Συμπληρώνονται σήμερα 7 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015. Η προκήρυξή του και μόνον δημιούργησε έναν τραπεζικό πανικό και οδήγησε σε τραπεζική αργία και δρακόντειους ελέγχους κεφαλαίων. Βύθισε την οικονομία στην ύφεση και οδήγησε στην επώδυνη και άνευ όρων συνθηκολόγηση του 3ου μνημονίου, παρατείνοντας την κρίση, αχρείαστα, ως το 2019. Στοίχισε, μαζί με το εξάμηνο που προηγήθηκε, πάνω από 100 δισ. ευρώ. Και, διακινδύνευσε την ευρωπαϊκή και δημοκρατική πορεία του τόπου, στη μεγαλύτερη κρίση που βίωσε η πατρίδα μας μεταπολιτευτικά. Τέλος, εξευτέλισε τόσο τη δημοκρατία όσο και την εθνική αξιοπρέπεια με την “κωλοτούμπα” του Αλέξη Τσίπρα που ακολούθησε και μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, προκειμένου να μην καταστραφεί η χώρα.
Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, όμως επανέρχονται στο παρόν, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μας τα θυμίζει. Κορυφαία στελέχη του δηλώνουν με θράσος ότι προσδοκούν μια μετεκλογική συνεργασία με τον Γιάνη Βαρουφάκη, ωσάν να μην έφτανε το κακό το 2015. Και, βέβαια, ούτε λόγος για μεταμέλεια ή μια έντιμη συγνώμη, πέρα από τη χλιαρή αυτοκριτική του Τσίπρα περί “αυταπατών”.
Για μένα, η σημερινή επέτειος έχει μια έντονη προσωπική διάσταση. Όχι μόνο γιατί τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 2015 σημάδεψαν τη γενιά μου, όπως τίποτα στο παρελθόν που έζησε μέχρι τότε, αλλά και γιατί ήταν αυτά που με οδήγησαν, εν τέλει, να αφήσω την ασφάλεια και την άνεση της πανεπιστημιακής θέσης και να μπω στη μαχόμενη πολιτική μερικά χρόνια αργότερα. Για να μην ξαναζήσουμε ποτέ τον εφιάλτη.