Η 20η Ιουλίου είναι η ημέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη τραγωδία που έζησε ο Ελληνισμός μετεμφυλιακά. Έκτοτε, το 1/3 του νησιού τελεί υπό τουρκική κατοχή.
Πέρα από τη μεγάλη οδύνη που προκαλεί η υπόμνηση της καταστροφής αυτής, η μέρα προσφέρεται και για εθνική περισυλλογή. Γιατί οι Τούρκοι δεν τα κατάφεραν από μόνοι τους. Χρειάστηκε η ανατροπή του νόμιμου Προέδρου Μακαρίου πέντε μέρες νωρίτερα από το πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη και η διάσπαση του εθνικού μετώπου από κάποιους τυχοδιώκτες “υπερ-πατριώτες”.
Προηγήθηκε μία χρόνια αντιπαράθεση μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας αλλά και στο εσωτερικό της Κύπρου με τις φιλο-Γριβικές δυνάμεις.Είναι χαρακτηριστικό ότι την ημέρα της εισβολής, την ώρα που οι Τούρκοι αποβιβάζονταν στην Κερύνεια, η Εθνοφρουρά (υπό τον έλεγχο της χούντας) κυνηγούσε τους Μακαριακούς και τους ΑΚΕΛίτες στην Αστυνομία, το Εφεδρικό και την Προεδρική Φρουρά που παρέμεναν πιστές στη νομιμότητα.
Πέρσι, στις 20 Ιουλίου 2020, είχα την τιμή να εκπροσωπήσω τη Βουλή των Ελλήνων στις εκδηλώσεις μνήμης της μαύρης επετείου στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και στην εκκλησία της Φανερωμένης στη Λευκωσία. Ήταν για μένα η πιο συγκινητική στιγμή των δυο χρόνων που βρίσκομαι στη Βουλή.
Στη φωτογραφία, με αδελφές των παλικαριών μας που θυσιάστηκαν εκτελώντας το εθνικό τους χρέος. Μετά από 47 χρόνια, οι μητέρες έχουν φύγει από τη ζωή αλλά οι αδελφές των πεσόντων, ως σύγχρονες Αντιγόνες, συνεχίζουν να δίνουν το παρόν, ερχόμενες από όλη την Ελλάδα, κάθε χρόνο, για τη σεμνή αλλά τόσο υποβλητική τελετή.
Κλείνω το σημείωμα αυτό με μια νότα αισιοδοξίας: ο κυπριακός Ελληνισμός κατάφερε να μετατρέψει την τραγωδία στο θαύμα της οικονομικής ανάπτυξης και της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και είναι αυτή η επιτυχία που καθιστά λίγο πιο εφικτή την (πολύ δύσκολη έτσι κι αλλιώς) λύση του Κυπριακού, με σύμμαχο την επιθυμία πολλών Τουρκοκυπρίων (όχι των εποίκων) να ζήσουν σε μια ενωμένη, ελεύθερη, δημοκρατική, ευρωπαϊκή και ευημερούσα Κύπρο.
Εδώ το άρθρο στο Αθμόνιον Βήμα, 20.7.2021