Η πρώτη μου ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων στις 08.08.2019:
“Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα καταρχήν στην πρώτη μου αυτή ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων να ευχαριστήσω τους Αθηναίους και τις Αθηναίες που με εμπιστεύτηκαν και με έφεραν με την ψήφο τους σε αυτήν εδώ τη θέση. Αποστολή μου είναι να εργαστώ υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και για όσα δεσμεύτηκα έναντι των πολιτών του Βόρειου Τομέα Αθηνών.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι αλήθεια ότι ζούμε μία περίοδο πρωτόγνωρη σε ένταση κυβερνητικής και κοινοβουλευτικής δράσης. Με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο ολοκληρώνεται το πρώτο κύμα ενός νομοθετικού, θα έλεγα blitzkrieg, μιας κεραυνοβόλας προσπάθειας αναστροφής της πορείας και ανάτασης της χώρας.
Η πρώτη μας νομοθετική πρωτοβουλία σηματοδότησε μια νέα οικονομική πολιτική με χαμηλότερους φόρους και υψηλότερη ανάπτυξη. Η δεύτερη στοχεύει στην αποτελεσματικότερη και ακομμάτιστη λειτουργία του κράτους. Τώρα επιχειρούμε να καταστήσουμε τους δήμους και τις περιφέρειες κυβερνήσιμους κατόπιν αιτήματος των ίδιων των τοπικών αρχόντων και να απελευθερώσουμε τα πανεπιστήμια από την ανομία και την παραβατικότητα, όπως μας ζητά η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα, η Σύνοδος των Πρυτάνεων και η ΠΟΣΔΕΠ, για παράδειγμα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προσπερνώ τη χορήγηση φαρμάκων από τον ΕΟΠΥΥ, την ψηφιακή έκδοση συντάξεων και όλων αυτών των άλλων διατάξεων που είναι το μισό νομοσχέδιο, στο οποίο λίγο-πολύ συμφωνούμε και δεν ακούσαμε αντιρρήσεις, και θα επικεντρωθώ στα δύο πολιτικά κεντρικά ζητήματα.
Ξεκινώ από το πρώτο, λοιπόν, του Υπουργείου Εσωτερικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ομνύει στην απλή αναλογική. Όμως και εδώ, όπως και στη συνολική του πορεία, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιφατική.
Πολύ φοβάμαι ότι η αντίφαση είναι η μόνιμη κατάσταση που σας χαρακτηρίζει, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ. Επαίρεστε και ταυτόχρονα καταγγέλλετε τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και τη λιτότητα. Διαφημίζετε την τετραετία σας, αλλά μας λέτε να μην σας κρίνουμε για την περίοδο μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Και βέβαια κουβαλάτε το μόνιμο άγχος και άγος του πρώτου εξαμήνου του 2015. Και εδώ ο κ. Βαρουφάκης και το κόμμα του είναι για να μας το θυμίζει, ακόμα κι αν θέλαμε να το ξεχάσουμε.
Έτσι μπερδεμένοι πορεύεστε, όπως πορευτήκατε όλα τα προηγούμενα χρόνια, επιχειρώντας να βρείτε καταφύγιο συχνά, φοβάμαι, σε κραυγές και προσωπικές επιθέσεις.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το βασικό πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ και την απλή αναλογική είναι η ασυνέπεια. Κυβέρνησε με το μπόνους των πενήντα εδρών που καταγγέλλει και δεν διακινδύνευσε την κατάργησή του, παρά μόνο όταν βεβαιώθηκε για την ήττα του στη δεύτερη θητεία του.
Στην τοπική αυτοδιοίκηση θεσμοθέτησε κάτι πρωτοφανές. Την απλή αναλογική με εκλογές σε δύο γύρους. Το σύστημα αυτό δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και δημιουργεί μια αλληλοσυγκρουόμενη διαρχία μεταξύ συμβουλίου και δημάρχου ή περιφερειάρχη, που οδηγεί ευθέως στην ακυβερνησία. Αν, πράγματι, πιστεύατε στην απλή αναλογική, ας τη θεσμοθετούσατε πλήρως σε μία Κυριακή με την εκλογή δημάρχου και περιφερειάρχη όχι από τον λαό, αλλά από το δημοτικό ή το περιφερειακό συμβούλιο.
Προϋπόθεση για την αντιπροσωπευτικότητα και τη δημοκρατία, για την οποία κόπτεστε, είναι η κυβερνησιμότητα. Αυτό είναι το πρωταρχικό, το μείζον, το πρώτο. Χωρίς αυτό δεν έχει έννοια η δημοκρατία και η αντιπροσώπευση.
Το βέβαιον είναι ότι η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλει μια ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση και σκοπεύει, όπως σημειώθηκε και στις προγραμματικές δηλώσεις, να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση επιτέλους ιδίων οικονομικών πόρων. Και αναμένω τις επόμενες πρωτοβουλίες του Υπουργείου Εσωτερικών στο πλαίσιο αυτό. Για παράδειγμα, σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, και στην αμερικανική και την ευρωπαϊκή εκδοχή του, οι φόροι στην ακίνητη περιουσία -παράδειγμα δίνω- είναι κατεξοχήν τοπικοί.
Έρχομαι τώρα στο ζήτημα του ασύλου. Η απελευθέρωση των πανεπιστημίων, αλλά και κάθε δημόσιου χώρου από την ανομία υπήρξε κεντρική προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας. Αλίμονο αν αγνοήσουμε την ξεκάθαρη λαϊκή εντολή. Πέραν, όμως, της συνέπειας με όσα λέγαμε πριν τις εκλογές, επί της ουσίας σημειώνω:
Κυρίες και κύριοι της Αντιπολίτευσης, είστε ευχαριστημένοι με τη δημόσια εικόνα των πανεπιστημίων μας σήμερα;
Είναι δυνατόν να ζει η πανεπιστημιακή κοινότητα υπό το άγχος προπηλακισμών, ξυλοδαρμών, κλοπών και άλλων πολύ σοβαρότερων αξιόποινων πράξεων;
Επί είκοσι πέντε χρόνια η φοιτητική εστία, για το οποίο επαίρεται η κ. Αναγνωστοπούλου, η καλή συνάδελφος από το Πάντειο, είκοσι πέντε χρόνια η φοιτητική εστία του Παντείου τελούσε υπό κατάληψη, σε βάρος των πενόμενων φοιτητών του Παντείου από την επαρχία που δεν είχαν τη φοιτητική μέριμνα που αξίζουν και την οποία πληρώνει ο φορολογούμενος ελληνικός λαός!
Είναι δυνατόν ο αρμόδιος Υπουργός Παιδείας να ζητά από εμάς τους πανεπιστημιακούς να αυτοοργανωθούμε απέναντι στη βία, δηλαδή να αυτοδικήσουμε; Ασφαλείς εμείς οι Βουλευτές με πολλούς αστυνομικούς λέμε χωρίς αιδώ σε εργαζόμενους και φοιτητές να μην παραπονούνται, αλλά να αυτοπροστατευτούν;
Είναι δυνατόν το πανεπιστήμιο να φεύγει από τον χώρο του για λόγους ασφαλείας; Οι αρχές του Αριστοτέλειου επιτιμούν τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και η τελετή πρέπει να γίνει στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης, έξω από το ΑΠΘ για λόγους ασφαλείας;
Είναι δυνατόν η φοιτητική εστία του Παντείου -σας τα είπα- να τελεί επί είκοσι πέντε χρόνια υπό κατάληψη σε βάρος των αναγκών στέγασης των φτωχών φοιτητών της επαρχίας; Είναι δυνατόν να θέλουμε να διοργανώσουμε μια διεθνή συνάντηση για οποιοδήποτε θέμα και να πρέπει να πάρουμε την άδεια των ταγμάτων εφόδου που λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία και το δημόσιο πανεπιστήμιο;
Ποιον, επιτέλους, βλάπτει η διαρκής υποβάθμιση και απαξίωση του πανεπιστημίου που εσείς υπερασπίζεστε; Σίγουρα δεν βλάπτει τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη γειτονιά μας, που κάνουν χρυσές δουλειές με Ελλαδίτες, ούτε βέβαια αφορά τα παιδιά της ελίτ, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών του κ. Τσίπρα που πηγαίνουν σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και μετά στο εξωτερικό.
(Θόρυβος από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)
Η αλήθεια δεν είναι ποτέ χυδαία.
Τίθεται κι ένα άλλο ζήτημα. Την κεντρική ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ περί επιστροφής του αυταρχισμού στο πανεπιστήμιο τη συμμερίζονται όλοι οι Βουλευτές του; Υπάρχουν αρκετοί εξ υμών -μην με αναγκάσετε να αναφερθώ ονομαστικά- που ψήφισαν την αντίστοιχη ρύθμιση του ν. Διαμαντοπούλου το 2011. Γιατί δεν μιλάνε τώρα; Γιατί δεν παίρνουν τον λόγο; Τότε η καταστολή του αξιόποινου ήταν καλή, αλλά σήμερα είναι κακή; Επιτρέψτε μου, με όλον τον σεβασμό, να τους εγκαλέσω και να τις εγκαλέσω -γιατί είναι και γυναίκες- για ασυνέπεια που ευτελίζει την αξιοπρέπεια της πολιτικής τάξης.
Βεβαίως, η σημερινή ρύθμιση είναι μόνο η αρχή. Χρειαζόμαστε κανονισμούς λειτουργίας στα πανεπιστήμια, ψηφισμένους από τα ίδια τα πανεπιστήμια που καθορίζουν τα πειθαρχικά και πώς θα συμπεριφερόμαστε. Χρειαζόμαστε την αξιολόγηση του προσφερόμενου εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου στα πανεπιστήμια και τη διασύνδεση της πρόσθετης χρηματοδότησης με αυτήν την αξιολόγηση. Χρειαζόμαστε πολλά ακόμα. Κάνουμε, όμως, το πρώτο βήμα πραγματικά για να ανατάξουμε και το πανεπιστήμιο και τη χώρα συνολικά.
Σας ευχαριστώ.”