Οι τηλεοπτικές συζητήσεις ενίοτε είναι επώδυνες, ιδίως όταν ο συνομιλητής είναι προβλέψιμος… Κάποιοι επιμένουν να κάνουν τη γκρίνια και την απαισιοδοξία τους πολιτική ιδεολογία για να κρύψουν την ιστορική τους χρεοκοπία. Υπάρχουν δυσκολίες όπως υπάρχουν και ευκαιρίες. Μια συζήτηση απεραντολογική, επί παντός επιστητού, που μόνο κατακρίνει χωρίς να προτείνει, χωρίς δια ταύτα είναι μια συζήτηση που μπορεί να φέρνει τηλεθέαση, αφού λειτουργεί εκτονωτικά στο θυμικό, αλλά δεν είναι εθνικά χρήσιμη.
Και κάτι τελευταίο: ας μη χαίρονται οι αρνητές της δημοκρατίας με τις εικόνες χάους από το αμερικανικό Καπιτώλιο. Το σοκ μπορεί να λειτουργήσει εξυγιαντικά και η δημοκρατία, σε Ευρώπη και Αμερική, έχει τις δυνατότητες να “ξεβράζει” τους καταχραστές της και να επουλώνει τα τραύματά της, όπως απέδειξε και η Ελλάδα πρόσφατα. Η εκλογή ενός Αφρο-Αμερικάνου και ενός Αμερικανο-Εβραίου γερουσιαστή στην πολιτεία, όπου ανασυστάθηκε η Κου Κλουξ Κλαν το 1915, δείχνει ακριβώς αυτές τις δυνατότητές της. Ήδη, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ξανα-συνεργάζονται στο Κογκρέσο για την από κοινού αντιμετώπιση των παρενεργειών μιας προεδρίας που τελειώνει με τον χειρότερο τρόπο.
