Πριν από 49 ακριβώς χρόνια, στις 14 Αυγούστου 1974, παραμονή της Παναγίας, η Τουρκία ολοκλήρωνε το έγκλημα κατά της Κύπρου, που είχε εξαπολύσει μερικές μέρες νωρίτερα, στις 20 Ιουλίου. Πέρα από τις άμεσες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, η προέλαση του τουρκικού στρατού διχοτόμησε βίαια τη μαρτυρική μεγαλόνησο και προσφυγοποίησε διακόσιους χιλιάδες Ελληνοκύπριους, που βρήκαν καταφύγιο στην ελεύθερη Κύπρο στα νότια.
Ο δεύτερος Αττίλας αποκάλυψε, πέραν κάθε αμφιβολίας, τη βαρβαρότητα αλλά και την αρπακτικότητα της Τουρκίας. Αλλά και την εγκληματική ηλιθιότητα και φανατισμό της χούντας του Ιωαννίδη, που έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία να επέμβει, με το πραξικόπημα που οργάνωσε εναντίον του Μακαρίου.
Έκτοτε, η τραγωδία της Κύπρου παραμένει αλύτρωτη να μας υπενθυμίζει τον κίνδυνο του τυφλού και μισαλλόδοξου εθνικισμού αλλά κι ενός χυδαίου λαϊκισμού που κατέστησε το Κυπριακό προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης για κάθε πολιτικό τυχοδιώκτη και απατεώνα, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Μοναδική παρηγοριά η εκπληκτική οικονομική πρόοδος της ελεύθερης Κύπρου, καθώς οι πρόσφυγες της Αμμοχώστου συνέβαλαν στη μετατροπή της Λεμεσού σε κοσμοπολίτικο επιχειρηματικό κέντρο, η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και οι διαδηλώσεις μιας μεγάλης μερίδας Τουρκοκυπρίων υπέρ της επανένωσης του νησιού, ενάντια στα διχοτομικά σχέδια της Τουρκίας και των εποίκων που εγκατέστησε στα κατεχόμενα.
