρυτάνεις, το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό αλλά και οι φοιτητές των πανεπιστημίων μας να βρίσκονται κάθε φορά στο έλεος της κάθε περιθωριακής ομάδας, της κάθε “συλλογικότητας” και του κάθε χούλιγκαν.
Την περασμένη Πέμπτη, ο Τρύφωνας Αλεξιάδης, αφού αισθάνθηκε στριμωγμένος από τη συζήτηση για τα γεγονότα στο ΑΠΘ, με απείλησε ότι θα αναφέρει “παλαιότερες δηλώσεις” μου, υπονοώντας ότι θα χρησιμοποιήσει την ίδια λάσπη και το ίδιο υβρεολόγιο που χρησιμοποιεί η ακροδεξιά, οι χρυσαυγίτες και το λοιπό περιθώριο εναντίον μου. Θίχτηκε όταν του επεσήμανα ποιοι άλλοι χρησιμοποίησαν την ίδια λάσπη και αποχώρησε θεατρικά. Ο διάλογος και τα επιχειρήματα δεν ήταν ποτέ το “φόρτε” τους.
Ολόκληρη η συζήτηση:
