Είναι γεγονός ότι η συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας είναι μια ξεχωριστή σελίδα στο κεφάλαιο κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των ζωτικών συμφερόντων μας στις ΑΟΖ των θαλασσών. Έγραψε δε ιστορία αποτελώντας το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για την επίλυση μιας εθνικής εκκρεμότητας, που διευρύνει τελικά τη σύγχρονη Ελλάδα.
Το εξίσου σημαντικό της συμφωνίας είναι ότι αποτελεί υποδειγματικό πλαίσιο εφαρμογής των διεθνών κανόνων δικαίου της θάλασσας για όλη την περιοχή της Μεσογείου. Δημιουργεί δεδικασμένο διεθνούς δικαίου για το πως λύνονται τα προβλήματα μεταξύ κρατών στα πλαίσια κανόνων συνεργασίας και καλής γειτονίας. Επικυρώνει ξανά με τον πιο καθαρό τρόπο έννοιες, όπως η επήρεια των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, οι οποίες αμφισβητούνται από αναθεωρητικές αντιλήψεις, όπως της Τουρκίας που εκμεταλλεύεται τις σημερινές ταραγμένες εποχές και τα γεωπολιτικά κενά για την επίτευξη επεκτατικών στόχων.
Η συμφωνία δεν λύνει και δεν διευθετεί απλώς τα διμερή θαλάσσια όρια δύο κρατών, αλλά δημιουργεί ευρύτερο πλαίσιο διεθνούς νόμιμης πρακτικής με ευρωπαϊκή μάλιστα ταυτότητα. Με αυτό τον τρόπο στέλνει μήνυμα νομιμότητας σε κάθε επίδοξο παραβάτη και ταυτόχρονα επεμβαίνει εμμέσως απονομιμοποιητικά σε κάθε ήδη παράνομη συμφωνία, όπως το τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Σε ότι αφορά την χώρα μας είναι βέβαιο ότι το επόμενο κρίσιμο βήμα είναι η σύναψη αντίστοιχης συμφωνίας με την Αίγυπτο. Δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά θα εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα επίτευξης. Διότι έστω και μια μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία θα είναι αρκούντως χρήσιμη διότι θ’ αποτελέσει το άμεσο και καθοριστικό χτύπημα στην τουρκολιβυκή παρανομία της περιοχής.
Τέλος αξίζει να επισημανθεί ότι η ελληνοιταλική συμφωνία θα λειτουργήσει ως στοιχείο εμπλουτισμού της ελληνικής στρατηγικής. Η Ελλάδα πλέον δεν επικαλείται γενικά το διεθνές δίκαιο αλλά το εντάσσει και το υλοποιεί πρακτικά . Η διεθνής κοινότητα είναι σημαντικό να γνωρίζει επισήμως ότι, ως Ελλάδα, εννοούμε το διεθνές δίκαιο και το υπηρετούμε εμπράκτως σε ότι αφορά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.