Η Εκκλησία μας γιορτάζει σήμερα έναν από τους πιο δημοφιλείς αγίους, σε Ανατολή και Δύση.
Στην οικογένεια μου περισσεύουν οι Νίκοι, αφού και οι τέσσερις παππούδες, οι δυο δικοί μου και οι δυο της γυναίκας μου, είχαν αυτό το όνομα. Έτσι, έχω τον πολυαγαπημένο μου αδελφό Νίκο αλλά και ξάδελφο, κουνιάδο, θείο και ξάδελφο της Μαριλίζας Νίκο. Μα, πάνω από όλα, έχω τον γιό μου Νικόλα, που φέτος πάει στην Α’ Δημοτικού και είναι η χαρά της ζωής (έχει πάρει από τον αδελφό μου…).
Μια έντονη ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας είναι η εικόνα του Αγίου Νικολάου στη γέφυρα όλων των φέρυ μποτ που ένωναν την Καβάλα με τη Θάσο. Θυμάμαι τον σεβασμό των ναυτικών για τον Άγιο προστάτη τους αλλά και τις επικλήσεις της αγαπημένης μου θείας στον Άγιο για προστασία, καθώς φοβόταν (και επιμένει να φοβάται), κάπως υπερβολικά, το σύντομο πέρασμα απέναντι.
Το 2010 η Μαριλίζα κι εγώ (προ παιδιών) κάναμε ένα οδοιπορικό στα παράλια της Μικράς Ασίας, που παραμένουν γεμάτα από ελληνικά μνημεία, από την κυρίαρχη παρουσία των Ελλήνων εκεί από τους αρχαίους χρόνους μέχρι το 1923.
Έτσι, βρεθήκαμε στα Μύρα της Λυκίας, στη νοτιοδυτική Τουρκία, τόπο καταγωγής του Αγίου Νικολάου. Και επισκεφτήκαμε τη βυζαντινή εκκλησία όπου τάφηκε αρχικά, μέχρι που το ιερό λείψανό του μεταφέρθηκε στο Μπάρι. Οι φωτογραφίες είναι από τις σωζόμενες τοιχογραφίες της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στα Μύρα.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όσες και όσους σήμερα γιορτάζουν.
