Η Αθήνα δεν είναι μόνον η γενέτειρα του θεάτρου αλλά και μια θεατρική μητρόπολη. Λίγες πόλεις στον κόσμο έχουν τόσο πλούσια θεατρική ζωή, όπως η ελληνική πρωτεύουσα. Σήμερα, μετά από χρόνια πανδημίας, τα αθηναίκά θέατρα ξαναζούν τις παλιές τους δόξες.
Το Σάββατο, νωρίς το απόγευμα, η γυναίκα μου κι εγώ, μαζί με τα παιδιά μας και την ανηψιά μου Μαίρη, φτάσαμε στον στενό πεζόδρομο, πίσω από το Υπουργείο Υγείας, μεταξύ Αριστοτέλους και Αχαρνών, για να παρακολουθήσουμε το εμβληματικό έργο του Τσέχωφ, Ο Θείος Βάνιας, με τον Χρήστο Λούλη στον ομώνυμο ρόλο.
Ο Λούλης δεν είναι μόνο ένας ταλαντούχος ηθοποιός, από τους πιο γνωστούς της γενιάς μου. Αλλά κι ένας καλλιτέχνης με άποψη, ήθος και συγκρότηση. Δίπλα του παίζουν πολλοί αξιόλογοι ηθοποιοί και η Ξένια Καλογεροπούλου, μια από τις μεγάλες κυρίες του θεάτρου μας. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη γιατί την είχα πρωτοδεί ως παιδί, πριν από 40 και πλέον χρόνια, στο τότε θέατρο Χατζώκου στη Θεσσαλονίκη και, τώρα, την έβλεπαν και τα μικρά μου τα παιδιά.
Ο Τσέχωφ είναι ο συγγραφέας της ματαίωσης και της ανθρώπινης απογοήτευσης. Όμως, παρά τα σκοτάδια με τα οποία καταπιάνεται να εξερευνήσει, η τέχνη, έστω και ως παρηγοριά, είναι μια χαραμάδα φως. Και το τιτίβισμα από απορίες των μικρών επαναφέρει την αισιοδοξία της ζωής που επιμένει, ανανεώνεται και συνεχίζει.
