Η πτώση ενός τυραννικού καθεστώτος, όπως αυτό της δυναστείας των Άσαντ στη Συρία, μπορεί να γεμίζει ελπίδα κάθε ελεύθερο άνθρωπο και ήδη πολλοί Σύριοι πανηγυρίζουν για αυτή. Όμως, η επόμενη μέρα είναι αβέβαιη και ο κίνδυνος ενός νέου εμφυλίου, στην ήδη κατεστραμμένη χώρα, καραδοκεί. Οι Κούρδοι στα βορειοανατολικά, οι τζιχαντιστές αντάρτες, υποστηριζόμενοι από την Τουρκία, στη Δαμασκό, άλλοι αντάρτες, υποστηριζόμενοι από την Ιορδανία, στον νότο, και οι Αλεβίτες στα δυτικά, δημιουργούν ένα κοκτέιλ που δύσκολα δεν θα εκραγεί. Ηττημένες η Ρωσία και το Ιράν, κερδισμένη η Τουρκία, σε αναμονή η Δύση, και σε ανησυχία το Ισραήλ.
Γιατί τόσο γρήγορα;
Η πτώση του καθεστώτος, μέσα σε λιγότερο από δυο εβδομάδες, αιφνιδίασε άπαντες. Έχει να κάνει τόσο με την εσωτερική διάβρωση και την έλλειψη λαϊκής υποστήριξης, όσο και με κάποιες κινήσεις του ίδιου του Άσαντ, ο οποίος επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί από το Ιράν και να ανοίξει διαύλους με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, κάτι που έδωσε δικαιολογία στο Ιράν να τον εγκαταλείψει, καθώς το κόστος υποστήριξης του είχε καταστεί δυσανάλογα μεγάλο, μετά τη σημαντική αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ.
