Γνώρισα τον Ευάγγελο Βενιζέλο πολύ πριν γίνει γνωστός στο πανελλήνιο, καθώς ήταν καθηγητής μου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη του διάλεξη και τη γοητεία που ασκούσε στους νεαρούς φοιτητές με την ευγλωττία και την ευρυμάθεια του. Τα χρόνια εκείνα μαινόταν η αντιπαράθεση Τσάτσου-Μάνεση και των επιγόνων τους, Μανιτάκη-Βενιζέλου, για την ψήφο Αλευρά στην προεδρική εκλογή του 1985. Τα χρόνια πέρασαν και ο Βενιζέλος μπήκε στην πολιτική, όπου κλήθηκε να διαχειριστεί μεγάλες προκλήσεις, όπως η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2001, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, και, πάνω από όλα, η οικονομική κρίση του 2010.
Για εμένα, ωστόσο, παρέμεινε ένας φωτισμένος δάσκαλος που με τίμησε με την εκτίμηση και τη φιλία του. Έτσι, ανταποκρίθηκα με χαρά στην πρόσκληση να συμμετέχω στη συγγραφή ενός αφιερωματικού τόμου για το έργο του ως θεωρητικός της συνταγματικής πράξης. Η δική μου συμβολή, που συνέγραψα μαζί με τον Δημήτρη Θωμάκο, αφορά το αποτύπωμα του στην ελληνική εξωτερική πολιτική.
Χθες βράδυ, σε μια λαμπρή τελετή, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας και πολλών συναδέλφων από τη Βουλή, παρουσιάστηκε ο εν λόγω τόμος. Επρόκειτο, υπό μια έννοια, για ένα reunion της Νομικής Σχολής της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, καθώς μίλησαν παλιοί μου καθηγητές, όπως ο Αντώνης Μανιτάκης και ο Βασίλης Σκουρής, και παρεβρέθηκαν πολλοί συμμαθητές μου από το γυμνάσιο, που συνεχίσαμε στη Νομική μαζί, όπως ο Άκης Κτενίδης και η Αλκμήνη Φωτιάδου.
Στις φωτογραφίες με τον τιμώμενο, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και τον Αντώνη Μανιτάκη, που “έκλεψε την παράσταση” με τον εξομολογητικό τόνο της ομιλίας του. Μια από τις σημαντικές στιγμές της ακαδημαϊκής μου πορείας υπήρξε το γεγονός ότι στις εισαγωγικές εξετάσεις του συνταγματικού δικαίου, για το μεταπτυχιακό του Συνταγματικού Δικαίου και της Πολιτικής Επιστήμης, αμφότεροι, Βενιζέλος και Μανιτάκης, με βαθμολόγησαν με άριστα 10, αν και μερικούς μήνες αργότερα, παρά την πρωτιά, αποφάσισα να συνεχίσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Αμερική.
