Η σημερινή Απογευματινή δημοσιεύει άρθρο μου (όπως κάθε Τρίτη και Κυριακή), ως μέλος της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλή των Ελλήνων, για την ελληνική μεταποίηση, τον πιο κρίσιμο ίσως παραγωγικό τομέα, με καθοριστικό ρόλο στην οικονομική μας πρόοδο.
“H παγκοσμιοποίηση αλλάζει μορφή. Mέχρι πρόσφατα, η Δύση είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Κίνα είναι το παγκόσμιο εργοστάσιο. Σήμερα, δεν ενδιαφέρει μόνο η φθηνή τιμή αλλά και η ασφάλεια, η αειφορία και η προσβασιμότητα της τροφοδοσίας.
Γίνεται, λοιπόν, προσπάθεια για την επιστροφή και την ανάκαμψη της μεταποίησης στη Δύση. Η Αμερική πρωτοστατεί με τη ψήφιση του Inflation Reduction Act και επιδοτεί δυναμικά τη βιομηχανία. Η Ευρώπη ανησυχεί και σκέφτεται να άρει τους αυστηρούς περιορισμούς της στις κρατικές ενισχύσεις. Όμως, αν δεν λειτουργήσει συλλογικά, τότε θα ευνοηθεί ο βορράς σε βάρος του νότου, που δεν έχει τις δημοσιονομικές δυνατότητες να επιδοτήσει εξίσου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ριζικών ανακατατάξεων, ποια είναι η απάντηση της Ελλάδας; Θέλει τη μεταποίηση; Κι αν ναι, ποια είναι η βιομηχανική της πολιτική; Μέχρι χθες, κάποιοι πιο φιλελεύθεροι μέμφονταν τη βιομηχανική πολιτική ως “προστατευτισμό”. Σήμερα, όλοι την επιδιώκουν, ακόμα και οι ΗΠΑ.
Όμως, η μεταποίηση είναι δύσκολη υπόθεση. Σε αντίθεση με άλλες δραστηριότητες, χρειάζεται μακροπρόθεσμο προγραμματισμό και στιβαρές δομές. Και σε αυτό το επίπεδο, παρά την πρόσφατη πρόοδο, η Ελλάδα υστερεί. Γι’ αυτό και έχει τον μικρότερο μεταποιητικό τομέα στον ΟΟΣΑ, ως ποσοστό της συνολικής της παραγωγής, με εξαίρεση πολύ μικρές χώρες, όπως η Κύπρος, το Λουξεμβούργο και η Μάλτα.
Δυο πράγματα έχουν προτεραιότητα. Η επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης και η σύνδεση της αγοράς εργασίας με την εκπαίδευση. Δεν μπορεί να υπάρξει μεταποίηση αν η εκκαθάριση μιας εμπορικής διαφοράς χρειάζεται δέκα χρόνια και μιας διοικητικής είκοσι. Ούτε επιτρέπεται σε μια χώρα με ανεργία των νέων πάνω από 30% να υπάρχουν αυτές οι ελλείψεις στην αγορά εργασίας, σε τεχνίτες και εξειδικευμένο, και καλά αμειβόμενο, προσωπικό. Βελτιώσεις προς αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει αλλά στη δεύτερη θητεία της ΝΔ θα πρέπει να επιμείνουμε σε αμφότερους τους δυο αυτούς τομείς.
Η Ελλάδα έχει μια ιστορική ευκαιρία στις εκλογές του 2023. Να επιμείνει στην ανάταξη της οικονομίας της, μετά την κρίση του 2009. Και η πορεία αυτή περνά μέσα από την αναγέννηση της μεταποίησης. Το Ταμείο Ανάκαμψης, η σμίκρυνση των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων και η έμφασή της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη στις μεταρρυθμίσεις δίνουν μια ευκαιρία να προσελκύσουμε βιομηχανικές επενδύσεις. Αυτή ίσως είναι και η τελευταία.”